The post Review: Rose Thrill Hill 3, crosscountry fully appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Helmenfabrikant Lazer heeft een leuke ontwerpwedstrijd bedacht om je een beetje af te leiden in deze nare tijden. tot 25 april kun je op hun website een leeg ontwerp van hun Impala mtb-helm downloaden om daar vervolgens je eigen design voor te maken.

Jouw custom ontwerp kun je vervolgens naar Lazer toesturen en mocht jouw design de winnende zijn, dan win je een Lazer Impala in jouw eigen ontwerp. Cool toch?! Op 26 april wordt de winnaar bekend gemaakt.

Lazer deed dit al eens eerder met de Bullet 2.0 helm, wij vinden het een leuk initiatief. Meer info over de ontwerpwedstrijd (en het lege canvas) vind je op: lazersport.com/en/contest-helmet-impala

The post Ontwerp én win je eigen custom Lazer mountainbikehelm appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Met een biertje in de hand op de stand van Kona tijdens de VeloFolies was hij al even te bewonderen. De Hei Hei is het cross country gevaarte van het Canadese merk. Een merk dat zich vooral richt op de ‘gravity orientated’ markt. Oftewel Downhill en Enduro. Is de Hei Hei daarom wel een echte XC fiets?

De aluminium Hei Hei loopt nog een seizoen door zoals we hem al tijden kennen. Een frame met lange slanke bovenbuis, rechte verticale demper en 120 millimeter voorvering. De achterdemper biedt 100 millimeter demping. In het voorjaar van 2018 reden we met deze fiets in Zuid-Frankrijk, en we waren onder de indruk. De Hei Hei is een speelse cross-country fiets die aanleunt tegen het trailbike segment. Niet direct super efficiënt, maar o zo leuk. De vernieuwde Hei Hei gaat op deze voet verder.

Waar sommige merken behoorlijk ver gaan in geometrie en frames uitrekken tot het randje van rijdbare proporties blijft Kona met deze Hei Hei behoorlijk ingetogen. 465 reach voor een L, korte 430 millimeter achtervorken en 67,5 graden balhoofdhoek. Geen spectaculair vernieuwende cijfers. Uit ervaring weten we dat een ingetogen lijstje getallen niet direct een sobere fiets hoeven op te leveren. De Hei Hei heeft vanaf nu niet alleen 120 millimeter vering aan de voorzijde, ook de achterdemper krijg 120 millimeter. Hiermee is Kona één van de eerste merken die de stap maakt naar standaard 12 centimeter. Iets wat we de komende jaren veel vaker zullen gaan zien.

De achterdemper is verplaatst en vinden we nu terug onder de bovenbuis. Horizontaal geplaatst. De carbon achterbrug uit één stuk stuurt de grote carbon link aan. De Rockshox demper heeft een handmatige lock-out. Wil je als echte racer graag een remote, dan kan deze intern door het frame geleid worden.

Doordat de demper van plaats veranderd is er nu ruimte voor twee bidonhouders. Ideaal voor marathons. Ook ideaal is de dropperpost welke standaard gemonteerd is. Net als de enorme ruime achtervorken. Banden tot 2.5 inch passen in het frame! Zo maak je van een xc fiets met een paar stekelige downhill banden vrij eenvoudig een mini-enduro bike.

Een rijtest met de Hei Hei laat nog even op zich wachten. Maar we er naar uit om met deze fiets berg af te kletteren. Kona zet de trend met 120 millimeter achtervering als standaard. En zo zien we dat XC fietsen meer en meer ‘trail-capabel’ worden.

De Kona Hei Hei is nu te vinden bij de dealer. Meer informatie op konaworld.com

The post Nieuw: Kona Hei Hei. Meer veerweg, meer fun? appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Met de meest lijpe introductievideo ever kondigt het Duitse YT hun eerste trailbike aan. Want waar YT normaal hoort bij Red Bull Rampage, de wereldbeker downhill of alles wat halsbrekend is, richt het merk zich na een E-bike nu langzaam meer en meer op de strava-racer. De Izzo is hier.

Scherpe strakke lijnen. In één streep loopt de bovenbuis diagonaal door richting de staande achtervork. Het silhouet doet me direct denken aan de Mondraker F-Podium. Echter is deze fiets uitgerust met 130 millimeter vering voor én achter. Een progressieve trail bike. 29 inch wielen, carbon frame en met slechts 12 kilo voor het topmodel ‘gewoon’ heel licht. En met zo’n gewicht is 130 millimeter totaal geen nadeel meer. Een stel snelle banden eronder en de Izzo kan weleens een hele rap utrechtse-heuvelrug-killer worden.

Geometrie

YT verkoopt – net als diverse andere Duitse merken – enkel online. Direct richting de consument. Het enigszins eigenaardige merk vaart zijn eigen koers en bereikt daarmee zijn eigen doelgroep. De geometrie die daarbij hoort, wijkt niet veel af van gemiddeld. Stack en reach zijn ‘gewoon lang’, zeker niet extreem. De steile hoek van de zitbuis en enigszins luie balhoofdbuis beloven een prettige klim en feest berg af. Prettig is dat de balhoofdbuis niet te ver doorgroeit. Zo kunnen lange rijders ook nog enigszins sportief rijden.

Inzetbereik

De Izzo past perfect in de steeds groter wordende groep trail bikes. Allround mountainbikes waar je alle kanten mee op kan. Boost je vork met een centimeter extra veerweg en alle alpencols zijn leuk. Verwissel de banden voor een set supersofts en zelfs in het losse zand van Nederland vermaak je jezelf best.

Alle lagers zijn dubbel afgedicht en kabelvoering is zo eenvoudig mogelijk gemaakt om onderhoud te minimaliseren. Dat de achterdemper blokkeerbaar is vanaf het stuur zegt genoeg over de snelheid wens van het merk bij deze fiets. De achtervorken zijn dusdanig breed dat banden tot 2.5 inch geen probleem vormen. Een dropperpost is -natuurlijk- standaard.

De 12 kilo wegende ‘Launch Edition’ kost je €6499,- Prijzig, maar daarvoor krijg je wel een Sram X01 AXS afmontage, net als draadloze AXS dropperpost en Fox Factory dempers. Ow, en ze brengen hem thuis, in de doos. Corona Proof op de stoep!

Voor €5299,- besteld je de Pro Race, een Pro kost je €3899,- Het instapmodel, de comp kost net geen €3000,-. In dat geval krijg je hetzelfde carbon frame. Aangekleed met een Fox Rhythm vork, Sram NX schakel spul en een eigen YT zadelpen. Wielen zijn van DT-Swiss. lekker!

Meer informatie via: yt-industries.com

The post Nieuw: YT zet de Izzo op de wereld appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Instant retro gevoel. Dat bekruipt me wanneer de marketingman van GT mij belt. ‘We komen met een nieuwe Zaskar’. En of ik daar mee wilden fietsen. Natuurlijk! Een Zaskar is cult. Net als een B-series rallywagen, of een Oakley M-Frame. Productnamen die zo lang mee gaan dat ze direct aan ‘vroeger’ doen denken.

De Zaskar is weer terug. De hardtail waar GT in de 90’s furore mee maakten. world cup overwinningen in de downhill, of cross-country. Het maakt allemaal niks uit. Door de jaren heen veranderd het frame, en maakt aluminium plaats voor carbon. Uiteindelijk veranderen ook 26 inch wielen in de 27,5 versie maar de naam blijft onveranderd. Nu krijgt de Zaskar een extra toevoeging. LT, wat staat voor long travel. Een eenvoudige hardtail voor een betaalbaar bedrag. Gebouwd om fun mee te hebben en je technische bagage mee te vergroten.

In Corona tijden zit reizen er niet in. Geen afdalingen over rotspartijen. Geen roadgaps en ‘downhill strecke’. Dat wil echter niet zeggen dat je als biker alleen nog maar hard rechtdoor kunt rijden nu. Met een beetje creativiteit is de Corona-crisis een ideale tijd om je skills te vergroten. Om dingen te oefenen waar je voorheen niet aan toe kwam. Een wheelie, een sprong of een manual. Exact daarvoor is deze Zaskar LT in het leven geroepen. Speciaal voor mensen die voor een leuk bedrag een fiets willen waar ze technisch mee kunnen spelen. As fiets voor erbij, of als 2e shred-machien.

Als wij niet naar de bergen kunnen. Dan maken we er één.

Frame

Het zal je niet ontgaan zijn. De Zaskar heeft zijn klassieke vorm behouden. Het ‘driehoekje’ onder de zadelpen is er gewoon weer. Triple triangle design noemt GT dit. Komen we zo op terug. Waar moet een hardtail met jump-ambities aan voldoen? De fiets is relatief lang. Dit geeft meer stabiliteit. Bijvoorbeeld bij de landing. Ook heeft de fiets met 130 millimeter, meer veerweg dan gebruikelijk. De hoek van de vork is wat luier en vooral de zitbuis is steil. Zo kun je relatief makkelijk omhoog, en zo prettig mogelijk berg af.

Het hele frame is gemaakt van 6061 aluminium. Een tapered balhoofd, dikke gevormde buizen, waarbij de kabels doorheen lopen en licht gebogen staande achtervorken die vanuit de bovenbuis ‘los’ langs de zitbuis lopen. Hiermee creëert GT het kenmerkende driehoekje. Doordat de staande achtervork de zitbuis niet raakt, is er meer mogelijkheid tot vervorming. Deze flex maakt het berg af over de wortels wat meer draaglijk.
 De achtervorken zijn kort en lopen breed uit. Een 2.4 achterband is geen probleem. Een voorderailleur past niet meer. Twee bidonhouders zijn dan weer geen probleem.

Onderdelen

De Zaskar LT is op twee prijsniveaus leverbaar, waarvan deze Expert het topmodel is. €1599,- kost de fiets. Verwacht daarom geen fiets met luxe onderdelen. De schakelgroep is een mix van Sram NX en SX. 1×12 versnellingen. Ouderwets geïntegreerde bracket lagers en een stalen cassette. Niet licht, wel functioneel.

Datzelfde geldt voor de WTB velgen met Shimano naven. Alles bij deze fiets draait om ‘rijden’, niet kijken. De wielen zijn daarom standaard tubeless ready. Inclusief velglint. Even wat vloeistof in de sterke Maxxis Minion banden en je kunt vooruit. Perfecto!

 De remmen en vork zijn de twee onderdelen waarbij je merkt dat dit geen fiets is ter waarde van een middenklasse auto.

De Rockshox 35 werkt op olie en lucht. Echter zijn de instelmogelijkheden beperkt en vooral wanneer het terrein ruig is schiet de vork snel door. Het monteren van extra volume spacers verbeterde de prestaties aanzienlijk. Het experimenteren waard. GT monteert een 180(voor) en 160(achter) millimeter remschijf. Voor een fiets die ‘gravity-orientated’ is houdt dat niet echt over. Vooral ook, omdat de Shimano MT400 remmen niet enorm krachtig zijn. Wanneer de remblokken goed warm zijn geworden neemt de remkracht duidelijk toe. Echt moduleren is er helaas niet bij. Even wennen.

Rijtest

Hoe test je een long travel bike in een land wat onder de zeespiegel ligt? In een periode dat werkelijk elke track binnen onze landsgrenzen is omgetoverd tot een sahara vol stuifzand? Met de Maxxis Minion banden standaard gemonteerd, is een rondje over zo’n zandbak weinig succesvol. Dat bleek dan ook. Niet enkel omdat de rolweerstand behoorlijk hoog is. Een Minion is nu eenmaal een band die excelleert in afdalingen, op rotsachtig terrein. Niet op het strand. Toch bepaald vooral de geometrie en zithouding de snelheid. Zoals gezegd is de zitbuis steil, de bovenbuis lang en de stuurpen kort. Allemaal ingrediënten om hard bergaf te gaan en fietsend boven te komen (ook belangrijk). Op het vlakke is kracht zetten lastiger. Fietsen met de nieuwe Zaskar is enkel leuk op geaccidenteerd terrein. En dan is een rondje Hellendoorn of Amerongen al behoorlijk fun. Hiervoor hebben we speciaal voor deze fiets geaccidenteerd opgezocht. Schep mee, ambities onder de arm en graven maar. Op een kort maar krachtige trail komen alle belangrijke punten terug om de GT binnen onze landsgrenzen goed te testen. Een sprong, een steile afdaling. Scherpe bochten.

No dig, no ride. Eerst scheppen, dan rijden!

De eerste runs zijn even wennen. De lange voorkant voelt direct vertrouwd aan. Mooi! De eerste bochten gaan goed. Totdat er airtime komt. Geen probleem om de lucht in te komen. De landing doet me pijnlijk herinneren aan het feit dat ik op een hardtail zit. Amper comfort, minder grip. Het is goed zoeken naar de juiste bandenspanning en vork druk om de fiets onder controle te houden op wortel paden. Landingen wil je zeker netjes halen. Een keer ‘te kort’ komen leidt direct tot pijnlijke polsen of een smakkert over het stuur.

Qua stuurgedrag op flowende paden is de GT een heerlijke speelfiets. Hij stuurt makkelijk, voelt eenvoudig en de korte achterkant maakt het geheel lekker wendbaar. Om kosten te besparen zijn kabels rechtstreeks door het frame getrokken en is er ook geen protectie rondom de achtervork aangebracht. Op ruige passages rammelt het geheel daardoor behoorlijk. De eigen dropperpost werkt goed en biedt voldoende vrijheid.

Conclusie

Wanneer je een legendarische naam her-introduceert dan moet je absoluut met iets goeds komen. Deze Zaskar LT is leuk, heel leuk zelfs. De 130 millimeter vork is nog relatief kort. Gelukkig past er ook een 140 mm versie in. Ik ben heel benieuwd hoe zo’n fiets rijdt wanneer hij een centimeter meer veerweg heeft en een wat luxer, maar vooral lichtere afmontage mee krijgt. Ik heb er een hoop plezier mee gehad. Een fiets met achtervering maakt het zo nu en dan nog steeds makkelijker, maar zo’n onderhoudsarm gooi en smijt fiets is wel erg leuk ‘voor erbij’. Enige vraag die nog open blijft: Als dit de LT is, wanneer mogen we dan weer XC wedstrijden rijden op een Zaskar ST? We staan te trappelen. Nog niet genoeg gelezen? Een uitgebreidere rijtest vind je binnenkort in de gedrukte versie van Fiets.

De fiets is te koop in twee uitvoeringen.

GT Zaskar LT Expert
€1599

GT Zaskar LT Elite
€1199

The post Nieuw: GT Zaskar LT appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Matzwart, haast volledig merkloos. Dat is de nieuwe Diverge die ik net in het geheim, volledig ontsmet op haast 007 achtige wijze ontfutselt heb op het S-hoofdkantoor in ’s-Heerenberg. Op het eerste gezicht zie ik nauwelijks verschillen met de huidige Diverge. Nu was dat geen verkeerde fiets dus voortborduren daarop lijkt me geen verkeerd plan. Tijd om er pedalen op te schroeven en dit gevaarte eens te proberen.

Filosofie

Gravel is nogal een breed begrip. Rijd je met je racefiets ‘van t padje’ dan noemen we het gravel. Val je met een krom stuur haast recht van de berg af dan noemen we het ook gravel. Als fietsmerk is het een lastige keus om te bepalen waar je gravel fiets in excelleert. Moet hij vooral heel comfortabel zijn, en geschikt voor ellenlange bikepack ritten of fietsvakanties. Of maak je hem juist stijf, snel en geschikt voor de opkomende gravel-race-scene. De Dirty Kanza-achtige praktijken. Lange wedstrijden waarbij het ondanks stof en remkuilen gewoon draait om de eerste plaats. De Diverge voelt vooral aan als een snelheidsmaniak. Maar wel één waarmee je ook een hoop lol kunt hebben bergaf.

Frame

Wanneer je niet beschikt over een getraind oog zie je amper dat deze Diverge echt anders is dan model 2019/20. De nieuwe versie heeft vooral een update in de geometrie gehad. Hierbij is goed gespiekt bij de mountainbikers in Morgan Hill. Net als alle mountainbikes is ook de Diverge langer geworden qua frame. De bovenbuis loopt verder naar voren en de vorkhoek is een fractie luier. ‘Long and slack’. Alles om afdalingen en passages over lastiger terrein eenvoudiger te maken. Zo wordt een gravelbike langzaam minder een racefiets en meer een mountainbike. Wanneer komen de modellen met rechte sturen?

Om de bochtensnelheid te bevorderen zijn er nog meer trucjes toegepast. De vork heeft meer offset gekregen en het bracket ligt minder laag bij de grond. Stuk voor stuk oplossingen gekopieerd uit het mountainbiken.

De Diverge komt beschikbaar in diverse uitvoeringen en met verschillende bandbreedtes. We hebben het dan niet over het internet natuurlijk. Je kunt buitenbanden in 700C (28 inch) tot 47 millimeter monteren. Of de kleinere 650B maat met 2.1 inch rubber. Nieuwsgierig als we zijn keken we waar de grens lag. Ook een 2.25 inch band past probleemloos. Al zal Specialized dat niet bevestigen. Deze testfiets komt met minimaal rubber. 700x38C. Meer georiënteerd op snelheid, minder op controle. In het magazine van juli (schrijf maar op je kalender) een zeer uitgebreide test tussen alle mogelijke bandbreedtes en maten. Want is zo’n smallere band nu wel sneller? En hoeveel dan. We zoeken het momenteel voor je uit!

Om ervoor te zorgen dat die brede banden je frame niet opvreten is de liggende achtervork aan de kant van de tandwielen niet hol. Een massief blok zorgt voor de stijfheid. Daar zie je van buitenaf niks van. Het bevordert wel de stijfheid.

Nog een regelrechte kopie uit de mountainbike catalogus. De Swatbox. Onder de bidonhouder in de schuine buis is alle ruimte om je stokbrood, geodriehoek of toch maar gewoon een binnenband mee te nemen. Specialized levert een op maat gemaakte waterdichte etui mee. Erg handig. Andere technische details die niet onvermeld mogen blijven. Een BSA bracket met ouderwetse schroefdraad! Flat Mount remmen. Nokjes op de voorvork, en bovenbuis. Geschikt om dragers of tassen rechtstreeks op te schroeven.

Futureshock

Wat de Diverge, of Specialized in het algeheel, bijzonder maakt is het gebruik van de Futureshock. Een demper boven het balhoofd wat vering geeft aan het stuur (en het lichaam). Geen verende vork. Ook geen bladveren of andere poespas. De demper in de stuurbuis heeft 20 millimeter aan vering, welke je met de draaiknop bovenop aan of uit kunt zetten. Vering op een Gravelbike. Overbodig toch? Komen we in het reisverslag op terug. Wat wel even wennen is, is dat door deze demper het stuur hoger uitkomt dan gebruikelijk en dit niet heel eenvoudig is aan te passen. Zeker doordat standaard ook een ‘hoverbar’ gemonteerd wordt, zit ik in eerste instantie een beetje té rechtop. Een diepere stuurpen bij een volgende testrit bracht de oplossing. Echt fraai is het alleen niet.

Afmontage

Ik test de Comp Carbon. De Diverge komt beschikbaar vanaf een aluminium frame zonder Futureshock tot een €9999,- creditcard verscheurend S-works vlaggenschip. De Comp Carbon kost €3799,- en dat is behoorlijk aan de prijs. Hiervoor krijg je -natuurlijk- een carbon frame en vork. Inclusief de Futureshock. Maar ook een GRX 810 schakelgroep met 2×11 versnellingen. Vrij eenvoudig ogende mix wielen met DT-Swiss G540 velgen en eigen Specialized naven en verder kwalitatief nette onderdelen als een Specialized power zadel en aluminium stuur.

De Futureshock maakt het verschil tussen de Diverge en andere gravelfietsen

Rij-impressie

De eerste rit die ik in mijn eentje (#ridesolo) met de Diverge afleg verloopt moeizaam. Oostenwind, de voorjaarswarmte is nog niet ingedaald en het is koud. Ik ga er maar vanuit dat het mijn benen zijn en niet de fiets die er voor zorgt dat ik niet vooruit kom. Een paar dagen later klaart de lucht op, net als mijn moraal. De fiets mag weer mee. En inderdaad, het waren de benen! Met de Diverge kun je namelijk absoluut een partij hard rijden wanneer je wilt. De fiets voelt behoorlijk ‘racefiets’ aan. Kom je uit de zadel dan wil het ding vooruit. Iets wat in gravelland lang niet altijd het geval is.

Zoals gezegd wordt deze uitvoering standaard geleverd met 38 millimeter brede (of smalle) banden. Hierdoor voelt de fiets off road al vrij snel aan als een trage cyclocrossfiets. Het hobbelt en schudt, maar controle is in de bochten ver te zoeken. Hier kwam ik niet voor! Ik wissel de banden voor 42 en later 47 millimeter banden. maar ook naar 650Bx2.1 / 2,25 en zelfs 2.3 inch. Dat laatste is écht veel te breed, maar met 2,25 banden rolt de fiets als een tank over de Oirschotse heide. Heerlijk! Het complete rijgedrag van de fiets verandert en alles wordt leuker. Minder gerammel, meer plezier. Ditzelfde ervaar ik wanneer ik eens probeer de Futureshock te blokkeren tijdens een sprintje. Pas wanneer ik de vering uitzet merk ik hoeveel die 2 centimeter voor me uitgefilterd. In een sprintje met de vering aan merk ik nauwelijks een negatieve impact en vanaf dat moment heb ik de aan/uit knop geen enkele keer meer gebruikt! Futureshock is de bomb!

Het is weer even wennen. Deze Comp Carbon heeft een 2×11 aandrijving. Het binnenblad is enkel voor de show gebruikt, bij ritten binnen onze landsgrenzen is het reliëf dusdanig beperkt, dat ik ook heel tevreden zou zijn met een 1×12 setup. Neemt niet weg dat het 48 buitenland ook een prima vertanding is om mee over de heide te crossen. Met het grotere voorblad is snelheid ontwikkelen natuurlijk geen probleem. Specialized biedt de Diverge in 1x en 2x versies aan.

Dan nog wat vragen om te beantwoorden. Is deze Diverge comfortabel? Jazeker, vooral met een paar bredere banden. De Futureshock helpt je enorm om op het rechte pad te blijven. Is deze Diverge rap? Ja en nee. Hij heeft zeker racefiets-roots. En je kunt er perfect eens mee aanhaken bij een groepje wielertoeristen. Trainingskoers in de winter? Kan, een paar 28mm banden erom en gaan! Wel heeft hij het in het bochtenwerk offroad soms lastig. De fiets is goed allround, maar het is nu eenmaal geen mountainbike.

Conclusie

Noem het eerder een upgrade, een facelift, dan een compleet nieuwe fiets. De updates zijn prettig. De langere geometrie zal vooral bergaf een voordeel bieden, iets wat ik ‘corona-technisch’ nog niet goed heb kunnen testen. Simpele kleine verbeteringen zoals de swatbox, degelijkere Futureshock en mogelijkheid om bredere banden te monteren maken hem tot een compleet plaatje en serieuze concurrent voor bijvoorbeeld de Cannondale Topstone, Santa Cruz Stigmata, Cervélo Aspero of BMC URS. Stuk voor stuk rappe fietsen waarbij je alle soorten bandbreedtes en wielmaten kunt monteren maar waarbij de insteek vooral op ‘gang is alles’ ligt. De Futureshock maakt het verschil tussen de Diverge en andere gravelfietsen.

De Specialized Diverge is nu te bestellen bij de dealers. En verkrijgbaar in 11(!) uitvoeringen.

En er is meer…

De Diverge Evo modellen zijn speciaal voor de hardcore bikers die er een kroegfiets bij willen. Een speelmachine. De ultieme shred-gravelbike of hoe je het ook wilt noemen. Je kunt het ook zien als een mountainbike met te smalle banden of crossfiets met recht stuur. Punt is dat je met deze fiets, inclusief standaard dropper weleens heel veel fun kunt beleven.

The post Nieuw: Specialized Diverge + rijtest appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Shimano heeft de bekende Deore groep stevig op de schop genomen. Vanaf juni dit jaar zullen de Deore M6100, M5100 en de M4100 verkrijgbaar zijn. Drie vernieuwde en vooral betaalbare groepen met keuze uit 10, 11 en 12 speed.

M6100

Het grootste nieuws is de M6100 1×12 groepset. De M6100 heeft dezelfde roots als de duurdere XTR, XT en SLX groepen. Veel technologieën van de high end groepen zijn nu ook terug te vinden bij de vernieuwde groep. Dit geeft gelijk de mogelijkheid om verschillende onderdelen van een 12 speed groep met elkaar te mixen.Het crankstel is er in 3 verschillende q-factoren (breedtes) en maakt gebruik van het narrow-wide systeem om de ketting goed te geleiden en ervoor te zorgen dat hij er niet af valt. Je kunt kiezen tussen een 30 en 32 tands tandwiel en 170 of 175 millimeter lange traparmen.

De 12 speed stalen cassette is enkel geschikt voor een de Micro Spline body en heeft een ruim bereik met als zwaarste versnelling 10 tandjes en 51 tanden als lichtste versnelling. Mocht je geen fan zijn van de grote verschillen van tandjes kun je eventueel gaan voor een 10-45 cassette van SLX of XT. Door de Hyperglyde+ technologie kun je tijdens het trappen soepel op en af schakelen. De achterderailleur is ook aangepast om dit bereik aan te kunnen en is door de Shadow RD+ technologie en de 13-tands derailleurwieltjes geoptimaliseerd.

De shifter is ook aangepast en het afschakelen kan van beide kanten dankzij het 2 Way release systeem. I-spec ev zorgt er dan weer voor dat je de remhendel en shifter kunt integreren en in verschillende posities kunt plaatsen. De vernieuwde remmen zijn er in 2 varianten. Een XC versie met 2 zuigers en een enduro versie met 4 cilinders voor het zwaardere werk.

M5100

Om iedereen iets aan te kunnen bieden is Shimano slim genoeg geweest om de Deore groep ook aan te bieden in zowel 10- als 11-speed. De M5100 is de 11-speed groep en heeft de mogelijk om te kiezen tussen een enkel blad of dubbel blad. De dubbel heeft 36-26 tanden vooraan en een 11-42 cassette.

Kies je voor 1 blad dan heb je keuze uit 30 en 32 tanden. De cassette biedt een breder bereik namelijk van 11 tot 51 tanden. Tevens past de cassette op een gewone Shimano body en je hebt geen speciale Micro Spline body nodig. De remmen van de M5100 zijn identiek aan die van de M6100. De shifters van alle groepen bieden mogelijkheden om eventueel een hendel van een dropper mooi te integreren voor een nette cockpit.

M4100

Dan de goedkoopste variant, de 10 speed variant. Ook hier levert Shimano een 30 of 32 tands voorblad als je kiest voor enkel blad versie. Het bereik van de 10 speed cassette is verkleind naar 11-46. Naast dat de M4100 één versnelling minder heeft is ook de rem ietsjes aangepast. Deze hebben namelijk 1 contactpunt meer, waardoor de remhendel stijver moet aanvoelen.

De 2×10 variant is er net zoals de M5100 in een 36-26 vertanding. De cassette heeft een vertanding van 11-42. Een bewuste keuze om grote sprongen tussen de versnellingen te voorkomen. Veel mogelijkheden en vernieuwde technologieën voor de Deore groep. Hieronder een duidelijk overzicht.
|

Wielen

Om de 12 speed helemaal compleet te maken zijn er ook nieuwe wielen met Micro Spline body gemaakt. De nieuwe WH-MT601 zijn er in 29 en 27,5 inch formaat. Een setje van deze aluminium tubeless wielen weegt 2230 gram. Tevens komt Shimano met 2 nieuwe naven op Deore niveau met Micro Spline body in verschillende maten en keuze uit 28, 32 of 36 gaten.

Nog meer nieuws vanuit Japan

Vanaf juli heeft Shimano nog een paar nieuwtjes. Deze zetten we ook gelijk op een rijtje.

157 mm crankstellen

Aangezien de Super boost achternaven 157 millimeter breed zijn, komt Shimano met een aangepaste lijn 12-speed crankstellen om een betere kettinglijn te garanderen. De aangepaste crank heeft een relatieve smalle q factor van 171 millimeter breed. In totaal zullen er 22 nieuwe modellen voor 157 mm naven beschikbaar. 14 1×12 opties en 10 2×12 opties voor XTR, XT, SLX en Deore beschikbaar. Waaronder ook een Deore 2×12 crank voor de vernieuwde M6100 groep.

Flatmount remmen

Om mee te zijn met de tijd krijgen de XTR, XT en SLX remmen een flatmount variant. Deze remmen met 2 zuigers zijn speciaal ontworpen voor de frames met de nieuwste trends. De XTR kan gebruikt worden met 140 en 160 millimeter schijven en de XT en SLX zelfs tot 180 millimeter schijven.

Alivio en Tourney updates

Ten slot verbeterde Shimano nog 2 goedkopere groepen. Bij de Alivio M3100 groep zijn de shifters, derailleurs en kettingbladen vernieuwd. Verschillende technologieën zijn overgewaaid van de duurdere groepsets naar de Alivio, vooral om de soepelheid bij het schakelen te verbeteren. De Tourney zal vanaf juli beschikbaar zijn met vernieuwde shifter en een sportievere uitstraling. 
Meer informatie: shimano.com

The post Nieuw: Shimano Deore 10, 11 en 12 speed groep appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Om 11:00 zaterdagochtend rijden Fiets-redacteuren Hans Becking en Léon van Bon de Wahoo Shred Session op Zwift, jij kunt meerijden als je zin hebt. Iedere zaterdagochtend om 11 uur is er een Schred Session om aan mee te doen.

Shred Sessions

De Shred Sessions is een serie groepsritten op het online platform Zwift waaraan grote namen uit de mtb-wereld meedoen. Het zijn geen wedstrijden, maar leuke groepsritten waarin bij vlagen stevig wordt doorgereden. Ondertussen kun je vragen stellen aan je favoriete rijders, over hun training, carrière of wat je verder van ze wil weten. Zaterdag 9 mei doen fiets-redacteuren Hans Becking en Léon van Bon mee aan deze sessie. Léon fungeert als sweeper, hij helpt achterblijvers om weer aan te sluiten. Verder ga je in de serie nog veel meer bekende namen uit de mtb-scene tegenkomen, denk aan Isabeau Cordurier, Cécile Ravanel, Troy Brosnan, Anita en Caro Gehrig, en nog vele anderen. De series monden uiteindelijk uit in een all-out battle, waar iedereen samenkomt voor een echte eindstrijd. Toch nog een wedstrijdje dus.

Unlock the Kit

Als je één van de ritten uit deze serie tot het eind uitrijdt, unlock je het Rapha Wahoo Race Jersey. Iedere rit duurt een 60 minuten. Inschrijven op: zwift.com/events/view/710950

The post Zaterdag om 11:00 u: Hans Becking & Leon Van Bon // Wahoo Shred Sessions op Zwift appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Onlangs testen we enkele high-end race helmen. Of dat niet wat betaalbaarder kon? Natuurlijk. We proberen van alles en testen spullen voor een brede doelgroep. Ditmaal helmen voor op de mountainbike. In een vriendelijke prijsklasse.

BBB Dune Mips (BHE-22)

Ongeveer een jaar geleden plaatsten we een review van 11 verschillende mountainbike helmen. BBB stuurde de Ore in. Inmiddels is er de Dune, een gloednieuw model. Inclusief MIPS.
De Dune koop je bij de dealer of online voor €79,90. Te bestellen in meerdere kleuren en drie maten. We testen alle helmen in maat medium. Zo ook deze.
De helm heeft een volledige kunststof buitenschaal. Gevormd rondom een EPS foam basis. Voor zover niet nieuws. Ook heeft de Dune, net als de Scott helm een volledig MIPS-binnenwerk. Direct zichtbaar aan de gele kleur. Mips maakt het mogelijk om bij een val de helm onafhankelijk van de schedel te verdraaien en zo de crash impact te verminderen. Je hebt er geen last van, je voelt het niet. Maar het helpt je wel wanneer het nodig is.

Compleet ziet de helm er netjes en degelijk uit. De klep is te verwijderen en dat werkt met een kliksysteem. Dit werkt er goed en makkelijk. Een duidelijke klik. De klep blijft stevig op zijn plaats zitten zonder speling. Het sluitsysteem sluit niet volledig rondom. Dit doet geen enkele helm in deze test. Dat is één van de verschillen met een duurder exemplaar. De grote knop aan de achterkant is makkelijk te bedienen. Hij heeft wel wat veel speling, en is vrij glad. Ook voel je het niet heel goed wanneer je de knop losser draait Dit had wel iets verfijnder gemogen.

De pasvorm is vrij rond. Hierdoor is hij geschikt voor veel mensen. Let wel op. Passen is aan te raden. Net als bij de eerder geteste Ore zijn de pads aan de binnenzijde van de helm vrij dik waardoor de helm kleiner uitvalt va op papier. De geteste M voelt hierdoor vrij smal aan.
Het is BBB gelukt om voor een degelijke prijs een zeer complete helm te ontwerpen. MIPS, veel mooi afgewerkte details zoals de stevige klep. Die overigens niet verstelbaar is. De helmbandjes ‘verdwijnen’ als een Efteling Sprookje in het foam en de helm pads zijn stevig en zitten met voldoende drukkers vast.
BBB Dune
€79,90

Scott Arx plus

De helm van Nino! Of althans, de betaalbare versie daarvan. De Arx plus is iets duurder dan de BBB en Endura helm, maar vind je online al snel voor hetzelfde bedrag. Deze helm is met 257 gram (nagewogen) wel aanzienlijk lichter dan de andere twee.

De Arx plus ziet er veel luxer uit dan zijn prijs doet vermoeden. Het niveau van afwerking is hoog. Zo is de schaal van de helm tot aan de binnenzijde aan toe afgewerkt en heeft de schaal meerdere kleuren. Om hem mountainbike proof te maken is er gekozen om een klein vizier mee te leveren. Deze is eenvoudig vast te klikken. Helaas blijft het klepje niet al te stevig zitten en die je hem bijna voor iedere rit wel opnieuw vast te zetten. Niet echt handig!

Gelukkig ziet de helm er ook piekfijn uit zonder klep. Dit model is net als de BBB helm uitgerust met een volledige MIPS schaal. Extra veiligheid is nooit weg! De pasvorm is neutraal, wat breder dan de BBB en vergelijkbaar met de Endura helm. Wel voel je direct dat de helm echt lichter is dan de concurrentie in dit vergelijk. Het sluitsysteem voelt degelijk. De ‘klikjes’ van de draaiknop zijn hard en duidelijk. De helm pads zijn redelijk dun en vrij hard. Hierdoor nemen ze minder vocht op en dienen ze vooral om comfort te geven en te beschermen tegen de plastic MIPS schaal. Persoonlijk vind ik dit wel prettig. Het voorkomt dat je een druppende zweet douche word.

De Arx Plus oogt luxer dan de andere twee helmen en voel comfortabeler. Het ieniemienie vizier blijf niet goed zitten en voegt daardoor weinig toe. Hierdoor oogt hij meer XC dan trail.
Scott Arx Plus
€109,90

Endura Singletrack II

In de helmtest van 2019 stond de MT500 helm van Endura. De Singletrack II is het betaalbare broertje van deze helm. In tegenstelling tot de MT500 heeft deze variant geen Koroyd of MIPS zoals de BBB en Scott. De helm loopt wel fors verder door in de nek en heeft een aanzienlijk robuuster uiterlijk. Het is absoluut de meest ‘mountainbike’ ogende helm. Dit komt natuurlijk ook door de vrij forse klep aan de voorkant.

De Singletrack II weegt 307 gram. Is te koop in vijf kleuren en drie maten. Ruime keus dus. Alle kleurstellingen passen mooi bij één van de sets kleding die Endura in het assortiment heeft.

Qua pasvorm is de helm enigszins te vergelijken met de Scott. Wel voel je dat het aan de achterkant lager sluit. De nekband loopt ver door. Prettig wanneer je over de kop gaat in een afdaling! Endura plaatst dunne maar ruime helmpads met aan de voorkant geperforeerde stof voor de gaten. Geen ongewenst bezoek van een bij of tak in je helm dus. Mooi.

Op de bovenkant van de helm zien we een gleuf. Hierin past een gopro-mount. Geschikt om verlichting of action cam stabiel op te monteren. De aanwezige ventilatiegaten zijn groot en bieden veel cooling. Prettig tijdens warme dagen. Het vizier is groot en verstelbaar. Plaats je hem omhoog dan is er ruimte voor een goggle.

Het sluitsysteem van Endura is duidelijk de beste van deze drie helmen. De knop is klein, maar de rubber coating geeft veel grip en de luide klikjes zijn duidelijk. Zowel bij vast als losser draaien. De klemband is in hoogte verstelbaar waardoor de positie van de helm op het hoofd kan worden beïnvloed.

In vergelijking met de duurdere MT500 is de pasvorm bijna hetzelfde. De afwerking is wat eenvoudiger en we missen de extra ‘veiligheids-feature’.
Endura Singletrack II
€79,90

Conclusie

Drie helmen in een vergelijkbare prijsklasse met eenzelfde doel leveren toch drie totaal andere helmen op. De scott is lichter, oogt sneller en draagt zeer comfortabel. Het Mips systeem is inmiddels bijna een must en dat missen we dan ook bij Endura. De helm van Schotse makelij is meer trail-proof met een groter vizier. Lager doorlopende achterkant en geïntegreerde gopro-steun. De BBB helm is degelijk, oogt wat eenvoudig, maar voldoet aan alle functies. Bij geen van alle helmen doe je een miskoop. Het is met name het uiterlijk en de pasvorm waar de verschillen in zitten. Het advies om te passen blijft dan ook gewoon van kracht.

The post Getest: 3 betaalbare mountainbike helmen appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Lekker, ben je net op snelheid, ligt er een boomstam over het pad. Of je gaat prachtig berg op maar er doemen een paar gigantische wortels op. Fijn wanneer je dan gewoon op de fiets kan blijven zitten en er simpelweg overheen kan hoppen. Als een konijn, we leggen je de ‘bunnyhop’ uit. Een sprongetje.

Wanneer je ingeklikt bent in de pedalen is het eenvoudig om van de grond te komen. Je springt de lucht in en trekt stevig aan de pedalen. Gegarandeerd dat je wielen een centimeter of vijf van de grond komen. Wil je ‘los’ over de boomstam springen dan is het raadzaam eerst je voorwiel omhoog te trekken en later pas het achterwiel. Zo kom je hoger in de lucht. Ook is de impact bij de landing veel minder groot.

Stap 1
Zorg dat je fiets in de juiste versnelling staat. Schakel niet te zwaar, maar zeker ook niet te licht. Je wilt druk op de ketting houden. Kijk goed vooruit naar het obstakel en bepaal waar je wilt gaan springen.

Stap 2
Nagenoeg alle mountainbikes hebben (voor)vering. Door voor de ‘afsprong’ de vering in te drukken kun je gebruik maken van de rebound van de vork. Deze ‘preload’ maakt het makkelijk om extra hoogte te krijgen. Druk daarom je vork stevig in door je lichaamsgewicht naar voren te brengen en je ellebogen te buigen.

Stap 3
Tijd om het voorwiel omhoog te brengen. Schuif je volledige gewicht naar achteren. Tot voorbij de achternaaf. Hierdoor strek je de armen volledig en kun je dadelijk hard aan het stuur trekken. De rebound van de voorvork samen met een ferme ruk aan het stuur zorgen ervoor dat het voorwiel flink van de grond komt.

Stap 4
Breng je gewicht terug naar het midden door jezelf zo ver mogelijk uit te strekken. Door bijna te gaan staan voorkom je dat je achterover valt en kun je dadelijk het achterwiel ook over het obstakel trekken.

Stap 5
Houd het gewicht in het midden en trek het achterwiel omhoog. Zeker als je ingeklikt bent is dit de makkelijkste stap. Je voor en achterwiel komen nu op gelijke hoogte van de grond.

Stap 6
Strek jezelf weer uit om terug te komen in een ‘normale’ fietshouding. Hiermee van je de impact van de landing op en zorg je ervoor dat beide wielen vlak op de grond komen. Je bunnyhop is succesvol voltooid.

Zoals je ziet, kun je een sprongetje eenvoudig oefenen op een grasveld of lege parkeerplaats.
Het loont de moeite om dit te oefenen, zodat je tijdens je fietsrit minder vaak hoeft af te stappen. Let bij het oefenen vooral op de techniek. Zodra je deze beweging soepel kunt uitvoeren komt de hoogte vanzelf.

Bunnyhop in de praktijk.

Oke, Leuk, zo’n grasveld. Maar we laten ook nog even zien hoe je deze skill kan omzetten in de praktijk. Een bunnyhop, berg op. De stappen zijn gelijk.

Stap 1
Goed vooruit kijken, versnelling juist.

Stap 2
Preload op de vork

Stap 3
Naar achteren hangen om voorwiel van de grond te lichten

Stap 4
Strek je uit als een Cheeta op zijn prooi springt

Stap 5
Breng je gewicht terug naar het midden, de landing volgt snel.

Zo, oefenen maar! Volgende week geven we pro-tips om je fiets te optimaliseren.

The post Vrijdag Bosdag: Hoe spring je met de fiets? appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Het is 2001 wanneer Cannondale met een volledig geveerde fiets op de proppen komt. Een fully voor cross-country gebruik. Met schijfremmen, een eigenaardige eenbenige voorvork en flexende carbon achtervork. Een rocket ship in die tijd. Anders dan anders, en meer dan gewaagd. Een werkend concept. Want 19 jaar later volgt de Scalpel zich voor de zevende keer op. En hoe!

Met Manuel Fumic en Henrique Avancini heeft Cannondale twee wereldtoppers in huis. Beide rijden nagenoeg al hun wedstrijden op een volgeveerde Scalpel. De fiets zorgt ervoor dat oneffenheden worden uitgevlakt en dat beide bazen sneller zijn in de afdalingen. Een fully helpt ook berg op het spoor makkelijker te volgen. De aanpassingen aan parcoursen van het hoogste niveau zorgen ervoor dat een goede fully haast noodzakelijk is geworden.

Wat is een goede fully ‘nowadays’? Om met de beste van de beste mee te kunnen dient de fiets een uitgebalanceerde geometrie te hebben. Lang genoeg om met controle en een vertrouwd gevoel te dalen, maar sportief genoeg om mee omhoog te sprinten. De stijfheid dient daarom je-van-het te zijn en het totale gewicht mag eigenlijk geen dubbele cijfers aantikken. Een lastige opdracht. Deze Scalpel is puur gebouwd voor de racerij. Een hardcore frame met super progressieve vering, weinig comfort en alle fratsen die je kunnen helpen tijdens een marathon of XC spektakel.

Frame & Geometrie

Dat de Scalpel volledig van carbon is zal niemand verbazen. Zowel het voorframe, de achtervork als de tussenliggende link zijn geconstrueerd van carbon. Het gevolg: Een totaalgewicht van 1910 gram voor de frameset. Net wat lichter dan een Trek Supercaliber of Scott Spark. De geometrie van de huidige Scalpel was al lekker up to date. Er zijn dan ook geen enorme wijzigingen te vinden op het cijfer blaadje. De balhoofdhoek is wat meer slack geworden tot 68 graden. De zitbuis kruipt tot 74,5 graden. De liggende achtervork moet het doen met 436 millimeter en de reach van maat L is 455mm. Zeker die laatste waarde is eigenlijk vrij kort hedendaags. De gemonteerde stuurpennen zijn dan ook redelijk lang in verhouding met de concurrent. Nu bepaalt niet enkel reach de lengte, ook de offset/fork rake van de vork draagt hieraan bij. De Lefty Ocho heeft met 55 millimeter een langere offset dan de 44 of 51 millimeter bij reguliere vorken. Dit resulteert in zeer voorspelbaar rijgedrag in snelle afdalingen.

Nog één opvallend cijfer uit de geo charts. De standover height (afstand tussen grond en bovenbuis) is bij alle maten nagenoeg even hoog. De bovenbuis van een maat S is bijna even hoog als een XL. Dit is gedaan om de veercurves van alle maten zo veel mogelijk op elkaar af te stemmen (komen we zo op terug). Bij de XL testfiets waar ik op rijd resulteert dit in een behoorlijk lange ‘seatmast’.

Chainstay garage

De zitbuis van de nieuwe Scalpel is eigenaardig gevormd. Breed en hoekig, Het draaipunt van de liggende achtergrond bevindt zich net boven het bracket. Speciaal is dat de achtervork ‘in’ de zitbuis verwerkt zit en niet aan de buitenzijde zoals we gewend zijn. Buiten dat dit een lichte en eenvoudige constructie is, ziet het er ook zeer strak uit.

Vering

Goede race fullys zijn er genoeg. Een Epic, Een Scott Spark, Een Canyon Lux. De meeste lijken behoorlijk op elkaar. Toch rijden ze allemaal anders. Vooral de vering en met name de werking hiervan maakt het verschil. De achtervering van deze Scalpel is zo ontworpen dat hij vooral bedoeld is om grip te creëren in de bochten. Ook helpt de vering contact met de ondergrond te houden berg op, en af. Deze fiets is niet zo zeer bedoeld voor de wielertoerist die een fully overweegt vanwege een versleten rug. De complete fiets, maar ook de vering is daarvoor simpelweg te stug.

Hoe zit dat? Cannondale plaatst de demper hoog, horizontaal onder de bovenbuis. Net als veel concurrenten. De achtervork bestaat uit één stuk en heeft geen draaipunten meer. Net als bijvoorbeeld Canyon, Specialized of Orbea gebruikt Cannondale de basis van een 4-punts horst link veersysteem. Allemaal skippen ze het draaipunt nabij de achteras. Een plat stuk massief carbon heeft Cannondale ervoor in de plaats verwerkt. De ‘bladveer’ werkt als een lichter draaipunt en zorgt zo voor genoeg flex in de achtervork. Bijzonder van dit conept is dat het platte deel niet enkel verbuigt maar ook mee bijdraagt aan de rotatie van de achterbrug. Hierdoor helpt dit FlexPivot de vering progressiever te maken. De framebuizen zijn per maat anders van diameter. Datzelfde geldt voor de veercurve. Deze is per maat opnieuw uitgedacht om uiteindelijk in de praktijk zo goed mogelijk te matchen. Zo krijgt een XL rijder dezelfde rijbeleving als een maat S fietser.

Techniek

De Scalpel waar ik op mocht rijden zit vol met leuke features en mooie techniek. De ‘Chainstay Garage’ en FlexPivot hebben we al behandeld. Maar we mogen ook de zeer platte bovenbuis niet vergeten. Niet altijd een succesnummer hebben we tijdens testen onlangs gemerkt. De platte buizen zijn vaak minder stijf. Cannondale is hier echter prima in geslaagd. De fiets is juist zeer stijf en wendbaar!

Alle kabels lopen binnendoor. Aan de voorkant is een soort binnenband gebruikt om de kabels te geleiden in het frame en het geheel geruisloos te maken. Door de achtervork zijn buizen gelamineerd waar de kabels doorheen lopen. Een cleane look.

Dat de Scalpel is geoptimaliseerd voor een 1×12 aandrijving hoeven we nauwelijks nog te vermelden. Met de introductie van Shimano Deore hebben nu beide merken een volledige range 1x aandrijvingen. Standaard monteert Cannondale een 34 tands voortandwiel. Ruim voldoende. Wat ook voldoende is, is de vrijheid rondom de achterband. Een 2.4 inch model past makkelijk.

Om de fiets te beschermen en geruisloos te maken zijn aan alle kanten stevige rubber beschermers geplaatst. Klein detail, maar erg prettig in de praktijk.

Onderdelen

Mijn testfiets, De Hi-Mod 1 is uitgerust met een Shimano XTR groepset. Inclusief remmen. De schijven en cassette zijn een puntje van besparing. Hier kiest Cannondale voor de XT variant. Een eigen ‘Hollowgram’ aluminium crankset is inmiddels ‘gewoon’ bij de Cannondales. De Lefty Ocho vork, die ik voor het laatst gebruikte in combinatie met Cannondales hardtail, de F-SI stuurt messcherp en voelt zacht als lauwwarme boter. De naaldlager technologie doet hier zijn werk zoals bedoelt.

In de schuine buis, onder de bidonhouder zit een groot gat. Hierin zit de ‘Stash Kit’ gemonteerd. Een Co2 patroon, plug set voor de banden en een goed verstopte multitool. Alles is zo geconstrueerd dat je het in een tel kunt pakken. Niks losklikken of demonteren. Ideaal in een marathon wanneer er geen tijd te verliezen is. De Fabric tool heeft nogal ‘korte pootjes’. Hierdoor is kracht zetten wat lastig en kun je ook niet overal even goed bij.

Rijtest

Normaliter hadden we de Scalpel ergens ten zuidwesten van Girona mogen uittesten. Op de bekende trails in dat gebied was het sowieso stoffen geweest. Nu zitten we thuis en is er minstens net zoveel stof. De Scalpel sleep ik van route naar route. Overal waar gefietst mag worden houd ik halt. Groesbeek, de Drunense Duinen.

De droogte heeft de routes flink aangetast en alle bochten zijn uitgesleten met grote remknippen tot gevolg. Niet erg prettig, wel ideaal als testparcours voor deze fully. Ik monteer de remhendels in de juiste stand. Pomp de banden op (of laat ze af) tot 1.3 bar. De carbon Hollowgram velgen hebben een binnenbreedte van 25 millimeter. De band is 2.25 inch breed.

De demper en vork pompen we op tot de aangewezen druk. Met 11mm sag op de achterdemper, ongeveer 140 PSI in de lefty vork. Rijden maar. De eerste rit met de Scalpel voelt niet direct vertrouwd. Ik heb onlangs veel op vergelijkbare fietsen gereden en de Scalpel voelt duidelijk stugger aan. De lock-out gebruik ik in het bos zelden. De vork is amper gevoelig voor mijn getrek aan het stuur. Na een kleine inspectie zie ik dat beide dempers niet hun volledige veerweg gebruiken. Vooral voor, laat ik behoorlijk wat druk uit de vork. Veel beter! Nu veert de boel zoals ik gewend ben en is de Lefty soepel zoals het hoort.

De achtervering blijft vrij stug. De demper te zacht zetten werkt nadelig, merk ik. De fiets gaat beduidend meer deinen en voelt daardoor ook niet prettig aan. Ik beland uiteindelijk een fractie lager qua druk dan aangeraden. Het voordeel van deze zeer progressieve benadering van het achterframe is dat het achterwiel na elke hobbel met alle macht word teruggedrukt tegen de grond. De grip die de Scalpel creëert is magnifiek! Vergelijkbaar met de Trek Supercaliber welke we onlangs getest hebben.

De lage bovenbuis is meer vierkant dan rond en aardig plat. Zoals gemeld is Cannondale er prima in geslaagd een stijf geheel te maken. Van voor tot achter! De Lefty vork vervormt amper, het voorframe volgt trouw en de achterkant knettert van links naar rechts als je eens onaangenaam scheef landt. Cannondale heeft de achtervork grotendeels ingepakt met rubber. Prettig want de brede flexpoint chainstays raak ik met mijn grote Hollandse voeten meer dan geregeld. Het schakel en remmateriaal is zoals we van Shimano gewend zijn van hoog niveau. Geen moment worden we in de steek gelaten. Net als bij zijn voorganger passen er op deze Scalpel twee bidonhouders. Met de huidige temperaturen een zeer aangename feature.

Conclusie

Voor we aan de fiets een keihard conclusie hangen zou ik er graag eens een Ardennen marathon of flinke rit in de bergen mee maken. De Hollandse routes zijn leuk, maar met de huidige stofwolken toch een beetje behelpen.

Belangrijk is om te begrijpen waar deze fiets voor gebouwd is. Kei-hard racen! En ja, hier gaan koersen mee gewonnen worden. De grip die deze fiets oplevert. De stijfheid en het snelle gevoel dat hier mee samenhangt is een recept voor snelle tijden. Net als de F-Si is hij weinig comfortabel en niet direct super geschikt voor niet-racers. Fiets je op zondagochtend twee uur voor je plezier? Lees dan even verderop in dit artikel over de SE-versie. De progressieve achtervering is voor sommige wellicht wat té progressief. Wat ik zelf als grootste nadeel beschouw is het gebrek aan een dropperpost. Op een fiets, gebouwd en bedoeld voor newskool XC kamikaze parcoursen, gemaakt om te racen tegen concurrenten welke allemaal een dropper gebruiken, had ik verwacht dat Cannondale deze ook standaard zou monteren. De bovenbuis is laag, de zitbuis is niet extreem lang. Allemaal ingrediënten om een dropperpost met veel verstelbaarheid te monteren. Hiermee maak je het jezelf zo veel makkelijker berg af. Daar kan geen flex pivot tegenop (natuurlijk is er ruimte om een dropper met interne kabelgeleiding achteraf te monteren).

De Scalpel is zeer fraai afgewerkt. De ‘Chainstay Garage’ vind ik een erg mooie benadering voor een draaipunt. Ook de eenvoudige manier waarmee je de voorrem demonteert wanneer het wiel eruit moet. Dit is echt ‘easy’. De simpele maar doeltreffende manier van kabelgeleiding en de minimalistische Stash Kit. Allemaal goed uitgedacht. De Scalpel is een racebak, gemaakt door en voor racers. Recht door zee, en knetterhard.

Scalpel SE

Ben je doorgescrold omdat je geen wedstrijdlicentie hebt? Wil je een mooie fully maar niet altijd rijden om het rapst? Hier moet je zijn! De Scalpel SE heeft hetzelfde frame als een ‘normale’ scalpel. Echter heeft de fiets 120 millimeter veerweg, grovere banden, luiere balhoofdbuis en standaard een dropperpost. De fiets voelt minder harsh. Een breder stuur, de zakkende zadelpen die ik zo miste en een SID vork met wat extra marge maken hem bijna tot een mini-Habit. Vet! In de praktijk zal de SE-versie waarschijnlijk de breedste groep mensen kunnen bereiken. Of hij het echter gaat winnen van de charme en racelooks van de normale Scalpel, dat betwijfel ik. De SE is verkrijgbaar in twee modellen. Zowel deze als de Scalpel zijn vanaf nu bij de dealer te koop.

Modellen

The post Nieuw: Cannondale Scalpel + Rijtest appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Trek, Specialized, Cannondale. We kennen ze allemaal. De bekende merken uit de fietsbranche. Nu zijn deze drie toevallig allemaal Amerikaans. Net als nog een heleboel (voornamelijk) mountainbike merken. Maar de wereld staat niet stil en in elk land zijn wel mooie merkjes te vinden. Soms met wat speurwerk, andere zijn duidelijker zichtbaar. We struinen europa af op zoek naar merken waar je wellicht nog nooit van gehoord hebt. Vandaag: bergparels uit de Alpen.

Carbon uit eigen huis en doorgedreven technologie. In de alpenlanden wordt er niet enkel gefietst, maar ook gewerkt. Diverse kleine merkjes zitten er verscholen in een oude boerderij of bedrijfshal. En dan hebben we het niet over merken als BMC, DT-Swiss of OPEN. Die trouwens alle drie op ongeveer 10 kilometer van elkaar zijn gevestigd. Vandaag kijken we even een deurtje verder. Hebben we een mooi merk gemist? Laat het ons weten in de comments.

Thömus
Thomas Binggeli is de drijvende kracht achter dit inmiddels zeer complete merk. Vlaggenschip van de collectie is onder andere de Lightrider Worldcup. Ontworpen om Mathias Flückiger in Tokyo richting het podium te brengen. Een Thömus herken je direct aan de typische styling en meer dan eens een rode kleur.
thoemus.ch

Bold
In Biel zit niet enkel DT-Swiss, ook Bold bicycles. Een kleine collectie biedt het merk aan. Wat maakt een Bold speciaal? Ze leveren volledig geveerde fietsen zonder dat je een achterdemper kunt waarnemen. Het veersysteem zit volledig weggewerkt in het frame. Bijzonder! De Bold fietsen zijn daardoor een opvallende verschijning en staan hoog op onze wishlist om eens goed uit te testen.
boldcycles.com

Stoll
De fully heeft wat weg van een Rose. De hardtail oogt als een Ghost. Stoll maakt hun fietsen echter volledig zelf. In eigen huis. Kijken we naar het logo op de balhoofdbuis dan zien we een berggeit. En dat is niet voor niets. 780 gram weegt een hardtail frame. Lichter dan menig top raceframe!
stoll-bikes.ch

Stöckli
Helaas zijn de fietsen van Stöckli niet meer beschikbaar. Wel maken ze eigen ski’s. Waarom dan toch in het lijstje? Stöckli was het merk waarmee Jolanda Neff haar eerste grote wedstrijden mee won. En eerlijk, heel veel meer typisch lichtgewicht marathon proof als deze Stöckli vind je ze niet snel.
stoeckli.ch

The post Onbekende merken uit Zwitserland, ken jij ze? appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Van de meeste hardtails gaat mijn hart niet echt meer sneller kloppen. Maar reken maar dat ik een klein sprongetje maakte bij het zien van deze BH Ultimate. Het Spaanse merk probeert met een vederlicht frame een plekje te bemachtigen in het rijtje van de nieuwe super-hardtails 800 tot 900 gram zware frames met een moderne geometrie en idioot wendbaar gevoel. Aan mij om te testen of de praktijk deze stelling bevestigd.

BH, een Spaans merk uit Eibar, gelegen tussen Bilbao en San Sebastian draait al even mee. Sinds 1909 wordt er in eigen fabriek gewerkt. Vanaf de jaren 30 rollen er fietsen van de lopende band en in de hedendaagse collectie vinden we een breed assortiment terug. Van E-racer tot enduro bike. De BH Ultimate is een belangrijke fiets voor de lage landen. Daar waar wij wonen, willen we vaak toch een snel, licht karretje met ‘racefiets-feelings’.

Frame en Geometrie

De testfiets die ik ter beschikking krijg is de Ultimate Evo 8.5. Met €3699,- niets de goedkoopste fiets op de markt, maar met deze afmontage zeker niet verkeerd. De Ultimate is verkrijgbaar vanaf €2999,- tot bijna 7k voor de Evo 9.8. Bekijken we het frame, dan zien we direct dat de BH anders dan anders is. Veel nieuwe hardtails met een ultra-licht frame worden uitgevoerd met dikke, vaak ronde buizen. Hierdoor blijft het frame ondanks de dunne wanddikte toch stijf. Denk hierbij aan de Specialized Epic en Cannondale F-SI.
Dit frame is vooral geconstrueerd met platte, dunne buisjes. Het versterkt het beeld van de langere geometrie en ziet er erg slick uit. Om de fiets zo goed mogelijk te laten rijden is er gekozen om de achtervork zo kort mogelijk te maken. De liggende achtervorken zijn 420 millimeter lang. Een centimeter korter dan gemiddeld. De reach is met 448 millimeter (large) bijna een centimeter langer dan gemiddeld. De 68 graden balhoofdhoek sluit hier zeer goed bij aan. Lekker modern! BH monteert een zadelpen zonder setback zodat je berg op genoeg naar voren kunt zitten. Een 76 centimeter breed carbon stuur moet dan bergaf weer voldoende controle bieden.

Het frame is natuurlijk van carbon. Dat kan ook niet anders wanneer je claimt dat het frame 840 gram weegt. Alles is zeer luxe afgewerkt. Door de lak blinkt de structuur van carbon, de scherpe hoeken in de bovenbuis geven het geheel een wat futuristische look. Om ervoor te zorgen dat die bovenbuis ook netjes blijft heeft het merk een Across BlockLock in het balhoofd gemonteerd. Dit voorkomt dat het stuur in de bovenbuis slaat bij een crash.

Er is gekozen voor een PF92 bracket waardoor het3 met name geschikt is voor Shimano cranks. Licht, maar ook gevoelig voor kraakjes. Alle kabels lopen binnendoor met ruimte voor een interne dropperpost. Een voorderailleur is door de keuze van de extreem korte achtervorken niet meer mogelijk. Volledig minimalistisch is de keuze voor flat mount remmen aan de achterkant. Tot op heden had enkel Sram Flat Mount remmen voor XC gebruik in het gamma. BH monteert dan ook braaf een adapter. Zonde. De rem zit hierdoor wel mooi in de achterste driehoek weggewerkt.

Onderdelen

BH kiest er duidelijk voor om niet te besparen op ‘onzichtbare’ onderdelen. Echt alles aan de fiets is Shimano XT. Ook de cassette, ook de remmen. Dit maakt de fiets direct zeer degelijk en onderhoudsarm. Wanneer het goed is afgesteld werkt XT nu eenmaal altijd.

Qua componenten kiezen de Spanjaarden voor veel eigen onderdelen. Een korte aluminium stuurpen en bijbehorend licht carbon stuur. De veelvuldig flexende carbon zadelpen wordt vastgezet met een minimalistische zadelpen van Bike Yoke. Gaaf! Tuning vanuit de fabriek. Een degelijk Prologo zadel maakt het geheel compleet. Enkel de grips zijn stug en hard, deze kunnen een upgrade gebruiken.

Net als veel merken zien we bij BH eigen wielen. Een aluminium setje met 25 millimeter binnenbreedte, straight pull spaken en een niet al te harde ratel in het freewheel body. De Evo Alloy wielen voelen prima, maar weinig bijzonders aan. De keuze voor Maxxis Ardent Race en Ikon banden zijn prettig. Snel rollend en voldoende grip. Lekker allround.

Rijtest

Groesbeek, Tilburg, De ronde van Vlaanderen, Limburg. De BH heeft behoorlijk wat meters mogen maken. Vanaf de eerste meters voelde ik mezelf thuis op dit ding. Waarom? Mijn voorgevoel dat een erg licht frame en platte buizen weleens zou kunnen zorgen voor een niet al te stijf frame blijken waar. Het bracket is knalhard. En ook de balhoofdbuis lijkt dik voor elkaar. De verbinding tussen deze twee flext echter alle kanten op. Geen stijve fiets. De platte bovenbuis doet me denken aan de Specialized Stumpjumper S Works uit 2012 waar ik in vervlogen tijdens eindeloos kilometers op heb gemaakt. Dit was ook geen erg stijve fiets. Maar wel een heel prettige fiets. Een voorspelbare fiets. Smijt je stuur naar links en de fiets volgt. Niet te direct, geen overhaaste beslissingen. Ditzelfde geldt voor de BH. Een race-ready hardtail, maar met veel comfort en prettig te manoeuvreren. De flowertrials verteerd de fiets goed. Lekker hangen en schuiven op het losse zand. De banden bieden ruim voldoende grip.

Tijdens een inmiddels uniek dagje over de grens in het Vlaamse land mag ik aan de bak berg op. Uit het zadel gebruik ik continue de lock-out. Aan de voorzijde is een Fox 32 Step Cast met Grip demper gemonteerd. Dit is nog nooit mijn favoriet geweest. De demper functioneert goed, maar is erg gevoelig op invloeden van bovenaf. Met de vork uit klimt de fiets bijna als een racer. lekker strak. Op de gortdroge stoffige trails rondom de Hotond en zijn bekende uitlopers ben ik weer blij dat deze fiets niet stijf als een plank is. We dalen, rap. Een foutje is snel gemaakt. De ultimate kan wel wat hebben en straft je niet direct af wanneer je een spoor mist. Doordat het frame vrij ver afloopt, steekt de zadelpen aardig uit. Nog steeds binnen de marge, maar na een paar ritten begint de boel toch te kraken.

Inmiddels is wel duidelijk dat ondanks dat de fiets geen achtervering heeft het een zeer comfortabele fiets is. Voor mij zou dit de perfecte schotterpad-marathon-bike zijn. De Duitse highway racer. Een lekkere doortrek fiets met inderdaad een zeer laag gewicht.

Conclusie

BH heeft zich prima genesteld tussen de grote namen als het gaat om het maken van een high-end moderne hardtail. Zoek je een rocksolid racer, dan is de BH niet stijf genoeg. Persoonlijk vind ik de flex niet erg, zeker omdat hij prima bestuurbaar en juist heel comfortabel is. Het was wel even schrikken toen ik merkte dat de wanddikte zo verschrikkelijk dun is dat je het frame gewoon kan indrukken! Ook is het zonde dat de staande achtervorken zo enorm breed uitlopen dat mijn schoenen continue contact maken met het frame. Stiekem best een paar aandachtspuntjes. Toch staat hij hoog in mijn lijstje favoriete XC-rammers. Mooi, slank, comfortabel en zeer degelijk afgemonteert.

The post Getest: BH Ultimate Evo 8.5 appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Precies een jaar geleden stond er in mijn woonkamer een zwart rode Topstone. Aerostuur, smalle banden en een vreselijk oversized bottom bracket. De fiets voor de gravelracer. De doordouwer. Niet voor de adventure seeker die wel van een afdaling en steile klim houdt. Gelukkig is er nu de Topstone Lefty.

Toen Cannondale de Slate introduceerde was het merk zijn tijd ver vooruit. Brede 650B banden, een lefty voorvork. Het concept sloeg nooit echt aan. Te veel, te vooruitstrevend. Toen Cannondale vorig jaar de Topstone aankondigde hoopte ik op een revamp van de good old Slate. Die bleef uit. Tot nu, de Topstone zoals hij al op de markt aanwezig is, maar dan met lefty, 650B wielen en mullet setup. Vet!

Kleurtje!

Het frame, met stijf en zeer oversized bracket is gelijk gebleven. Ook de ‘kingpin’ suspension in de achterbrug zien we terug. Deze ‘Lefty 1’ kost een dikke €7499,-. Gelukkig komt de fiets er ook in een iets betaalbaardere versie. De 1 is uitgerust met een Sram AXS schakelgroep. Voorzien van een mountainbike achterderailleur en bijbehorende 10-50 cassette. Zo heb je met 12 versnellingen ruim voldoende bereik. Ideaal in mijn ogen.

Kleurtje!

De 650B banden zijn 47 millimeter breed. Breder wordt door Cannondale niet geadviseerd. Heb je een 700C wielset passend voor een Lefty? Dat past. De vork is van zijn 3 centimeter te upgraden naar 4 centimeter veerweg.

Het bijzondere aan deze fiets is natuurlijk de Lefty Ocho Oliver vork. 30 millimeter vering, handmatige lockout en rebound instelling en ook nog eens een intelligente veercurve die de invloeden van bovenaf tegenwerkt. De technische uitleg hierover geven we je zodra we erop hebben gefietst. Ons testmodel staat nog uit de dampen, zo vers is hij.

Binnenkort kun je onze uitgebreide review verwachten van de Topstone Lefty 1.

The post Nieuw: Cannondale Topstone Lefty appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Veel van jullie denken er aan. Sommige durven het ook daadwerkelijk aan. Cool! Een dagje bikepark is hartstikke leuk. Voor veel mensen zijn zo’n downhill fiets, integraalhelm en de reusachtige bulten nogal afschrikwekkend. Maar hé, je kunt gewoon met je voetjes aan de grond blijven. Ik sleepte hoofdredacteur Edwin mee de grens over. Een dagje bikepark, wat komt daar allemaal bij kijken?

Eerst even, wat is een bikepark? In Nederland zijn we het gewoon om routes te fietsen, of gewoon een rondje door het bos. In het buitenland, waar ze bergen hebben is het niet ongebruikelijk om helemaal niet omhoog te fietsen. De lift, of een uphill service in de vorm van een bus of jeep brengen je omhoog zodat je volledig fris aan de afdaling kan beginnen. Zo’n afdaling kan een ‘flowtrail’ zijn. Dit is eigenlijk erg goed te vergelijken met de moderne Nederlandse mountainbikeroutes. Weinig wortels, grote perfect gevormde kombochten en af en toe een klein sprongetje. Geen gevaarlijke features. Ideaal voor beginners.

In de meeste bikeparks zijn er ook technische trails te vinden. Meer natuurlijke singletracks waarbij worteltapijten of rock gardens elkaar opvolgen. Een houten obstakel of drop onderweg is daarbij geen bijzonderheid. De singletrails zijn vaak technisch lastig. De jump lines of downhill tracks zoals de meeste mensen een beeld van een bikepark voor ogen hebben, liggen bezaaid met grote sprongen. Vaak ‘gap-jumps’. Sprongen waarbij er alleen een afsprong en een eindje verderop een landing is, met daartussen een gat. Deze tracks zijn absoluut niet geschikt voor de beginner en kunnen beter worden gemeden. Maar, zoals gezegd, de meeste bikeparks hebben een mooie combinatie van van tracks. Voor beginners tot vergevorderden. Dat staat bovenaan netjes aangegeven, je hoeft dus niet bang te zijn dat je per ongeluk op een te moeilijke track terecht komt.

Waar moet ik naar toe?

Bikeparks vind je in landen met reliëf. Natuurlijk in de Alpenlanden, of de UK. Maar ook dichter bij huis in Aachen, het Hürtgenwald of Malmedy. De twee bekendste dicht bij onze landsgrens zijn Willingen en Winterberg. Op zo’n 3 uurtjes rijden met de auto ligt een skibult vol mooie tracks op je te wachten. Deze bikeparks zijn grotendeels ingesteld op beginners, maar hebben ook fraaie ‘advanced’ tracks waar bikers van elk niveau zich kunnen amuseren.

Springen leer je in het skillspark. Van klein, naar groot.

Hoe goed moet ik kunnen fietsen?

Het allerbelangrijkste tijdens een dagje bikepark is het gebruiken van je gezond verstand. Doe geen dingen die je normaal ook niet zou durven. Een integraalhelm en bodyprotector maken je geen betere mountainbiker. Ze helpen je enkel om minder verwondingen op te lopen. Gevaarlijk hoeft het allemaal niet te zijn, je kunt de moeilijkste hindernissen vaak ook omzeilen. Op een leuke flowtrail houd je je banden gewoon aan de grond en rol je soepel van bocht naar bocht. Hoe snel je dat doet bepaal je zelf.

Bij de meeste bikeparks kan werkelijk iedereen een liftpas kopen of fiets huren. Minimum skills zijn niet nodig. Natuurlijk raden we aan om ervoor te zorgen dat je basisbeginselen als remmen, evenwicht en lichaamspositie op de fiets goed beheerst voordat je begint aan een dag bikepark.

Ooit al eens een drop genomen? Edwin nu wel. Spannend!

Wat heb ik allemaal nodig?

Buiten je gezond verstand en een medium conditie (ja mensen, van afdalen word je moe. Concentratie is belangrijk) is een fiets met voldoende veerweg en de nodige protectie een must. Een fiets met minstens 130 millimeter voor én achter zijn vaak nodig om prettig beneden te komen. Met een hardtail ben je overigens ook gewoon welkom in de meeste bikeparks.

Wil je niet het risico lopen je eigen mooie fiets te crashen, dan kun je een fiets huren. Vaak is er de keus uit een endurofiets met +/- 160 millimeter veerweg of een ‘echte’ downhill fiets met dual-crown vork en 200 millimeter veerweg. Kies bij je eerste bikepark ervaring vooral voor de fiets met minder veerweg. Deze is een stuk lichter, makkelijker te berijden en voelt meer aan zoals de fiets die je gewend bent. Een downhill fiets met 200 millimeter veerweg is groot, zwaar en kan van alles wat je waarschijnlijk zelf niet durft. Het huren van een fiets kost grofweg tussen de 50 en 100 euro per dag.

Buiten een fiets is protectie belangrijk. Een fullface helm is meestal verplicht en raden we sterk aan. In een bikepark kan de snelheid aardig oplopen waardoor de risicofactor vanzelf vergroot. Heb je geen helm dan kun je ook deze huren. Kost je een tientje of 2 maximaal.

Een fullface helm (rechts) biedt veel meer bescherming dan een race of mountainbikehelm.

Overige protectoren zijn niet verplicht. Een rugprotector en kniebeschermers raden we als minimum aan. Overige beschermers zijn nogal persoonlijk. Ook al deze protectie is te huur. Een setje kniebeschermers aanschaffen is echter nooit weg. Deze kun je veel vaker gebruiken. We hebben er hier twee voor je getest.

Als laatste het belangrijkste: De liftpas! Een dagje zonder moeite omhoog kost gemiddeld 30 a 35 euro. Heb je zelf een fiets en protectie dan kost een dag bikepark dus ongeveer net zo veel als een dagje pretpark. Eigenlijk is het dat ook. Een pretpark voor adrenalinejunks.

Raggen maar!

Heb je jezelf ingepakt en staat je bike klaar dan is het tijd om af te dalen. Eerst even met de lift omhoog. Braaf aansluiten in de rij, daarna je fiets ophangen en zitten maar. Begin met een makkelijke afdaling en bouw het langzaam op. Er is altijd wel iemand die beter kan biken in zo’n park.

Braaf wachten in de lift.

Fietsie ophangen.

En even chillen tot de volgende afdaling

Laat je vooral niet afschrikken door al de rijders met rampage-ambities. Doe vooral je eigen ding en geniet van de afdaling. Een dagje bikepark blijkt dan vaak toch wel erg leuk!

Edwin gaat er voor!

Corona Proof

Veel bikeparks zijn momenteel nog gesloten. Andere openen binnenkort. Willingen en Winterberg zijn al geopend, al mogen wij er in principe alleen heen voor noodzakelijke verplaatsingen. Nog even wachten tot ook die restrictie opgeheven is dus. Om besmetting te voorkomen is het verplicht je fullface helm overal op te houden, of een mondmasker te dragen. In Willingen zijn beide verplicht. Even wennen, maar eigenlijk geen probleem.

The post Vrijdag Bosdag: Je eerste bikepark ervaring appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

SRAM en Shimano domineren al jaren de fietsenbranche als het om schakelwerk gaat. Soms komt er een speler bij. Denk aan de FSA We groep. De Rotor hydraulische schakelaars of iets exotisch uit het oosten zoals je in het Fiets Magazine van juni kunt lezen. Meestal verdwijnen deze groepsets via de achterdeur en blijft er als vanouds weer XT, Ultegra of Force over. Kortgeleden zagen we een bijna productierijpe versie van een wel heel mooie derailleur: Ingrid!

Fotos: André Maurer

In Spanje koop je cranks van Miranda. In Italië kun je cassettes kopen van Ingrid. Een klein niche merk dat zich focust op ‘mooie’ dingen. CNC gefreesde componenten uit de aandrijftrein. Eigenlijk is Ingrid een beetje de Europese versie van Paul Components. Ook zij doen niet anders dan CNC frezen, tomeloos fel anodiseren en prachtige producten presenteren. Hun ‘rasta derailleur’ uit het verleden wil iedereen wel in een doosje op de schouw.

Wie deze nu thuis heeft liggen kan heel veel geld verdienen…

Ingrid timmert de laatste jaren lekker aan de weg. Zo hebben ze een mooie alternatief voor de kostbare CNC gefreesde Sram 12 speed mountainbike cassettes met compactere range. Redacteur Hans mocht deze afgelopen jaar testen, naar tevredenheid. Het gewicht is laag, erg laag en de kwaliteit hoog.

Nu voorderailleurs niet meer meedoen in de wereld van het schakelen is het iets eenvoudiger geworden een groepset te ontwerpen. Er komen, vooral offroad, dan ook meer en meer nieuwe spelers bij. Denk aan Box, e13 en TRP.

De Italianen brachten in 2017 voor het eerst een persbericht over hun groepset naar buiten. Toen nog 11 speed, inmiddels gaat het om een 1×12 groepset. De crank en cassette zijn klaar en nu lijkt ook de achterderailleur ‘op punt’ te staan. Met 265 gram is de derailleur slechts 1 gram zwaarder dan een SRAM XX1 exemplaar. Dat verklapt meteen op welke doelgroep Ingrid focust. De derailleur is deels CNC gefreesd, een feestje om te aanschouwen. De derailleurkooi en kabelgeleiding zijn 3D geprint.

Het prototype plaatje uit 2017…

Wat een plaatje!

Enkel de shifter ontbreekt nog. Hier word aan gewerkt, aldus Giulio Mancini van Ingrid. Het werkende prototype schakelde met een SRAM XX1 shifter. Het lijkt er dus op dat de derailleur werkt met een 1:1 kabelvoering.

Wanneer de derailleur of groepset beschikbaar komt, is nog niet bekend. Als het aan ons ligt zo snel mogelijk 🙂

ingrid.bike

The post Een nieuwe groepset van Ingrid Components? Smullen! appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Groot nieuws. Sram vernieuwd hun mountainbike groepen met -letterlijk- als grootste vernieuwing: de cassette. Meer range. Vernieuwen om te vernieuwen? Of misschien om de Japanse concurrent weer net een streepje voor te zijn? We bekijken wat Sram voor ons in petto heeft.

Sram bracht een maandje geleden al een eerste upgrade naar buiten. Niet als het gaat om mountainbike groepsets. Wel als het draait om 12 speed en range. Een toevoeging aan het race assortiment met een 10-36 cassette en 43/30 crankset. Dit maakt het rijden met AXS in combinatie met een gravelfiets op uitdagend terrein een stuk prettiger. Iets wat we eerder zelf al in de praktijk hebben mogen ervaren. 33-33 is nu eenmaal aan de zware kant wanneer je offroad rijdt.

De 12 speed 10-36 cassette is los verkrijgbaar en zorgt voor maximaal 516% range. Bijna evenveel als een mullet-setup met 10-52 mountainbike cassette. Want dat is de grote nieuwigheid die Sram vandaag naar buiten brengt. Na twee jaar Eagle en ruim een jaar draadloos elektronisch schakelen in de vorm van Sram AXS is het toevoegen van twee tanden aan de cassette momenteel de grootste verandering.

Een uit één stuk gefreesde stalen cassette met hieraan het grootste tandwiel (in aluminium) vastgemaakt. 10 tot 52 tanden zorgt voor 520% range. 20% meer dan de huidige eagle groepsets en een fractie meer dan de 10-51 Shimano cassettes. Heb je dit nodig? Komen we zo op terug.

Heb je een draadloos elektronische Sram AXS groepset, dan verandert er buiten de cassette niets. De huidige derailleurs zijn al ’52 proof’. Bij de mechanische groepen is dat niet het geval. De GX, X.01 en XX groepset krijgen dan ook een update. De shifter en ketting blijft technisch hetzelfde. Wel staat er een 10-52 specifieke ketting in de catalogus. Deze heeft simpelweg meer schakels en is dus langer. De derailleur is wel geüpdatet. De kooi is korter en heeft een andere parallellogram. Dit geeft de routing aan die de derailleur maakt bij het op en af schakelen.

De vernieuwde derailleur…

Heb je al een fiets met Eagle setup en denk je ‘hé, ik neem de grotere cassette bij het vervangen van mijn slijtagedelen’ Dan kom je bedrogen uit. Technisch gezien zijn de onderdelen niet uitwisselbaar. Je kunt op je huidige Eagle setup dus geen grotere cassette tot 10-52 monteren.

Ook nieuw is dat Sram bij de GX groepset niet alleen een aluminium crank, maar ook een carbon versie beschikbaar heeft. Een complete crankset weegt 555 gram en kost je net geen 300 piek. De tandwielen die hiervoor beschikbaar zijn lijken ook licht aangepast. De tanden zelf zijn niet meer zwart geanodiseerd zoals gebruikelijk. Vooral, omdat deze lak er toch wel af gaat.

Mooi, maar was 10-50 niet al meer dan groot genoeg? We hebben het nog niet in de praktijk getest. Maar wanneer ik even in mijn geheugen graaf lijkt het er op dat ik de afgelopen trips in het buitenland prima boven kwam met mijn 34/10-51 en 32/10-50 setups op diverse fietsen. Of eerlijk, wanneer het lopen was, dan was dat met 52 tanden als lichtste optie waarschijnlijk ook geweest. Eventueel op een lange, slopende en steile klim in de alpen kan het een verbetering zijn. Maar heeft Sram daar niet een kleiner voortandwiel voor in het assortiment? De grenzen gaan weer open, dus hopelijk kan ik op korte termijn, mijn eigen ongelijk bewijzen.

Meer informatie: sram.com

The post Groot nieuws van Sram: Grotere cassettes appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Vers uit de lockdown, zo het stof in. Dan mogen banden wel voor wat grip zorgen. De gloednieuwe Mazza van Vittoria is een enduro band pur-sang. Perfect voor je uitgestelde trip naar de Alpen of dagje strepen trekken op de flowtracks van bikepark Winterberg.

Zie je een fiets met behoorlijk wat veerweg dan is de kans groot dat er een stel Maxxis sloffen onder gemonteerd zitten. Taiwanees rubber is heer en meester in deze categorie. En eerlijk is eerlijk, bijna alle goede banden van de concurrent hebben een noppenpatroon wat lijkt op de Maxxis Minion banden. Dat is bij deze Vittoria Massa niet veel anders. De band, opgebouwd uit 4 verschillende lagen grafeen compound, ‘4C compound’ moet zorgen voor grip op alle terreinen.

Een zacht rubber moet plakken aan de grond, terwijl de zij-nop zorgt dat de band ‘overeind’ blijft.
De band komt beschikbaar in 27,5 x 2,4 en 27,5 x 2,6. Voor 29 inch versie zijn eveneens een 2,4 en 2,6 versie beschikbaar. De band kost €62,95 en is momenteel onderweg naar de redactie om eens goed getest te worden in de praktijk.

Meer informatie: www.vittoria.com

The post Vittoria Mazza, serieus nieuw rubber appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

De wielerwereld draait voor een groot deel op romantiek en stoere verhalen. Het is dan ook niet voor niets dat merken zo nu en dan oude namen opduikelen om een nieuw product kracht bij te zetten. Al weten we allemaal: eerder behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst. De Manitou R7 is terug. Toch wel een beetje gaaf.

De meeste herkennen de R7 uit de tijd dat Merida Multivan één van de grootste mountainbike-teams op de poster was. Hermida, onze eigen Rudi van Houts, Gunn Rita Dahle. Allemaal toppers. De vork was licht, net 1400 gram en slapper dan een bord doorgekookte pasta.

Kennen jullie deze nog, nog, nog.. *insert galm.

Inmiddels hebben we grote wielen, andere eisen en doorontwikkelde techniek. Toch ziet de vork er bijna hetzelfde uit. Slanke poten, de verbinding aan de achterzijde in plaats van de voorkant. Maar hé, nostalgie! Technisch gezien lijkt niets meer op de vork van weleer. De R7 komt beschikbaar in twee prijsniveaus: Pro en Expert. De vorken hebben een variabele veerweg van 80 tot 120 millimeter veerweg. Deze is intern zonder hulpstukken aan te passen. Prettig! De vork is bedoeld voor cross-country gebruik en alles wat daarbij in de buurt komt. Echte retro gevoelens ophalen zit er niet in. De vork komt niet in 26 inch beschikbaar. En dat is logisch. Wel komt er een 27,5 en 29 inch versie beschikbaar.

Een complete vork in 29 inch weegt 1648 gram. Zowel het kroonstuk als de onderpoten worden gemaakt van aluminium. Herkenbaar is de boog die beide poten bij elkaar houdt. Deze loopt niet voor-, maar achterlangs. Stijver volgens Manitou. Een merk wat overigens de afgelopen jaren behoorlijk in de achtergrond verzeild is geraakt. Door de stijvere boog kan de vork uitgerust worden met 32 millimeter binnenpoten wat inmiddels smal genoemd mag worden. Zeker nadat de nieuwe Sid is uitgerust met 35 millimeter dikke poten.

Schroeven we de vork open dan vinden we daarin een VTT demper. Niet vélo tout terrain maar Variable Terrain Tune. Een compressiedemper met drie standen. Open, dicht en daar tussen de middenstand. Deze zorgt ervoor dat de vork hoger in zijn demping blijft waardoor er meer marge is bij flinke impact. De open stand heeft minder compressie en is geschikt op normale trails.

Als laatste is er IVA ofwel ‘Incremental Volume Adjust’. Een moeilijke term voor ‘beïnvloedbare veercurve’. Met spacers is de grootte van de luchtkamer aan te passen. Niet veel anders dan bij andere merken vorken, dus.

De nieuwe R7 is nu verkrijgbaar. Kost je net iets meer dan €900 en koop je in 27,5 of 29 inch.

Meer informatie manitou.com

The post Terug van weggeweest: Manitou R7 appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Niet remmen. Dat is de snelste manier om een bocht door te komen. Technisch gezien klopt dit meestal. Al kan een beetje controle over het algemeen geen kwaad. Je bent tenslotte liever bestuurder dan passagier op je eigen fiets.

Hoe je een bocht aansnijdt verschilt nogal. Hoe steil is de afdaling, hoe ruim is de bocht? Is er een mooie kombocht of loopt het zelfs licht af? Allemaal factoren waarvoor verschillende technieken bestaan. Vandaag laten we de twee meest voorkomende zien. Een grote kombocht en krappe switchbacks.

Ruim door de bocht

Flowtrails zijn niet meer weg te denken in Nederland. De spaghetti-slingers zijn mateloos populair. Wanneer je kunt, durft en de track is goed gebouwd is het mogelijk om in bochten snelheid te winnen. De drie belangrijkste ‘regels’ wanneer je een bocht goed wilt nemen zijn:
– kijken
– lijn bepalen
– snelheid reguleren

Kijken

Het eerste is direct het lastigste. Als beginner heb je al snel de neiging om het pad pas enkele meters voor het voorwiel te scannen. Wortels, oneffenheden enz. Probeer zo ver mogelijk vooruit te kijken. Kijk door de bocht heen. Daar waar je naartoe kijkt bepaald tenslotte waar je naartoe gaat. Hoe verder je naar voren kijkt, hoe beter je kunt inschatten waar je heen moet. Ook zie je bijzonderheden sneller waardoor je sneller kunt anticiperen.

Lijn bepalen

Door ver genoeg vooruit te kijken kun je bepalen waar je naartoe wilt. Bijna alle bochten kun je op verschillende manieren nemen. Deze lijnen zijn bepalend voor de flow. Neem je een bocht te ‘hoekig’ dan verlies je snelheid. Hoe bepaal je de ideale lijn?

Over het algemeen wil je zo recht mogelijk, en het liefst met zo veel mogelijk snelheid de bocht uitkomen. Kijk goed vooruit, probeer door de bocht te kijken. Om met snelheid de bocht uit te komen moet je soms bij het insnijden van de bocht juist wat afremmen. Traag gaan om rap te zijn. Ook de kortste weg is lang niet altijd de snelste. De lijn met de minste ‘weerstand’ en meeste flow levert vaak de meeste snelheid op.

Snelheid reguleren

Wanneer je veel controle over je lijf en fiets hebt, kun je met onbeperkte snelheid de bocht in vliegen. Meestal is het verstandig iets af te remmen, zodat jij de baas bent (en blijft) over de fiets. Maak genoeg snelheid, zodat je gebruik kunt maken van de kombocht. Ga je te traag, dan is een kombocht net een wielerbaan en schuif je gewoon naar beneden. Hoe hoger in de bocht, des te sneller je kunt gaan.

Houding

Belangrijk in een kombocht is om niet ‘tegen’ te hangen. Beweeg mee met de bocht en blijf met je lijf in één lijn met de fiets. Door tegen te sturen verlies je snelheid en grip. Houdt je pedalen op gelijke hoogte in horizontale stand. Om extra grip op de banden te creëren kun je het pedaal dat zich aan de kant van de buitenbocht bevindt naar beneden duwen. Hierdoor druk je de fiets als het ware tegen de grond. Probeer niet te ver naar achter te hangen. Houdt je lichaam in het midden van de fiets, zodat druk op beide wielen goed verdeeld wordt.

Stiekem tegenhangen…

In lijn met de fiets…

Korte door de bocht

Krappe bochtjes zijn angstige bochtjes. De reden waarom ze krap zijn is meestal, omdat er weinig ruimte is, vaak met een afgrond of onaangename bosjes ernaast. Inschatten hoe groot jij en je fiets zijn en daarbij bepalen welke lijn je neemt, is bepalend om soepel de bocht door te komen.

Kijken

Wederom is het belangrijk eerst het pad te scannen. Een switchback zoals in dit voorbeeld is op verschillende manieren te nemen. Bijvoorbeeld door je gewicht naar voren te verplaatsen en het achterwiel in de lucht om te zetten. Deze ‘next level’ technieken besparen we je. We houden vandaag de voetjes aan de grond.

Eerst kijken, dan rijden.

Vaak kun je een krappe bocht stiekem wat groter maken door goed te kijken. In dit voorbeeld loopt de standaard lijn over het vlakke pad (rode lijn). Met mijn maat XL fiets een onmogelijke opgave. Door voor de bocht tegen de bergwand aan te sturen en een beetje omhoog te rijden wordt de bocht veel ruimer. (groene lijn) Zo komt er meer ruimte beschikbaar om de bocht aan te snijden.

Meestal zijn dit soort ‘wandjes’ redelijk steil. Om hier makkelijk tegenaan te sturen maak je een soort bunnyhop zoals we hier hebben uitgelegd. Druk van het voorwiel en rollen maar. Hierdoor wordt niet alleen de bocht ruimer, ook maak je wat extra vaart.

Laat de fiets na het opsturen tegen de wand zijn weg door de bocht volgen. Kijk ver de bocht door, zo weet je waar je naartoe wilt.

Het achterwiel volgt vanzelf. Door de snelheid te reguleren met het achterwiel kun je de achterkant eventueel licht laten slippen. Zo word de draaicirkel korter. Nog sneller is het om niet te remmen en vervolgens het achterwiel de lucht in te ‘wippen’.

Probeer je gewicht goed te balanceren. Te veel naar achteren hangen betekent dat de voorkant met je gaat ‘lopen’. Te ver naar voren en je kukelt over het stuur.

Het achterwiel volgt bijna vanzelf. Met de achterrem controleer je de snelheid.

Bochtje gehaald, op naar de volgende!

The post Vrijdag bosdag: hoe ga je goed door de bocht? appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.