Het is 2002 wanneer ik als ‘klein menneke’ voor het eerst op een mountainbike zit. Een Specialized Rockhopper. Een fiets uit hetzelfde modeljaar als de allereerste Epic. De mountainbike met brain techniek. Al 18 jaar zijn de fietsen met Specialized’s eigen dempers op de markt. Nu is er de volgende generatie. Niet zo zeer lichter of stijver. Wel specifieker. De Epic is wild, een competitiebeest. Alle ins en outs lees je nu.

Bij het zien van de Epic was mijn eerste gedachte ‘die ken ik al’ en inderdaad, heel veel anders ziet de Epic er niet uit. Logisch ook, na zo veel jaren zijn de meeste fietsmerken er wel uit hoe een goede fully zou moeten werken. De nieuwigheden zijn dan ook vooral een doorontwikkeling van het huidige model, gecombineerd met de vraag uit het peloton én een voortborduursel op de ultralichte weg die Specialized met de Epic HT is ingeslagen.

En wat vraagt dat peloton? Mountainbiken veranderd. En met name dat alles steeds extremer moet maakt het lastiger voor een fabrikant om een goede racefully te maken. Je wilt met zo’n fiets namelijk én snoeihard omhoog rijden. Én als een kamikazepiloot naar beneden. Specialized was met de vorige generatie merken dan ook één van de eerste grote spelers op de markt die het ‘long, low&slack’ principe bij een cross-country fully toepaste. We typen het keer op keer, maar frames worden alsmaar langer, de vork hoek luier en de bracket komt lager. Met de nieuwe Epic gaat Specialized nog een stap (of 2) verder.

Veranderingen

De grootste nieuwigheden aan de Epic zijn vooral het lichtere, simpele frame. De voorkant lijkt haast 1 op 1 te zijn gekopieerd van de Epic hardtail. Buizen zijn rond en flink oversized. Hierdoor kan met behoud van stijfheid een dunnere wanddikte worden gebruikt. Verder missen we het kenmerkende driehoekje onder de zadelpen en zien we dat de demper veel kleiner is geworden. De slang die de luchtkamer en brain koppelt, is weggewerkt in de ‘yoke’ het tussenstuk tussen demper en frame. Een klein detail met grote gevolgen. Met name als het op de stijfheid aankomt. Als laatste is er dan de brain zelf. Deze is volledig vernieuwd, strakker geworden. Meer aan-uit en vooral betrouwbaarder. Kleine veranderingen met een groot effect. We leggen ze één voor één aan je uit.

Frame

Zoals gezegd is er door de carbon boys goed gespiekt bij de ontwikkeling van de Specialized Epic Hardtail. De buizen zijn simpel van profiel, ruime kokers en bieden daardoor veel stijfheid. Om meer ‘standover height’ te creëren is het driehoekje onder de zadelpen verdwenen. Even wennen, want dat maakte een Epic toch een beetje de Epic.
Het volledige frame is gemaakt van carbon. Zowel de voorste driehoek als de achterkant. Aan de achterzijde is, net als bij het vorige model, het draaipunt ter hoogte van de achternaaf vervallen. Flex in het carbon zorgt voor voldoende marge waardoor geen extra lagers noodzakelijk zijn. Buiten dat het frame zo’n 100 gram lichter is als zijn voorganger is met name de stijfheid van de achterkant enorm verbeterd. Tot wel 15% minder vervorming moet er optreden bij stevig aanzetten. Een voelbaar verschil! Geblindoekt is het haast onmogelijk om de Epic te onderscheiden van een hardtail.

Alle kabels lopen volledig binnendoor. Via een soort kleine tunnel lopen de kabels en leiding richting de achterbrug. Het lijkt wel een harmonicabus. Kabels zitten stevig vast in hun geleiding waardoor van gerammel geen sprake is. Door de horizontale demper is er ruimte voor twee bidonhouders en Specialized zet de ingezette lijn om ‘gewoon’ weer BSA schroefdraad te monteren door. Wat kan het leven toch makkelijk zijn.

Een soort harmonicabus

Geometrie

Een brain is mooi, lichte wielen zijn vet, maar eerlijk gezegd is het de veranderde geometrie die van deze fiets een next-level racemachine maakt. Om ervoor te zorgen dat deze fiets namelijk haast als een endurofiets aanvoelt berg af is de geometrie van de veel meer all-mountain georiënteerde Stumpjumper FSR bijna een op een gekopieerd. Dezelfde luie 67.5 graden balhoofdhoek. Dat is twee(!) graden luier dan de nog prima up-to-date voorganger. Dit samen met een 1.5 centimeter langere reach (470mm in Large) maakt de fiets zeer bijtijds. De balhoofdhoek is zelfs nog luier dan een Mondraker F-Podium. Toch wel hét merk dat de moderne geometrie rage in gang heeft gezet.

Om de lange reach en bovenbuis te compenseren is een zeer korte (in mijn maat XL een 75 millimeter) stuurpen gemonteerd. Samen met het 780 millimeter brede stuur en voorvork met korte offset voelt de fiets berg af inderdaad direct aan als een mini-enduro bike.

En dan de truc. Van enkel bergaf fietsen is nog nooit iemand wereldkampioen cross-country geworden. De liggende achtervorken zijn met 433 millimeter niet buitengewoon kort. Wel zijn ze 5 millimeter korter dan de oude Epic. Dit komt het korte stuurgedrag ten goede. Om de fiets berg op mee te laten tellen is de zitbuishoek steiler geworden. Bijna één graad, tot 75,5. Ook is het bracket lager komen te liggen. Bijna één centimeter zelfs. Veel lager dan gemiddeld. Doordat specialized de brain vering gebruikt wordt er voorkomen dat de fiets te ver inzakt tijdens het trappen waardoor je pedalen de grond kunnen raken.

Kort door de bocht: De fiets heeft net niet de achterkant van een hardtail, terwijl de cijfers aan de voorkant sterk overeen komen met Specialized’s iconische all-mountainfiets, de Stumpjumper. De ideale mix tussen uphill en downhill?

Brain

Een Epic is pas een Epic wanneer er een brain op zit. Het zelfdenkende veerconcept van Specialized zorgt ervoor dat de fiets wel veert wanneer het nodig is, maar niet reageert op de trapbeweging van de berijder. Door de jaren heen heeft de Brain een grote schare fans opgebouwd. De groep die het systeem helemaal niets vind, is aan de andere kant ook behoorlijk. Dit is vooral te danken aan de betrouwbaarheid van het systeem. Want eerlijk is eerlijk, de brain dempers gaan nog weleens stuk. En dan hebben we het niet over dempers die niet meer werken door gebrek aan service. Wel over dempers die er snel en plots mee ophouden. De nieuwe brain moet hier korte metten mee maken. Om deze claims kracht bij te zetten verruimt Specialized hun service interval voor de demper.

•  Service luchtkamer bij 125 ipv 50 rij uren.
• Volledige brainservice 250 ipv 50 rij uren
• 2 jaar garantie op de brainwerking en een ruildemper programma beschikbaar bij grote dealers.

Slang en Yoke

Een duidelijk pijnpunt bij de vorige generatie was de slang tussen de luchtkamer en brain. Deze liep onder de Yoke naar de achtervork. Een punt waar behoorlijk veel belasting op komt. met name zijdelings. Het kwam dan ook geregeld voor dat de demper dat een ‘knikje’ kreeg en zijn werking verloor. De slang loopt nu door de yoke en komt recht onder de staande achtervork uit. Zo is het systeem amper nog gevoelig voor deze bewegingen.

Een andere verandering is de positie van de brain. Deze zit nog steeds achter de as, zo laag mogelijk bij de grond. Echter is het systeem nu opgedeeld in een horizontaal en verticaal gedeelte waarbij de eerstgenoemde weggewerkt wordt in het frame. Alsof je kijkt naar een luxe uitlaatsysteem.

Intern is het systeem daardoor volledig opnieuw uitgevoerd. De basis blijft gewoon hetzelfde. Een inertia ventiel houdt het systeem gesloten. Wordt de druk op het systeem door impact van onderaf te groot, dan laat het ventiel olie doorstromen en kan het veersysteem in werking treden. Door de jaren heen is de brain steeds lager en verder naar achter komen te liggen. Ook is het aantal instelmogelijkheden geminimaliseerd. De brain fade, de knop waarmee je bepaald hoe ‘straf’ de brain zijn werk doet, heeft nog vier standen. Weinig opties, maar een duidelijk verschil in rijgedrag.

Opvallend aan de constructie met de brain in de achtervork is het feit dat dit de plaats is waar het frame ook moet kunnen bewegen om het wegbezuinigde draaipunt daar te compenseren. Juist daarom heeft Cannondale bij hun scalpel het ‘flexpoint pivot’ ontwikkeld.

voorvork

Een klein jaar geleden mocht ik een kijkje nemen bij het hoofdkantoor van Specialized in Morgan Hill California. De suspension engineers daar vertelde vol trots hoe zij de ‘brain positioning sensor’ hebben ontwikkeld. De brain techniek in de Epic hardtail heeft 20 millimeter ‘vrij travel’ voordat de brain functie voelbaar werkt. Deze vrije ruimte moest de kleine oneffenheden beter uitfilteren en meer contact met de ondergrond genereren. En dat klopt. Het werkt. Het voldoet zoals verteld. Maar een brain koop je voor het aan-uitgevoel zonder dat je knoppen hoeft te bedienen. Niet om een dure vork te hebben waarbij het lijkt alsof je in een pot stroop aan het roeren bent.

De brain demper zoals geplaatst in deze nieuwe Sid Ultimate is dan ook weer ouderwets hard. Keihard. Zo hard zelfs dat ik de brain fade tijdens mijn eerste rit met de vork verder en verder open heb gezet. Uit is weer echt uit. En dat is fijn! Een fully die, wanneer je uit het zadel komt, aanvoelt alsof je fiets totaal geen vering heeft. Ultiem!

Wielen

Mijn testfiets is een Expert uitvoering in maat XL. Deze wordt geleverd inclusief carbon wielen met vernieuwde velgen en DT-swiss naven. De wielen die in de S-works geleverd worden zijn pas echt het vermelden waard. Een setje world-cup proof wielen weegt compleet namelijk maar 1240 gram. Extreem licht. Zeker als je ziet dat Roval, het wielenmerk van Specialized onlangs een 1285 gram wegende klim wielset op de markt heeft gebracht en daarbij als marketing slogan gebruikt: Onze lichtste clincher wielen ooit gemaakt’. Deze mtb set is dus nóg lichter!.

Buiten stijf zijn deze wielen vooral comfortabeler en meer ‘impact proef’. Gelukkig maar. Een setje wielen van krap €2000,- mogen even heel blijven. Met name door de vorm van de velg aan te passen en de velgrand zeer breed te maken, dik 4 millimeter kan het geheel ondanks het lage gewicht toch tegen een stootje.

Door gebruik te maken van zeer minimalistisch gevormde naven en DT-swiss onderdelen blijft het gewicht extreem laag.

Onderdelen

Het mooie van een fiets met brain dempers is dat het stuur mooi opgeruimd blijft. Oke, deze Expert versie heeft geen dropperpost, en natuurlijk ook geen voorderailleur. Maar slechts drie kabels ziet er gewoon erg ‘slick’ uit. De remmen zijn van Sram, de Level TL versie. Schakelen gebeurt met een mix van Sram X.0 en GX. De componenten zijn allemaal van Specialized en enkel van aluminium. Geen mooi carbon zadelpennetje hier. Als zadel is gekozen voor de agressieve Specialized Power en dat is prettig. Geen bezuinigingen op de contactpunten.

De wielen zijn standaard tubeless en de fiets wordt geleverd inclusief bidonhouder met swat-tool. Een multitool welke noodzakelijk is om bijvoorbeeld je wielen te kunnen demonteren. Handig!

Rijtest

Op het moment dat ik de fiets thuis ontvang om mee te rijden zijn grenzen nog steeds gesloten en vertoont het bos in praktijk ook nog steeds erg veel trekjes van de Sahara. Ik probeer de fiets op zoveel mogelijk routes als mogelijk om een zo goed mogelijk beeld te krijgen van de fiets. Met name berg op, en af. De demper dient afgesteld te worden op 13% sag. Zo gezegd zo gedaan. De vork stel ik ook in conform de eisen en nadien draai ik de brain fade zoals ik dat gewend ben naar ‘firm’. Compleet gelockt als het niet noodzakelijk is.

Vrijwel direct begin ik te klimmen, en ook bijna direct begint mijn grimas een glimlach te vertonen. Rustig klimmen met deze fiets is simpelweg niet mogelijk. De zithouding is agressief, de steile zitbuis drukt je naar voren. Er zit vanaf nu een Kulhavy in iedereen! Zoals de boomlange Tsjech in 2012 naar de Olympische titel sprinten, met ietwat onorthodoxe zithouding, zo klim ik nu door het bos van Zeddam, Groesbeek en Maastricht. Stuur laag, kont uit het zadel en trappen met die slasaus benen. De brain functie houdt de fiets stijf als een plank. Bij de eerste de beste afdaling word ik dan ook direct afgestraft. Lang verhaal kort. De nieuwe brain, zowel voor als achter is dermate stug met veel platform dat de fiets totaal niet aanvoelt zoals de huidige Epic. Na flink experimenteren rijdt ik eerst met de brain-fade 3/4e open in combinatie met de 13% sag. Dit voelt prettig. Ik merk nauwelijks energieverlies en gebruik wel mijn volledige veerweg. Dit was hiervoor niet het geval. Zet je de brain compleet dicht dan voel je ook zeer duidelijk wanneer het systeem in werking wordt gesteld. Met een soort ‘klikje’ alsof er iets los zit onder het zadel.

Later laat ik de luchtdruk zakken. Zo’n 20 PSI minder (160 ipv 180) De brain functie zet ik weer een klikje verder richting firm. DIt blijkt nog fijner. De demper spreekt meer aan, voelt minder stug en progressief. Want dat zijn de nieuwe XC-fully’s zoals deze epic. Progressief! De demper lijkt je haast tegen te werken bij de voorgeschreven druk.

Met een lagere druk en de brain fade half dicht voel ik me het prettigst en voelt de fiets fabuleus. Met de voorvork haal ik hetzelfde ‘trucje’ uit. 10 PSI eruit, de brain fade staat op stand 9 uit 25.

Mini enduro maxi hardtail

Met de settings on point is het tijd om echt hard te gaan. De Expert heeft geen dropper en dat merk je. Gelukkig heb ik een draadloze Sram AXS dropperpost tot mijn beschikking die past, en hemeltjelief wat een verschil. De lange luie voorkant laat de fiets voelen alsof we trails aan het rijden zijn in Oostenrijk. Enkel de vork roept je af en toe terug. Komt er na de afdaling een kort klimmetje dan ram je uit het zadel direct omhoog. Specialized heeft met deze fiets echt de twee werelden goed weten te combineren.

Epic Evo

Net als Cannondale en zijn Scalpel heeft ook Specialized twee versies van deze fiets gemaakt. Buiten de normale Epic is er ook een Evo versie. Deze fiets heeft eenzelfde frame. Groot verschil is dat de fiets voor én achter een rockshox demper heeft. Zonder brain! Juist, een Epic zonder brain. Dit levert een meer speelse fiets op. De vork heeft hierom ook 12 centimeter veerweg, terwijl de achterdemper het met 11 centimeter moet doen. Een dropperpost is standaard en de voorband heeft beduidend meer nop. De Epic Evo is de volgende stap in ‘agressief xc’ Doordat de Brain vervalt, is de fiets ook aanzienlijk comfortabeler en minder stug. Meer geschikt voor de speelse rijder en toerfietser, minder voor de hardcore racer.

Conclusie

Specialized heeft met de Epic opnieuw een zeer fraaie fiets afgeleverd. Een model dat perfect past in de lijn die het merk voor XC met de Epic HT heeft ingezet en een fiets die niet alleen qua cijfertjes imponeert maar ook in het terrein. De fiets klimt ‘ziek goed’ zoals de jeugd zou zeggen en daalt als een malle. De geometrie is vooruitstrevend en werkt. De brain is stugger dan vroeger en voelt zoals de Epic modellen van een jaar of 6/7 terug. Op en aanmerkingen hebben we ook. De eenvoudige aluminium componenten zoals de zadelpen en de keuze om bij een fiets van dit niveau Sram X.0 met GX te mixen voelt als verkeerd besparen. Waar de wielen een upgrade kregen naar DT-Swiss zien we in deze – nog steeds erg lichte – fiets een zwaar aluminium crank en GX cassette. Dat mag/moet gewoon een complete groepset zijn. owja, het gewicht. 9.8 kilo weegt een hardtail Deze expert klokt net boven de tien.

Een ander belangrijke punt is het feit dat door de aangepaste geometrie en veel stuggere brain en bijbehorende progressieve vering de fiets steeds minder wordt gemaakt voor ‘jan de toerist’. Nee die kan beter kiezen voor een Epic Evo. Deze fiets heeft worldcup ambities. Daar is hij voor bedoeld en zo voelt het geheel ook. Rammelen maar!

Modellen

The post Nieuw en getest: Specialized Epic appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Het zal niet zo heel lang meer duren voor we weer los mogen. Marathons rijden. Een eindeloze eenzame lijdensweg door de Ardense modder of een alles-of-niets-poging in het wiel van je snellere clubgenoot. Marathons zijn niet alleen fysiek lastig, je moet ook zelfvoorzienend zijn. Hierbij een aantal tips om goed voorbereid aan de start te staan.

Meestal zijn marathons tussen de 60 en 120 kilometer lang, vaak flink bergop, en dus ook naar beneden. Op terrein waarbij van alles mis kan gaan. Zonder materiaal auto of knecht om een wiel van aan te pakken. Nu is dat niet helemaal waar. De snelle prijzenpakkers starten vaak met een back-up renner in het zog welke dient als ‘snelle service’ zoals we dat uit de Dakar rally’s kennen. Ook heeft een marathon vaak twee of meerdere materiaalzones waar je familie of verzorgers mag posteren met verse versnaperingen en banden vol lucht.

Nu gaan we er even vanuit dat je als lezer van dit artikel niet op de eerste rij staat opgesteld en daarom zelfvoorzienend op pad moet. Wat neem je mee, en hoe plaats je dat zo op je fiets dat je overal makkelijk er snel bij kan? Alles kan kapot. Gelukkig blijft het over het algemeen beperkt tot banden, een kapotte ketting of een gebroken pad.

Lucht in een handomdraai

Lekrijden kan altijd gebeuren. Wel zijn er een aantal voorzorgsmaatregelen die je kunt treffen om het tot een minimum te beperken.

• Maak je banden tubeless. Door te fietsen zonder binnenband is de kans op stootlek minimaal. Ook worden kleine gaatjes in de band vanzelf gedicht. Dat scheelt weer tijd.
• Ben je niet de meest technische rijder, overweeg dan om inserts in je band te monteren. Hierdoor stoot je niet zo snel met de velg op een rots en blijven band en velg heel. Zo’n insert weegt bijna niets, maar helpt wel schade te voorkomen.
• Ga je in de Alpen of verder fietsen, monteer dan andere banden dan wanneer je een rondje op de Veluwe gaat crossen. Een afdaling vol stenen is anders dan een omloop over stuifzand en dat vraagt om steviger rubber. Beter 30 seconden trager berg op door iets extra rolweerstand dan een band wisselen halverwege de afdaling.

Inserts zijn vaak niet meer dan een soort luxe isolatiebuis.

Wat neem je mee?

Neem tenminste één maar het liefst twee binnenbanden mee. Zo kun je jezelf altijd terug naar start piloteren. Let op: wanneer je inserts gebruikt heeft een binnenband niet veel nut.

Een goede pomp mag nooit ontbreken. Dit kunnen Co2 patronen zijn (het liefst twee stuks) of een handpomp. Met die laatste ben je er van verzekerd dat je altijd je band kunt oppompen of bijpompen. Even karma-punten scoren door iemand te helpen is ook nooit weg! Een CO2-pomp is beduidend sneller. Ook zijn ze kleiner van formaat.

Pluggen. Wanneer je je banden tubeless hebt gemaakt kun je enkel nog lucht verliezen doordat er een gat in de buitenband zit. Met een plugset kun je gaatjes tot een bepaalde grootte (vaak zo’n 7 millimeter) dichten zonder de buitenband te demonteren. Even stoppen, plug erin, CO2 patroon erop en racen maar! Lek rijden en depanneren binnen een minuut.
Zorg voor een multitool. De meeste fietsen hebben steekassen, om deze los te krijgen heb je (bijna altijd) een inbussleutel nodig.

Waar laat je het?

Je kunt je bandje, patronen en pluggen gewoon in een zadeltasje proppen. Werkt altijd, en alles zit bij elkaar. Zorg er dan wel voor dat je een systeem gebruikt met bij voorkeur velcrostrips. Zo zit het tasje straks onder je zadel en raak je hem niet kwijt. Lekrijden en geen onderdelen meer hebben betekent het einde van je rit (en een lange wandeling). Als ware weightweenie is het natuurlijk ook mogelijk al het materiaal achter in je zak te proppen. Zo blijft je fiets lichter. Let op: stop je handpomp nooit in het middelste vakje van je shirt. Land je bij een valpartij op je rug dan is de kans op letsel aanzienlijk.

Pro tip: Ga je CO2-patronen in je achterzak meenemen? Wikkel hier dan een tape om. Door de tape een keer te draaien zodat de kleefkant aan de buitenkant komt te zitten blijven de patronen altijd in je shirt plakken. Simpel en makkelijk. Hoef je jezelf geen zorgen meer te maken onderweg.

Door de jaren heen zijn er allerlei systemen bedacht om je band en materiaal snel en makkelijk bereikbaar op de fiets te monteren. Zo hebben Specialized en Trek een ruimte in de onderbuis voorzien, en zijn er meerdere merken die handige houdertjes maken. Bijvoorbeeld de hieronder afgebeeld rapstrap. Een lekker lange velcrostrap waarmee je band en tooltje vast snoert aan je frame. Met een hand demonteer je de boel en je kunt direct aan de slag. Niet super mooi, wel praktisch en snel.

Kettingpech

Is het geen band, dan is het meestal de ketting die verstek laat gaan. Met een quicklink en multitool met kettingpons kun je een gebroken ketting weer aan elkaar maken.
Wat neem je mee?

– Quicklink. Monteer deze ergens zodat hij eenvoudig bereikbaar is. Let goed op dat je een linkje koopt die past bij de ketting en het juiste aantal versnellingen van je fiets. een 10, 11 en 12 speed cassette zijn anders.
– Een multitool met kettingpons. Cruciaal om het kapotte deel van de ketting te demonteren.
– Achterpad. Een grote tak of valpartij en hup, je derailleur verbuigt of pad breekt. met een reserve pad kun je altijd verder rijden. Deze kun je makkelijk verstoppen in je reserve binnenband.

Pro tip. Heb je geen achterpad bij en sta je met een gebroken exemplaar aan de kant? Demonteer dan de derailleur en kort de ketting in zodat je deze kunt gebruiken op één versnelling. Tenslotte: Single Speed is all you need.

Slim verstoppen

Hoe minder er achter in je zak zit, hoe prettiger. Daarom sommen we een aantal systemen voor je op waarbij je op een nette manier makkelijk reservemateriaal op de fiets mee kunt nemen.

Reserveonderdelen

Natuurlijk kan er van alles mislopen onderweg. Niet alles is aan de straatkant te verhelpen, wel kun je met simpele hulpmiddelen vaak genoeg oplapwerk verrichten om huiswaarts te keren. Bewaar daarom altijd één van je wikkels van een energiereep (buiten dat je deze sowieso terug in je shirt stopt na gebruik). Deze zijn prima bruikbaar om tussen de binnen en buitenband te stoppen wanneer je een fikse snee in de buitenband hebt gecreëerd.

Iets anders werkt natuurlijk ook prima. Een tientje, je bonuskaart (zoals op de foto) of een onaangeroerde koetjesreep. Met een paar bindstrips houd je gebroken remhendels of je afgebroken zadel simpel aan een. Het is nooit verkeerd er een paar mee te nemen. Net als stukje tape.

Wat trek je aan?

Een marathon is een lange dag. Vaak start je voor dag en dauw en eindig je wanneer de bompa’s allang op café zijn. Temperaturen wisselen gedurende de dag en in de bergen al helemaal. Zorg daarom dat je jezelf onderweg kan aanpassen op meerdere scenario’s. Hoe ziet dat eruit?

• Een korte broek en fietsshirt zijn de ideale basis.
• Armstukken zijn bijna een must. Deze trek je aan bij de start en schuif je tijdens de koers eenvoudig naar beneden. Ben je bovenop de bergtop en is het koud? Dan trek je ze weer omhoog. Hiervoor hoef je niet eens van de fiets af.
• Een gilet of windjack is onmisbaar. Deze kun je berg op los ritsen en lekker laten wapperen voor de juiste pro-look of achter in je zak stoppen. Dit soort bodywarmers zijn verkrijgbaar in heel kleine formaten.
• Ga je het hooggebergte in, neem dan ALTIJD een regenjas mee. Ja, die dingen zijn onhandig en ja je bent er zielsgelukkig mee wanneer de weergoden anders bepalen en een stralende dag plots omslaat in een bui van niveau code rood.

De basis

Voorkom de hongerklop

Je fiets zit volgepropt met banden en bindstrips, je windjack heb je aan. Wat neem je mee om de dag door te komen? Tijdens een marathon zijn er diverse ‘feedstations’ of pauzeplekken. Meestal kun je hier energierepen, fruit en wat snoepjes krijgen. Aangevuld met sportdrank en water.

Het aanbod varieert per koers en zeker ook per land. Zoetigheid in het oostblok, taaie kost aan de Spaanse kust. Het is dan ook verstandig om ervoor te zorgen dat je altijd zelfvoorzienend bent. Neem genoeg eten mee om de hele rit te kunnen rijden en zie de verzorging als bonus. Zo voorkom je een beteuterd gezicht én hongerklop wanneer blijkt dat de organisatie zijn zaken niet voor elkaar heeft en er alleen droog brood te knagen is. Want ja, dat gebeurt. Van cruesli zonder water tot spareribs bij de verzorging, alles heb ik al zien passeren.

Water is er altijd. Zonder vocht kom je daardoor niet snel te zitten. Zeker wanneer je eventueel zelf poeder meeneemt om sportdrank van te maken. Bij sommige organisaties kun je zelfs vooraf bidons inleveren die vervolgens bij de feed zone worden klaargezet.

Maar wat is genoeg en hoe reken je dat uit?

Een simpel rekensommetje. We kunnen gemiddeld 60 tot 80 gram koolhydraten per uur opnemen. Doe je dit, dan blijft je energieniveau behoorlijk op peil en kun je in feite eindeloos blijven door stomen. Een energiereep bevat gemiddeld zo’n 35 à 40 gram koolhydraten. Een gel vult ongeveer 20 a 25 gram koolhydraten aan. Een bidon met isotone sportvoeding geeft ongeveer net zo veel energie. 20 gram.

Ben je in staat om ieder uur één reep, een gel en een bidon leeg te drinken dan kom je in totaal dus op 80 gram uit en haal blijft je energieniveau op pijl. Om dit voor elkaar te krijgen is het belangrijk goed te testen welke repen en gels je lekker vind zodat je deze oneindig kunt blijven weg stouwen. Persoonlijk vind ik het fijn om te variëren in smaak. Wanneer je aan het afzien bent kan die meegebrachte chocoreep namelijk enorm opbeurend werken, of juist volledig andersom. Zo heb je keus in je aanbod.

Test van alles uit voor je een nummer op spelt.

Het is lastig om voor een rit van 8 uur acht repen en gels mee te nemen en ze ook nog allemaal op te eten. Vaak ebt de eetlust gedurende de rit vanzelf weg. Juist dan is het belangrijk om aan te vullen. Persoonlijk vind ik het prettig om te beginnen met vast voedsel, energierepen aangevuld met iets lekkers van de organisatie en daarna over te schakelen op vloeibaar voedsel. Zo voorkom je dat je maag omdraait en je even naar de kant moet.

Snel naar de bel

Zeker tijdens een marathon met technisch parcours is eten op de fiets lang niet altijd eenvoudig. Een paar trucjes om makkelijk voeding tot je te kunnen nemen:

Een gelletje is eenvoudig op de bovenbuis of het stuur geplakt. Dit kennen we vooral uit de triathlonwereld en is zeker niet fraai, maar wel erg handig Wanneer je de verpakking aan de bovenkant vastplakt trekt je hem direct open wanneer je de gel van het frame pakt.

Repen kun je achter in je zak stoppen maar ook onder je broekspijp. Aan beide kanten 1 en je kunt al twee uur vooruit zonder in je achterzakken te hoeven rommelen. Ik knip de verpakking al een klein stukje open zodat de reep direct eetbaar is. Tijdens het trappen even onder je broekspijp voelen en je hebt beet.

Zo, en nu trainen, prepareren en zorgen dat je op tijd bent om vooraan op te stellen. Want bij een marathon geldt meestal: wie het eerst komt, die staat vooraan. En dat willen we natuurlijk allemaal.

The post Vrijdag bosdag: wat neem je mee tijdens je eerste marathon? appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

De Trek Supercaliber 9.8 is een bijzondere fiets. Wij hebben hem uiteraard uitgeprobeerd. Onze bevindingen lees je hieronder.

De vorkhoek van een hardtail, de reach van een fully. Eén draaipunt maar geen link. Geen 100 maar 60 millimeter achtervering en een framevorm die oogt als een traditioneel frame. De Supercaliber is een bijzondere fiets. Met ruim 10 kilo niet veel lichter dan een ‘echte’ fully van dit niveau is de Supercaliber geknipt voor Jolanda Neff en haar olympische ambities. Een snelle, wendbare fiets waarbij de vering je helpt om grip te houden. Ook haalt die 60 millimeter er bergaf net even ‘de scherpe randjes’ af. Terwijl je bergop nauwelijks de neiging hebt om de demper te blokkeren.

Geen toerfiets
Met een OCLV Carbon frame, Carbon Bontrager Kovee-wielen en prettige eigen banden en zadel is deze Supercaliber van hoog niveau. Geen toerfiets. De zitpositie is sportief en het rijgevoel agressief. Waar de BH met de nodige joie de vivre van links naar rechts danst, schiet deze Supercaliber zo strak als een snaar van bocht naar bocht. De beetje eigenaardige geometrie is nodig om de demper in een ‘hardtail’ frame kwijt te kunnen, maar voelt kloppend. Trek mixt een SRAM GX-schakelgroep met Shimano XT-remmen. En vooral die schakelcomponenten mogen voor deze prijs best van een niveau hoger zijn. Ook ontbreekt een dropper post. Trek monteert een 31,6 millimeter zadelpen, zodat er keuze genoeg is wanneer je een upgrade wilt doen.

Lees ook

Getest: Trek Supercaliber. Superraket bedoel je?

De Bontrager XR2 Team Issue-banden zijn zwaar ondergewaardeerd, want ze functioneren perfect in de stoffige Hollandse omstandigheden. Ze houden grip waar nodig, ondanks de lage noppen. Die overdosis aan grip is te danken aan de ‘poldervering’. De 6 centimeter veerweg is te weinig om echt hard lastige afdalingen te rijden. Je voelt dat je met de kleine luchtkamer snel door zijn reserves heen schiet, waarna een gebrek aan links ervoor zorgt dat je nog een dreun mee krijgt tijdens het uitveren. Hoge drops en flinke impact dienen daarom goed getimed te worden.

Waar de 6 centimeter kleine IsoStrut-demper en bijbehorende achtervork in uitblinkt is het creëren van eindeloze druk op het achterwiel. De achterband wordt moeiteloos in elke kuil gedrukt en bij snelle bochten lijkt het alsof de achterdemper probeer zich uit te duwen om grip te creëren. Heerlijk op alle Nederlandse flow-routes. Routes die ontstaan uit jawel, polderen. Veilig genoeg voor beginners, leuk genoeg voor de gevorderde fietser.

“Eerder een uitgebalanceerde hardtail dan een volwaardig geveerde fiets.”

Net als de BH heeft ook deze Supercaliber een Fox met Grip-demper. Ook hier monteren we een extra volume-spacer om de fiets in balans te krijgen. Zodoende hoeven we de lockout amper te gebruiken en kan de blik op oneindig richting het topje van de klim. De afstelling van zowel de vork als de demper luistert behoorlijk nauw. De luchtkamer in de demper is klein, een klein verschil in demperdruk is daardoor goed voelbaar. Het loont daarom de moeite om hier de nodige tijd in te steken tot het écht loopt zoals je wenst.

De Supercaliber is niet alleen op papier de gulden middenweg, ook in de praktijk blijkt dit zo te zijn. Een hardtail qua gevoel, een fully als het om grip gaat. Wel moet je deze fiets eerder als een uitgebalanceerde hardtail beschouwen dan als een volwaardig volgeveerde fiets. Daarvoor kom je echt tekort op ruwer terrein.

Haast geïntegreerde demper.

Bijna een hardtail. Dus twee bidonhouders.

Brede carbon velgen. Lekker stabiel!

The post Getest: Trek Supercaliber 9.8, uitgebalanceerde hardtail appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Een jaar of twee terug werd er flink aan de bel gerammeld bij Schwalbe. Profielen gingen op de schop en de gehele ‘opbouw’ van de band werd aangepakt. Addix deed zijn intrede. Nu is Schwalbe klaar voor de volgende stap. Bijna het hele mountainbike gamma krijgt een upgrade. Inclusief totaal nieuwe banden. Hoofdredacteur Edwin dook het veld in met de snelle Racing Ralph en Ray. Ikzelf trok -inclusief mondmasker- de landsgrens over met een setje Big Betty en Magic Mary.

Kleurcodes

Addix, Gekleurde streepjes op de band zoals we dit kennen uit de formule 1 gebruikt Schwalbe om aan te geven uit welke compound de desbetreffende band bestaat. Van Speed tot Ultrasoft. Schwalbe introduceerde dit in 2017 en sindsdien zijn we gewend aan rode, blauwe of paarse lijntjes op de band. Ook bij de introductie van deze ‘decade of super’ banden line-up is Addix gebleven. Grofweg gebruikt Schwalbe de soepel rollende Speed compound voor XC banden en de Stevige paarse Ultra soft of Oranje soft compound voor enduro en downhill banden. Schwalbe brengt een breed assortiment waarbij veel banden in twee verschillende compound types beschikbaar zijn. Je begrijpt het al, een enorme banden collectie!

Oké, de korte versie. Schwalbe heeft geprobeerd om voor iedere rijder in alle doelgroepen een juiste band te creëren. Veel banden zijn qua profiel aardig gelijk gebleven, andere zijn compleet nieuw. Van snel naar grof ziet de line up er als volgt uit, de rij-impressies vind je onderaan dit artikel:

XC

Ook in de XC-categorie: Thunder Burt en Rocket Ron

Trail / Enduro

Ook in de Trail / Enduro-categorie: Rock Razor

Enduro / Downhill

Per productgroep en soms zelfs per band is er een andere opbouw van de band ontwikkeld. In de basis zijn alle banden een stuk steviger geworden. Zo voelt het niet meer aan alsof je met een lekke band door de bocht rolt en houd je grip, rijd je minder snel lek en ga je harder door de bocht. De verschillende ‘karkassen’ hebben de volgende benamingen:

Super Race (voorheen Liteskin)
Super Ground (voorheen TLE / Snakeskin)
Super Trail (voorheen TLE / Snakeskin / Apex)
Super Gravity
Super Downhill

Wat houdt dit in? We bekijken onderstaand het Super Race karkas. Een lichte band, opgebouwd uit drie lagen (Bruin gekleurd), een soepele hieldraad (geel) en dunne, smalle anti-lek laag (de blauwe strip). Dit vormt de basis voor de snelle Racing Ralph en Racing Ray banden. Andere karkassen hebben meerdere lagen, vaak een bredere anti-lek (snake skin, de geelgekleurde laag) protectie rondom de gehele band in plaats van enkel het loopvlak. En soms ook nog ‘Apex’ (groen gekleurd) een extra protectie op de zijwangen. Dit zorgt ervoor dat de band minder vervormd en daardoor minder snel stuk gaat. Hoe lichter de band, hoe minder anti-lek protectie, maar vooral ook minder stevigheid.

Bij Schwalbe kies je nu je band dus in drie stappen:

1. Eerst maak je de keuze voor het profiel. Dit heeft vooral te maken met de hoeveelheid grip en rolweerstand die je verlangt.
2. Nu kies je de compound van het rubber, Hierbij speelt met name de levensduur en ook weer grip een rol.
3. Als laatste kies je de basis, het karkas van de band. De keuze hierin is afhankelijk van het terrein waar je rijdt. Nederland en klapzand? Dat kan prima met een ‘Super Race’ karkas. Stenen en schotterpaden? De Super Ground compound met stevige anti-leklaag is dan een betere keuze.

Super Race Karkas.

Door deze vrij indrukwekkende line-up waarbij banden vaak ook nog in meerdere breedtes beschikbaar zijn heeft Schwalbe al snel 140 verschillende (!) mountainbike banden op de plank liggen. Jemig.

Impressie Racing Ralph / Racing Ray / Speed compound

Ik (Edwin) reed op mijn thuisparcours afgelopen jaar voornamelijk met Schwalbe’s Thunder Burt. Een heerlijke soepele band, met kleine nopjes die toch voldoende grip gaven zolang het droog was. Wat mij betreft één van de fijnste banden voor de NL-tracks die wat zanderig zijn. Grootste voordeel is de lage rolweerstand, nadeel is dat het karkas zo dun is dat ze snel doorlekken en bij lage bandendruk de neiging hebben om om te zwikken in krappe bochten op snelheid. Ze waren ook op, dus een prima reden om de Ralph/Ray combinatie te monteren. Tubeless uiteraard, want dat is op de mtb echt wel een nobrainer. Ray komt voor, die heeft net wat grovere noppen en van voren heb je grip nodig voor controle in de bochten. Ralph komt achter, die volgt wel en heeft wat minder nop.

We hebben de banden nog niet zo lang in ons bezit, dus mijn ervaring is nog gering. Toch kan ik er al wel wat uit de praktijk over melden. Ik rijd met de 2.35″ uitvoering, monteren kost wat kracht maar het luchtdicht krijgen is daarna geen enkel probleem. Met de handpomp poppen ze al prima op de velg. 60ml latex er in en gaan met die banaan. De Thunderbirds reed ik met 2 bar (2,25″), ik weeg rond de 100 kilo. In de nieuwe banden stopte ik ook 2 bar…..onderweg ben ik 3 keer gestopt om er lucht uit te laten, steeds een beetje zachter. Eenmaal weer thuis zat er nog 1.4 in en dat mag nog wel iets zachter. Deels te verklaren door de bredere band, maar veel meer doordat het nieuwe karkas een stuk steviger is.

Het effect is groot, meer grip (door de noppen) en ondanks de lage druk geen zwikkende banden. De bochten die ik op mijn thuisparcours met mijn ogen dicht kan rijden, blijk ik toch sneller te kunnen nemen als er geen angst is om grip te verliezen. Ik merkte gedurende de rit al dat het vertrouwen groeide. Bochten waar ik op de Thunder Burt’s langzaam (maar gecontroleerd) uitdrift, kan ik nu harder nemen terwijl mijn lijnen strak blijven. De voorband stuurt retestrak, de achterkant volgt als een lammetje. Het resultaat? Nieuwe pr’s, terwijl ik nog niet voluit ging. En dat is dus vooral een groot compliment voor de nieuwe banden! En dat het karkas steviger is heeft waarschijnlijk ook als resultaat dat ze beter luchtdicht blijven op de langere termijn. Want dat was toch wel een ‘dingetje’.

Impressie Schwalbe Big Betty & Magic Mary.

Waar Edwin zich moet redden met amper hoogtemeters kies ik ervoor om wat dagen in Duitsland te slijten. Rondom een set testwielen monteer ik de Big Betty en Magic Mary. Stevig rubber in 29×2.4 uitvoering. Beide in ‘Soft’ compound. Een Supertrail karkas bij de Magic Mary (1380 gram), Een Super Gravity variant voor de Big Betty (1515 gram).

Monteren gaat redelijk eenvoudig. Ik gebruik ditmaal geen inserts. Wel monteer ik de banden (natuurlijk) tubeless. Oppompen lukt met de handpomp. Een compressor is niet nodig. Fijn!
Na wat test runs kom ik uit op een luchtdruk van 1.4 aan de voorzijde en 1.8 bar in de achterband.

Mijn ervaring met de vorige generatie Magic mary’s was niet zeer positief. Vooral in vergelijking met wat de concurrent te bieden heeft. Denk daarbij aan een Maxxis Minion of Assagai. Een Vittoria Mazza (review volgt) of Michelin DH banden. Allemaal stuk voor stuk steviger in de bochten. De noppen blijven beter op zijn plaats. Ook de lekbestendigheid van deze banden is beter. Na een tweetal dagen en ruim 6000 daalmeters verder is de indruk van de Schwalbe’s met nieuw karkas een heel stuk positiever. De banden blijven ook met lagere druk stevig in de bochten. De band vouwt niet veel om en houdt hierdoor eindeloos grip. Ik monteerde beide banden expres zonder inserts. Op de ruwere trails, gevuld met rock gardens wil ik nog wel eens een steen over het hoofd zien. Gelukkig geen lekke banden tot nu toe.

Stevige zij-noppen en flink versterkte zijkant.

Big Betty na een weekendje dalen.

De ‘Soft’ compound laat zijn sporen na, In amper twee dagen fietsen beginnen de noppen her en der al aardig te veranderen in verfrommelde restjes rubber. De komende tijd rijden we verder met dit setje en gaan we kijken wat de levensduur van een setje Super-duper Schwalbes met zachte compound.

Onderstaand nogmaals alle opties die Schwalbe voor je paraat heeft. Een nieuw setje banden halen is niet langer meer ‘even’ naar de fietsenmaker. Een cursus statistieken aan de LOI lijkt geen overbodige luxe.

The post Schwalbe heeft gehele mountainbike line-up vernieuwd + rij-impressie appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Begin dit jaar mocht ik mezelf uitleven op de FourStroke van BMC. De Zwitserse fully met 100 millimeter veerweg en lekker vooruitstrevende geometrie. Een geïntegreerde dropper en ga zo nog maar even door. Een fortuin kostende fiets waarbij bijna alles lijkt te kloppen. Nu is er ook een TwoStroke. Nóg moderner, maar zonder achtervering.

Het setje is compleet. De TwoStroke om te rammen en de FourStroke uhhh, ja. Ook om mee te rammen! BMC heeft gedag gezegd tegen de Team Elite. Een hardtail met elastromeer in de achtervork. Het is alweer 2017 als ik daar voor het laatst mee door het bos stuur. Inmiddels is er heel wat veranderd. Niet enkel de fietsen, ook het terrein waar in we fietsen. Ook in Nederland. De kombochten in Amerongen worden hoger en hoger en skills parken schieten als paddestoelen uit de grond. De tijd van vaste vorken en lange stuurpennen zijn nu in de hardtail categorie ook echt voorbij.

BMC is niet de eerste, Eerder testen we bijvoorbeeld al een Specialized Epic en BH Ultimate. Beiden met nogal vooruitstrevende geometrie en bijbehorende filosofie. De TwoStroke blaast beide fietsen in no time omver als we zijn papieren mogen geloven. We leggen het je uit.

Geometrie

Wanneer fietsmerken zowel een volgeveerde als hardtail fiets maken is het gebruikelijk dat de reach en daaruit voorkomende bovenbuis zo’n 1,5 a 2 centimeter van elkaar verschilt. De Fully is hierbij het langst. Zo is bijvoorbeeld een Giant XTC met 435 mm twee centimeter korter dan de Anthem (454 mm) En doet een Cannondale F-SI (440 mm) 1,5 cm onder ten opzichte van de Scalpel (455). Bij BMC hebben ze de kaarten opnieuw geschud. De FourStroke en TwoStroke zijn aan de voorkant even lang. Waarbij de TwoStroke dezelfde lengte heeft gekregen als zijn volgeveerde metgezel. Met een reach van 465 mm in maat L mogen we deze hardtail gerust één van de langste op de markt noemen. Zeker, omdat we spreken van de XC fiets en niet van een trail/all mountain machine. 100 millimeter veerweg heeft de TwoStroke aan boord. Niet meer, niet minder.

De voorkant is dus flink lang, de balhoofdhoek is met 67,5 ook gelijk aan de FourStroke en bijzonder lui voor een race hardtail. De 75 graden zitbuis hoek en 425 millimeter korte achtervorken zijn dan weer flink steil en zo kort als kan. Gevolg hiervan is een fiets waarbij het gewicht van de berijder altijd midden boven de fiets blijft. Zowel berg op tijdens een klim, als bergop in een afdaling.

Technologie

Een hardtail blijft een simpele fiets. Geen draaipunten, geen dempers. De frame vormen zijn dan ook strak en simpel. Kabels lopen binnendoor, en krijgen intern een geleiding, zodat wisselen van de kabels eenvoudig en snel kan. Onder de balhoofdbuis is een extra protector gemonteerd die de kabels op zijn plek houdt. Ook zorgt deze ervoor dat de vork niet tegen het frame kan slaan bij een valpartij.

Bekijken we de achterkant, dan zien we allerlei zaken die moeten zorgen voor enigszins comfort. De Speciaal gevormde zadelpen kan, net als bijvoorbeeld de zadelpen van Canyon flink flexen. Heb je liever een dropperpost dan is er een shim beschikbaar die van de zitbuis weer een mooi ronde 27.2 millimeter tellende schacht maakt, geschikt voor een dropper.

De aansluiting van de liggende naar de staande achtervork loopt wat verder door omhoog. Geen driehoekje maar meer een extra knik. Dit zorgt ervoor dat de staande achtervorken makkelijker kunnen flexen. Iets wat ik direct herkend als goed gelukte clone van de Santa Cruz Highball.

De TwoStroke is bedoeld voor racers die op zoek zijn naar een veelzijdige, maar niet over gecompliceerde fiets. Een hardtail waarmee je wedstrijden kunt rijden, maar waarbij toerders niet uit het oog zijn verloren. Hard rechtdoor kan tegenwoordig iedere fiets. Fel klimmen om vervolgens tijd te pakken in de afdaling is waar het om gaat.

Het frame is met 1037 gram zeker niet de lichtste. Het was dan ook niet de ambitie van het Zwitserse merk om een wereldrecord te vestigen. Wel wilde de onafhankelijke een stijf doch comfortabel frame maken. Nu willen we dat allemaal, en of dat gelukt is, dat gaan we binnenkort voor je uittesten. Maar de eerste indruk is in iedere geval positief.

De TwoStroke koop je in twee uitvoeringen in aluminium of drie versies met het carbon frame. Buiten het frame zijn ook de zadelpen, stuur en stuurpen van het merk zelf. De stuurpen met oversized passing is frame specifiek. Dit omdat BMC een groter lager dan gebruikelijk verkiest. Sowieso even wennen. De langst beschikbare stuurpen momenteel is 70 millimeter! Met de gigantische bovenbuislengte moet dat ook voldoende zijn. Voor de extra diep zittende bos wielrenners komen er later nog 80 en 90 millimeter versies beschikbaar.

De fiets is vanaf vandaag beschikbaar bij de dealer.

Meer informatie: bmc-switserland.com

The post Nieuw: BMC TwoStroke, bijna een fully appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

De middenweg die we misten bij Giant is zojuist werkelijkheid geworden. Waar de Trance het moet doen met slechts 115 millimeter veerweg achter en daarmee inmiddels meer XC dan trail is krijg je bij de Reign direct 145 millimeter travel tussen de benen gedrukt. Meer Enduro shred dan fietsbare trailbike. De Trance X met een aluminium frame en 135 millimeter achtervering biedt precies waar vele om gevraagd hebben.

Een Aluxx aluminium frame. Specifiek gemaakt voor een 1x aandrijving. Interne kabelgeleiding en voorzien van een ‘flipchip’ Het Maestro veersysteem is aan te passen waardoor je de balhoofdhoek aan kan passen van 66,2 tot 65,5 graad. De zitbuishoek veranderd van 77,9 tot 77,2. In de lage setting is de fiets net ‘ff’ meer enduro, terwijl je in de hoge setting nog best een stukje kunt klimmen zonder problemen.

Giant heeft het frame geschikt gemaakt om banden tot 2.5 inch te monteren. Een Trance blijft een Trance. Qua uiterlijk zijn er daarom amper verschillen op te merken. De demper heeft nog steeds een vrij korte slag. Wel word een model met piggybag gekozen. Meer platform, meer geschikt voor ruiger werk. Net als de ‘normale’ Trance is deze fiets 29er only.

Geometrie

Giant staat als merk vooral bekend om zijn ‘altijd goed’ karakter. Koop je een Giant dan heb je geen gezeur en eigenlijk altijd een prima sturende fiets. Deze Trance X is een flinke stap meer dan ‘gewoon een goede fiets’. De geometrie is lekker up to date en de reach flink langer dan voorhen. Ook de balhoofdhoek heeft wat gedronken en ‘zakt eens lekker door’. Al met al een veelbelovende fiets van s’werelds grootste fietsfabrikant.

Momenteel is de Trance X slechts in één model verkrijgbaar. Een behoorlijk complete aluminium versie met 150 millimeter Fox 36 vork aan de voorzijde, Shimano XT aandrijving en een hele sloot aan Giant’s eigen onderdelen. Van dropperpost tot wielset.

Prijs: €3899,-
Meer informatie: giant-bicycles.com

The post Nieuw: Giant Trance X, de missende middelmaat in het gamma appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Van origine is de One-Twenty een trailbike met 120 millimeter veerweg. De RC-versie is het opgevoerde broertje, de sportschoolvariant. Aan de achterkant is een carbon achtervork gemonteerd. Enerzijds om gewicht te besparen, anderzijds om de geometrie geschikt te maken om een 100 millimeter demper te monteren. Meer racy. Aan de voorkant monteert Merida een 110 millimeter Fox 34 StepCast. Een vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken. En dat geldt ook voor het DNA van deze One-Twenty.

De lekker stevige Fox 34-vork in combinatie met de full floater achtervork zorgen ervoor dat de fiets wel wat kan hebben. Full floater houdt in dat de achterdemper niet vastzit aan het hoofdframe. Hij ‘danst’ als het ware samen met de achtervork op en neer. Dit zorgt ervoor dat 100 millimeter in de praktijk aanvoelt alsof je nog nét even wat meer veerweg hebt. Dit, samen met een trail-georiënteerde geometrie en standaard een flinke dropper post met 150 millimeter verstelbaarheid maken hem alpenproof in een handomdraai.

De RC is een lichte fiets, waar je makkelijk mee daalt. We laten de zadelpen zakken. Hierdoor blijft de lichaamspositie mooi boven het midden van de fiets, waardoor we optimaal grip hebben. Nu zijn we in Nederland beperkt qua hoogtemeters. Hoe houdt-ie zich op vlak terrein? Merida monteert brede 2,35 Maxxis Rekon Race-banden. Veel grip, weinig rolweerstand. De complete fiets weegt krap 11 kilo. Het is geen straf om ermee te rijden. De stuurpen vervangen we voor een langere versie om hem wat meer raceproof te maken en dat blijkt een slimme zet. De fiets komt op de vlakke trails helemaal tot leven, stuurt snel en makkelijk. Hij volgt het gekozen spoor eenvoudig.

“De RC9000 is het opgevoerde broertje van de One-Twenty, de sportschoolvariant.”

Ondanks de scharnierpunten van de achtervering is de fiets stijf van voor tot achter. Het balhoofd voelt solide en de dikkere 34-vork is voelbaar stijver dan de Fox 32 van de Trek en BH. Komt er een klimmetje, dan blokkeren we snel de vork, de achterdemper gebruiken we vooral in de ‘trail’ modus, de polderstand. Wel vering, niet volledig open. De RC 9000 is het topmodel van Merida. Een racefully met ‘dikke’ componenten. Niet superlicht maar wel capabel om alles op te slokken wat hij op z’n bordje krijgt. De XTR-schakelonderdelen werken feilloos, net als de carbon DT Swiss XRC-1200 Spline-wielen.

Zoals je van een topmodel mag verwachten wordt de fiets geleverd met een carbon stuur. Met deze onderdelen is de Merida de duurste fiets uit deze test en ruim twee keer zo kostbaar als de BH. Helaas biedt Merida geen betaalbaarder carbon versie van de RC aan. Ben je een fully gewend, dan is het lastig om terug te gaan naar een hardtail. Zo’n volgeveerd gevaarte maakt alles makkelijker, en daarmee ook leuker en sneller. De extra marge van de voorvork, flinke dropper en mogelijkheid om brede banden te kunnen monteren is prettig. Zo kun je met één fiets uit de voeten op zeer uiteenlopende trails.

Laat dat zadel maar zakken! Het full floater veersysteem. 

The post Getest: Merida One-Twenty RC 9000, het opgevoerde broertje appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Aanklikken, even wachten en rijden maar. Dat is het concept van Canyon. Een idee dat werkt, al jaren. De Exceed, de hardtail mountainbike van het merk, is een veelvoorkomend model bij ons in Nederland. Want hé, wat heb je nog meer nodig dan een razendsnelle, kom-verscheurende racemachine als de Exceed? Een fully is tegenwoordig bijna altijd sneller, en fijner, maar niet iedereen wil hier in mee. Speciaal daarom trokken we op pad met de nieuwe Exceed, in Mathieu van der Poel-waardige Alpecin Team editie. Vamos vlammos!

Introductie

Licht, dat is deze Exceed zonder twijfel. Een compleet topmodel mag je afwegen op 8.9 kilo. Deze XL-team fiets doet het met 9.1 kilo. Natuurlijk kan dat nog lichter, er zijn fully’s die dit gewicht halen. Feit is wel dat de Exceed is opgebouwd met louter betrouwbare onderdelen en met potentie om nog veel lichter te worden wanneer gewenst. Neem als basis het frame en de weegschaal slaat niet verder uit dan 835 gram. Mooi in lijn met luxe concurrenten als een Specialized Epic Hardtail S-Works.

Het doel bij Canyon – dat zich als internetmerk allang tussen de grote jongens heeft genesteld – is een lichte, maar vooral hele snelle en agressieve hardtail brengen. Een model dat wedstrijdwaardig is en waarbij de zin om aan te vallen zich continu vanuit de fiets aan je opdringt. Wil je direct lezen of dat gelukt is, scroll dan naar de conclusie. Eerst nog even wat feiten.

Frame

De vernieuwde Exceed komt beschikbaar in drie verschillende frames.  CF, CF SLX en ook nog de CFR modellen. Zelfde vorm, zelfde doel. Het gewicht daarentegen wordt steeds lager met dus 835 gram voor de meest hoogwaardige CFR modellen.

Zo’n CFR frame wordt opgebouwd met grotendeels carbonvezels zoals we ze in de fietsenbranche nog niet kennen. Toray M40X heten de vezels. Een vrij beperkt verkrijgbaar goedje wat momenteel door slechts drie fabrieken verwerkt kan worden. Één ervan verwerkt ook fietsframes waaronder deze Canyon. Wat is er speciaal aan die Toray M nogiets? Waar een carbon vezel normaal of stijf, of licht is, behoudt deze M40X zijn stijfheid ondanks een laag gewicht. Klinkt als iets waar wij als wielerliefhebbers voor warm lopen.

De precieze verwerking van de vezels in het frame blijft altijd een beetje ‘geheim’. Net als hoeveel er van gebruikt wordt en op welke plaatsen in het frame. Wel weet ik inmiddels uit ervaring dat het frame stijf is zoals je gewend bent van een racefiets. Niet zoals de doorsnee mountainbike. Snaarstrak met weinig ruimte voor flex in het balhoofd of bracket!

Geometrie

Bij Canyon is massa kassa. Het verbaast me dan ook niets dat de geometrietabel met de maten van deze Exceed erop, weinig bijzonders vermeldt. Waar fietsen als bijvoorbeeld de pas vernieuwde BMC op papier regelrecht de kopie van een volgeveerd exemplaar met starre achterkant zijn, blijft de Exceed meer op de oppervlakte. De vorkhoek is met 69 graden een halve graad verder onderuit gezakt. De reach is twee centimeter gegroeid. En de achtervork is met twee millimeter de dikte van een stevige regenworm korter geworden. Belangrijker, maar niet vermeld in de perskit, de bovenbuis loopt bijna ouderwets horizontaal. De standover-heigt is daardoor ook flink. Even wennen weer. Door de bijbehorende lange zitbuis is er wel altijd voldoende ruimte voor dropperposts.

De Exceed komt beschikbaar in zeven verschillende modellen waarvan er twee extra beschikbaar komen in dames uitvoering. Zelfde fiets, alleen de contactpunten zijn aangepast. Het frame komt dus beschikbaar in drie versies Alle modellen hebben op de carbonsoort na dezelfde features. Zo heeft het frame een pressfit bracket, geschikt om BB30 crankstellen te monteren.

Aan de achterkant misschien wel mijn favoriete feature. Canyon heeft gekozen gebruik te maken van een Sram UDH (unirversal derailleur hanger) achterpad, ontwikkeld door Sram en beschikbaar voor iedere fabrikant met als doel om een eenvoudige standaard te krijgen als het gaat om derailleurhangers. Zo moet een padje makkelijker te krijgen zijn wanneer je hem per ongeluk sloopt. Ideaal!

Kabels lopen bij deze Exceed binnendoor. Via de forse topcap vinden de kabels en leidingen hun weg naar binnen. Zo het balhoofd in, verder richting de onderbuis. Kabels hebben een foam omhulsel meegekregen en rammelen niet. Het zal je vast opgevallen zijn dat alle Exceed modellen een 1x aandrijving hebben. De extra opening in de balhoofdcap is dan ook bedoeld voor verstelbare zadelpennen.

Nog iets moois, de zadelpenklem is geïntegreerd in het frame. Fraai. Wel zet ik m’n vraagtekens bij de keuze om een 3mm inbusboutje te gebruiken. Dezelfde maat word ook gebruikt om bidonhouders te monteren. Nieuw is dat op de kleinste maat XS niet één maar twee drinkbushouders kunnen worden gemonteerd.

Cockpit

Een stuur en stuurpen uit één stuk, dat kennen we vooral van de racefiets. Op de Inflite cyclocross fiets van Canyon zit het ook en dat zorgt voor een erg strakke rijbeleving. Datzelfde geldt voor deze fraaie cockpit. Op alle modellen wordt een versie met 80 millimeter stuurpen gemonteerd. De breedte van het stuur is 74 centimeter. Goed, maar dat had echt wel een centimeter of twee breder mogen zijn. Met deze breedte had ik namelijk graag een iets langer stuurpen gehad. Zeker wanneer het sleuren en boren geblazen is over de singletracks. Om die reden heeft mijn persoonlijke voorkeur nog steeds een losse stuur/pen combinatie. Minder stijf, ook iets minder cool. Maar wel lekker flexibel. Binnenkort komen de sturen ook los verkrijgbaar in -6 en -17 graden en lengtes van 70 tot 100 millimeter.

Wielen

Groot nieuws. Nino Schurter koos afgelopen zomer voor DT-Swiss velgen met 30 millimeter binnenbreedte en bijbehorende brede 2.35 banden. Nieuw voor world-cup weightweenies. Al jaren vrij gebruikelijk bij razendsnelle Brabantse boscrossers hier in de buurt. De brede velg in combinatie met lichte bolle band geeft het effect van een strandband. Veel volume, veel comfort en maximaal grip op de zanderige ondergrond waar we hier genoeg van hebben. Zolang de luchtdruk niet hoger komt dan pakweg 1.3 bar kun je de hele wereld aan.

In deze Exceed CFR Team zien we mooie DT-Swiss XRC1200 gemonteerd. Een combinatie van vederlichte 180 naven met SINC ceramische lagers en nieuwe EXP ratchet vrijloop. Nerd-taal voor een hele harde ratel waar mamils voor warmlopen.

De carbonvelg meet 36 millimeter buitenbreedte. 30 millimeter aan de binnenkant. De velgrand is vlak, hookless. De band blijft door de druk op de velg. Tubeless rijden is een must. Totale gewicht van zo’n setje Zwitserse precisie? 1440 gram. Koop je twee van die hoepels los, dan tel je daar dik 1700 euro voor neer.

Onderdelen

De fiets van Mathieu is uitgerust met het beste van het beste. Onderdelen die tegen een stootje kunnen en blijven werken. Rit na rit. Een volledige Shimano XTR groepset. Inclusief remmen met twee maal 160 millimeter schijfremmen. De crank is een Race Face Next SL. Waarom? Gewicht.

Kies je voor de LTD, dan krijg je een fancy DT-Swiss dropperpost. In deze Team versie zit een Canyon VCLS 2.0 zadelpen. Hele mond vol voor wat Nederlanders gewoon die ‘flexibele’ zadelpen noemen. Fijne ergon grips samen met een bikkelhard SLR Boost Kit Carbonnio zadel maken de fiets compleet.

Rijtest

Geen introductie op een mooie locatie met ideaal testterrein. Nee, de fiets staat coronaproof thuis, geposteerd tussen keuken en zetel. Mooi om naar te kijken op zaterdagmiddag. Als afleiding tijdens Il Lombardia. Zadel op hoogte. Vork op druk. Rijden maar! Zoals al gemeld zijn de brede velgen met dito banden voor mij niet nieuw. Kom je zelf van een maatje minder, houd er dan rekening mee dat de bandendruk echt laag moet zijn. Ook voor mannen die wat beter op de weg liggen. 1.05 bar in het voorwiel. 0.95 aan de achterkant. We zijn los. De ondergrond ook en daarom rolt dit als een tierelier. Wortels dreunen minder hard door en de band graaft zich niet zo erg in. Een klein beetje het ‘fully gevoel’ Gewoon door een pufje minder lucht te gebruiken.

Vanuit de achtertuin rijd ik in één rechte streep het bos is. Direct valt op dat mijn linker duim richting de lockout wil. Vork op standje bezemsteel en aanzetten. Sleuren aan het stuur en binnen no-time trek je de Exceed in gang. Op de meetbank zou dit gevaarte weinig onderdoen voor een raceframe. De fiets is stijf! Retestijf. Het stuur verbuigt amper. De vork veert alleen wanneer ik dat wil en het voorwiel geeft geen krimp. Opwarmen doen we vandaag niet aan. Knallen! Ik zit op een XL, en dat past met mijn 1.89cm prima. De 80 millimeter stuurpen voelt wat kort, maar het lukt me goed om de fiets de bocht om te sleuren. Opvallend is hoe licht het geheel rolt. Natuurlijk heeft de Aspen achterband amper grip bij slecht weer. In deze stoffige omstandigheden maakt het de fiets razendsnel.

De basissnelheid met dit werkpaard (of showpony) ligt hoog. Bochten dan. Links, rechts. Natuurlijk gaat dat goed. Op het moment dat het pad wat ruwer wordt, merk ik weer waarom er volledig geveerde fietsen bestaan. Met een fiets als deze, waar comfort niet de prioriteit heeft ben je erop aangewezen zelf je eigen comfort te generen. Dat betekent, veel uit het zadel. Af en toe de pedalen stil en geregeld een kleine bunnyhop. Met een hardtail is het zaak om dynamisch te rijden. Jij als piloot op de fiets. Niet een €5699 kostende autopilot met passagier.

Conclusie

De vernieuwde Exceed is stijver, stugger en vlugger. De fiets nodigt absoluut uit om gas te geven op een manier zoals lang niet alle hardtails dat hebben. De fiets voelt vergelijkbaar lichtvoetig en vinnig aan als bijvoorbeeld een Cannondale F-SI of Epic hardtail van Specialized. Enige voordeel is dat je bij deze bezorgfiets zo een dikke duizend euro goedkoper uit bent. Een hele sloot geld!

Of alle integratie en het gecombineerde stuur echt nodig zijn? Vast niet. Zeker niet als het gaat om onderhoud en gemak. Wel als het gaat om looks en de ‘moet ik hebben’ factor. Want hé, een witte fiets met opvallend oranje factory vork. Daar word ik hebberig van. Wil je een razendsnelle tweewieler om in Nederland mee te racen op vaste routes of beter nog regionale of landelijke competities? Topfiets. Zijn er hardtails die vooral qua geometrie een stuk vooruitstrevender zijn dan deze Duitser? Jep! De Exceed is gelukkig modern genoeg om de komende jaren mee te kunnen. Zeker in Nederland. Zoek je een snelle pistebully waar je mee kan dalen als een fully, kijk dan even verder. Ben je met een volgeveerde Canyon Lux sowieso niet beter af? Ook dan een volmondig: Ja. In de meeste gevallen wel. Echter zijn de onderhoudskosten en de instapprijs daarvan een stuk hoger. Want met €1699 en een zeer goed sturend frame zal er niet snel een concurrent zijn die bij de prijs-kwaliteitverhouding hoger scoort dan deze nieuwe Canyon Exceed.

The post Nieuw: Canyon Exceed + rijtest appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

2020 is het jaar van de fonkelnieuwe hardtails. Met het oog op de olympische spelen in Tokio hebben diverse merken iets nieuws klaar staan. Tokio staat in de ijskast. Jammer, maar die fietsen komen gewoon op de markt. Zo ook deze vernieuwde Trek Procaliber.

Introductie

Hoewel de focus bij alle grote merken puur op volledig geveerd ligt, kunnen ze niet zonder hardtail. Daarom, een revamp van de Procaliber. Niet lichter, geen claims over stijfheid. Wel moderner. Makkelijker in onderhoud en vol slimme verbeteringen. De Procaliber is een koersfiets. Een offroad koersfiets. Gemaakt om te racen. Kort door de bocht, onderdoor duiken en de finish kunnen ruiken. We kregen het topmodel mee voor een kennismaking. Geen vlaggenschip met draadloze schakeling en exclusieve wielset. Nee, een XT groep en middenklasse vork. De 9.8 versie van de Procaliber verklapt hiermee direct hoe Trek inmiddels tegen deze categorie fiets aan kijkt.

Een koersfiets zei u?

Frame

De Procaliber is een model dat al jaren meedraait. De afgelopen modeljaren als carbon fiets met vernuftig ‘comfortsysteem’ in de zitbuis verwerkt. Isospeed heeft de verbinding tussen staande en liggende buis onder de zadelpen. Het geheel geeft de zadelpen meer flexibiliteit en hierdoor de berijder meer comfort dan de concurrentie. In deze drukke tijden van nieuw geïntroduceerde fietsen test ik de Procaliber 9.8 in dezelfde periode als andere tophardtails en gravelbikes zoals de kortgeleden gelanceerde Canyon. Een rechtstreeks vergelijk daarmee lees je binnenkort in het magazine. Wel kan ik alvast verklappen dat het hele Isospeed gebeuren absoluut merkbaar is wanneer je van een bikkelharde racebike afkomt zoals de Exceed is.

Qua looks oogt de fiets niet veel anders dan zijn voorganger. De bovenbuis is wat fraaier vormgegeven. Ook is een voorderailleur passé. Daarvoor in de plaats krijg je extra vrijheid rondom de banden. Tot 2.4 inch breed is mogelijk. Ben je kort van stuk en heb je een maat S nodig? Dan kun je vanaf nu twee bidonhouders monteren. Ook is de bovenbuis nu licht geknikt om de standover-height te verlagen. Makkelijker op én afstappen.

Meer goed nieuws uit het kamp van de techneuten. Een Sram UDH derailleurhanger is gekozen. Perfecte keus als je het mij vraagt. Als zo’n zelfde standaard nu ook bij balhoofdlagers of brackets zou worden toegepast wordt de wereld een stuk eenvoudig. Over brackets gesproken. Een Pressfit 92 model met passing voor BB30 lagers is gekozen. Vooral om het gewicht zo laag mogelijk te houden. Persoonlijk denk ik dat iedereen die vijf gram graag voor lief neemt en een bracket met schroefdraad in de plaats ziet. Makkelijker en beter op de lange termijn.

Bekijken we de kabelrouting dan heeft Trek wel voor gebruiksgemak gekozen. Volledige tunnels zijn in de buizen gelamineerd. Een kabel steek je nu zonder vissen en zoeken door het frame. Geen magneten, geen gedoe. Thank God!

Geometrie

Als het om hoeken en maten gaat, is de nieuwe Procaliber bijna een clone van de -met 60 millimeter achtervering uitgevoerde- Supercaliber. Dit houdt in dat de reach een kleine centimeter is gegroeid. Ook de balhoofdhoek is een likje schuiner en de zitbuis een tikkie steiler. Allemaal kleine verschillen. Geen reuzensprongen met zevenmijlslaarzen. Een behouden frame waarmee iedereen vooruit kan. Hardtails zijn op papier gewoon geen big business meer. Dat zien we bijvoorbeeld doordat Trek geen topmodel met bijbehorende top-specs levert. Ook is de Procaliber niet meer in custom project-one kleuren leverbaar. Heb je graag iets unieks? Dan ben je aangewezen op de Supercaliber. Juist daarom kiest Trek ervoor een allemans vriend te maken. Een zo breed mogelijke markt aanspreken. Rijders met een meer bescheiden budget. Maar ook renners die het rappe gevoel van een hardtail boven een fully prefereren.

Onderdelen

Onze testfiets, de 9.8 versie kost €3499. Hiervoor levert Trek een volledige XT groepset van Shimano. inclusief remset en schijven. Trek kiest in deze uitvoering voor een e*thirteen TRS Plus Carbon crankset. Mooi, dat is weer eens wat anders. Een chique verschijning in een markt gedomineerd door Sram en XT crankstellen.

Qua wielen moeten we het doen met Bontrager Kovee Elite 30. Bepaald geen schande. Trek’s eigen wielen met 30 millimeter brede velgen en onderhoudsvriendelijke naafset met heerlijke ratel draagt bij deze fiets voor een groot deel bij aan de rij-eigenschappen. Belangrijk om te vermelden. Trek levert vanaf nu bij alle modellen standaard tubeless velglint en sealant mee. Even wat vloeistof in de band en klaar. Een binnenband heb je enkel nog nodig om thuis te komen bij een pech geval.

De Fox Stepcast 32 Performance vork had ik graag gezien met een iets luxer binnenwerk dan de gekozen grip versie. Nu zijn de instellingen van een vork nogal persoonlijk, maar de Grip cartridge heeft de onplezierige eigenschap snel ver in zijn vering te duiken wanneer je uit het zadel komt. Niet mijn kopje thee.

Het bos in

Het zal je niet ontgaan zijn dat deze fiets 29 inch wielen heeft. Dat was al even zo in deze grotere maat L. Nu is dat ook zo in de kleinste maten. Ook belangrijk om te weten: Trek brengt de Procaliber in maat XXL. Ideaal voor het lange volk wat we zijn. De specifieke WSD damesmodellen zijn niet meer beschikbaar. Trek kiest voor een meer unisex aanpak. Iets wat bij dit type fiets prima moet kunnen.

Na een kort instelrondje zijn we vertrokken. Eerst in het midden van het land, later in het zuiden op mijn eigen bekende paden. De fiets voelt vrij snel vertrouwd. Zoals we er al meer tussen de benen hebben gehad. Het is flink hobbelen geblazen. Een paar keer lucht aflaten zorgt voor een gigantisch verschil in rij-ervaring. De 2.2 inch brede Bontrager XR2 Team Issue banden rollen hartstikke lekker en voelen als een kopie van Specialized Renegade banden. Veel grip, weinig rolweerstand en een flinke bolle vorm. In de bochten rolt het geheel lekker door. Trek is duidelijk in de omschrijving van de doelgroep van deze fiets: ‘It’s a racebike’. Dat doen we er dan ook mee. Niet met een rugnummer, dat kan nog even niet. Wel virtueel. Kommenjacht in de achtertuin. Mijn benen zijn de beperkte factor, de fiets doet zijn werk prima. Wel moet ik eerlijk toegeven dat de ‘wow-factor’ bij deze fiets een beetje ontbreekt.

Het snelle racegevoel waarbij ik sprintend de bocht uit kom zoals een Supercaliber dat wel direct voor elkaar krijgt, blijft achterwege. De fiets voelt solide, stuurt goed, en doet zijn werk precies zoals hij het moet doen. Maar niet meer dan dat. Ik begrijp wel waarom er geen zeer-kostbare topversie is. Wanneer je dusdanig veel geld aan een mountainbike uitgeeft in 2020 dan kies je voor de Supercaliber. Niet voor deze meer conventionele bolide. Het blijft een hardtail, en dat hobbelt. Met of zonder Isospeed.

Inmiddels zit mijn ronde erop. Ik klok af en zie tot m’n verbazing dat de tijden er niet om liegen. Het gevoel mag dan wel minder ‘snappy’ zijn. Minder snel en uitdagend. Hard rijden kun je er mee, dat is zeker! Standaard word de Procaliber geleverd met een 34 tands tandwiel. Voor de bankdrukkers en stratenmakers kan er maximaal een 36 gemonteerd worden.

Conclusie

De Procaliber is klaar om weer een seizoen of drie mee te draaien in een langzaam krimpende markt. Met een kleine glazen bol voorspellen we dan ook dat de ‘it’s a racebike’ langzaam plaats gaat maken voor luxe toerfiets. Carbon word steeds betaalbaarder en daarmee word een goedsturende hardtail als deze vooral interessant voor de starter met flinke beurs. Niet voor niets is de Procaliber er nu al in 9.5 versie met Judy SL vork en Shimano Deore. Kost je €1799 en dan heb je een heel mooi compleet fietsje.

The post Nieuw: Trek Procaliber + Rijtest appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Is dat een anonieme Chinees? Tot drie keer toe op één middag wordt mij deze vraag gesteld. De vraagstellers weten niet dat ze op dat moment naar misschien wel de meest exclusieve gravelbike kijken die er binnen de landsgrenzen te vinden is. Want de Chamois Hagar is me er eentje.

Een gravelbike met de ISO-certificering van een mountainbike. Een off-road bike om gek mee te doen. Laten we het zo maar omschrijven. Evil is van origine een mountainbikemerk. En dan bedoelen we niet, hard trappen, snel thuis. Nee, dan hebben we het over party laps in het bikepark en veersystemen complexer dan de chip in je MacBook. Alle Evils lijken op elkaar, maar geen enkele Evil lijkt op een ander fietsmerk. Een Evil is apart, bijzonder en trekt bekijks. Dat is met deze Chamois Hagar niet anders. En ondanks dat de marketingafdeling echt geen seconde tijd heeft besteed om dit monster er enigszins appetijtelijk uit te laten zien, weet de matzwarte gestalte tóch indruk te maken.

Oké, Evil’s gravelbike heeft heel veel weg van een mountainbike. De fiets is zo extreem qua hoeken dat iedereen kan zien dat hier iets aan de hand is. Simpelweg is het een mountainbike met een krom stuur. En zelfs dan is de hoek van de voorvork extreem lui! De Amerikanen hebben geprobeerd een rijdbare gravelfiets te leveren die voelt zoals al hun fietsen: shredable oftewel speelfietsen. Lekker bergop, als een malle bergaf. Maar dan met voldoende nokjes om voor een week aan proviand mee te nemen.

Bizarre bovenbuislengte
De Chamois Hagar vergelijken met andere gravelfietsen is dan ook lastig. Er is simpelweg geen concurrentie in deze zelfgekozen categorie. Enkel de gravelbike van Liteville (wie kent ze niet) komt een beetje in de richting. Het frame is geschikt om met 650b of 700C wielen te gebruiken, waarbij de laatstgenoemde grootte wielen zelfs in combinatie met brede 50 millimeter banden kan worden gebruikt. De fiets is – bijna vanzelfsprekend – dropper post proof en ondanks de rare hoeken en absurde maatvoering is de zithouding heel ‘normaal’ te noemen. Om ervoor te zorgen dat de fiets bestuurbaar blijft met een 66,6 graden balhoofdhoek en een bizarre bovenbuislengte van 624 millimeter (ter vergelijk: de Ritchey scoort 5,5 centimeter minder in dezelfde maat Large!) is een korte 5 centimeter stuurpen gemonteerd.

Zak eens lekker door…. O, carnaval duurt nog even.

Brede banden betekent een erg lage achtervork.

In het bos vallen direct een paar zaken op. De luie balhoofdhoek maakt van de fiets op lage snelheid een soort clownsmobiel. Bij het insturen van een bocht is het voorwiel geneigd ‘om te vallen’, zoals we dat alleen bij een downhill fiets zien. Ook merken we meteen dat onze setup met 650b wielen verre van ideaal is. Het bracket zakt te veel, waardoor de vraag niet is of je met de pedalen de grond gaat raken maar wanneer. De Evil vraagt om grote wielen en brede banden. Van alles meer. Net als snelheid. Zodra de fiets op gang komt, verdwijnt het rare gevoel aan de voorkant en gedraagt de fiets zich zoals de bedoeling is. De fiets is in staat zich als Barbapapa aan te passen aan het terrein. Zeker wanneer je de zadelpen laat zakken en het brede stuur onderin beet pakt als het echt bergaf gaat. De fiets daalt als een mountainbike en het lijkt wel of de matzwarte lak pas fleurig overkomt wanneer de trails lastiger worden.

Het is haast onmogelijk om met dit gevaarte rechtuit over de brede paden te scheuren. Met een Evil wil je lol maken, ieniemienie laantjes induiken en kijken wat er aan de andere kant van de heuvel te zien is. Hoewel de voorkant idioot lang is, blijft de achterkant relatief kort. Zo stuurt de fiets verre van slecht en durven we hem best aan te raden als prima toertochtmachine om te gebruiken tijdens winterse crosspartijen over de heide en vossenjachten in het westen. Tijdens een kleine demontageronde worden we aangenaam verrast. De Evil heeft fijn schroefdraad in het bracket, een nette volledig doorlopende interne kabelgeleiding en mooie kunststof bescherming rondom de achtervork en onder het bracket.

Dit is een artikel uit Fiets 08, waarin we ook de Ritchey Outback hebben getest.

The post Getest: Evil Chamois Hagar gravelbike, van alles meer appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Giant heeft de complete collectie voor 2021 al klaar staan. Vandaag zoomen we even in op hun nieuwe (en vernieuwde) hardtails. Bij ons in Nederland zijn hardtails nog altijd het meest gebruikte type mountainbike, al is de fully aan een sterke opmars bezig. Helemaal nieuw is de Giant XtC SLR 29. De Fathom 29, de Talon en de Tempt van Liv zijn in een moderner jasje gestoken. Wat onder andere opvalt is dat ook bij de heel betaalbare modellen prachtige lakken zijn gebruikt. Verder steeds meer eigen onderdelen van Giant. Wielen, stuur/stuurpen, zadels en nu ook een eigen voorvork. Best speciaal, tussen al het geweld van FOX, RockShox en andere grote merken. Giant heeft deze vork helemaal in eigen beheer ontworpen.

XtC SLR 29

Met de XtC SLR 29 introduceert Giant twee nieuwe hardtails. Hierbij draait het allemaal om het frame van ALUXX SLR. Dit maakt de XtC SLR 29 de lichtste aluminium hardtail die Giant ooit heeft geproduceerd (framegewicht in maat S: 1429 gram). De geometrie is geoptimaliseerd voor 29 inch-wielen voor extra snelheid en controle. Met een balhoofdbuishoek van 69,5 graden en een zitbuishoek van 74 graden geeft de fiets veel vertrouwen op technische trails. De XtC SLR 29 is voorzien van de nieuwe Giant Crest 34 verende voorvork met 100 millimeter veerweg. Uiteraard zitten er Boost-naven in de wielen met een bredere inbouwbreedte. Daardoor is er voldoende ruimte voor bredere banden (tot 2,4 inch) en extra wielstijfheid. Giant monteert een WheelSystem met tubeless technologie en een enkele aandrijflijn (12 speed).

De XtC SLR 29 1 gaat 1399 euro kosten, de SLR 29 2 komt op 1099 euro.

Meer info over de XtC SLR: giant-bicycles.com/nl/showcase/xtc-slr-29

Fathom 29

De Fathom 29 bestaat al een poosje, maar heeft een flinke metamorfose ondergaan. De fiets heeft een compleet nieuw frame met een aangepaste geometrie. Gemaakt voor technische trails, om lekker hard over de singletracks te raggen. De Fathom 29 heeft een aluminium frame van ALUXX SL, net als de XtC dat handgemaakt wordt in de Giant-fabriek. Het frame is geoptimaliseerd voor een 130 millimeter geveerde voorvork. Dat resulteert in efficiënt klimgedrag en maximale controle in afdalingen. De 29 inch-wielen bieden veel balans en snelheid en zorgen er bovendien voor dat de fiets gemakkelijk over obstakels rolt. Met het standaard gemonteerde Giant WheelSystem met tubeless banden is er veel controle en verkleint de kans op lekrijden.

De Fathom is er ook in 2 uitvoeringen. Voor €1199 (Fathom 2) en €1499 (Fathom 1).
Meer info over de Fathom: giant-bicycles.com/nl/showcase/fathom275

Talon

Veel mensen maken dit seizoen kennis met het mountainbiken, corona heeft veel mensen op de fiets gekregen om toch lekker in beweging te blijven. Voor hen is de vernieuwde Talon een ideale hardtail. Goed betaalbaar, maar toch vol fraaie details. De fiets heeft een gemoderniseerd frame gekregen voor 2021. De achterbrug is verlaagd, het framegewicht trouwens ook. De Talon met het aluminium frame van ALUXX is verkrijgbaar met zowel 29 inch- als 27,5 inch-wielen. De variant met 29 inch-wielen (S-XXL) heeft een 100 millimeter geveerde vorkvork. De uitvoering met 27,5 inch-wielen heeft voorvorken met 80 millimeter veerweg (XS en S) en 100 millimeter veerweg (M en L). De interne kabelgeleiding geeft de fiets een strakke, moderne look. Alle frames zijn compatibel met dropper seatposts, zodat rijders hun Talon desgewenst kunnen upgraden voor agressiever XC-terrein.

De Talon komt zelfs in 5 uitvoeringen en begint al bij 499 euro. Het duurste model is 899 euro.
Meer info over de Talon: giant-bicycles.com/nl/showcase/talon

LIV Tempt

Voor vrouwen die de mountainbikesport willen ontdekken, heeft Liv de vernieuwde Tempt gemaakt. Deze hardtail heeft een compleet nieuw frame met een lage achterbrug voor extra compliance en een prettige rijervaring. Het frame laat voldoende ruimte voor bredere banden tot 2,4 inch. De vorige Tempt-generatie was enkel met 27,5 inch-wielen leverbaar. Liv biedt nu de keuze tussen 27,5 inch-wielen (XS, S en M) en 29 inch-wielen (S, M en L). Op de Tempt in framemaat XS zit een vork met 80 millimeter veerweg, op de framematen S, M en L is die 100 millimeter. De Tempt is compatibel met een dropper seatpost van 30,9 millimeter. De kabels lopen door het frame en zijn zo beschermd tegen de elementen tijdens een mountainbikerit.

Er zijn twee modellen. De Tempt 1 kost 799 euro en de Tempt 0 komt op 899 euro.
Meer info over de LIV Tempt: liv-cycling.com/nl/showcase/tempt

The post Nieuwe én vernieuwde hardtails van Giant en Liv appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Merida lanceert de nieuwe generatie eONE-SIXTY en eONE-FORTY e-mountainbikes met de 85 Nm sterke Shimano EP8 motor en 630 Wh intube accu. De eONE-SIXTY met 160 mm veerweg is een echte enduro machine, met een veerweg van 140 mm is de eONE-FORTY meer allround gericht. Beide modellen zijn gebouwd rond hetzelfde frame met een doordachte geometrie en een combinatie van een 29” voorwiel en 27,5” achterwiel. De eONE-SIXTY komt in één volledig aluminium variant en drie modellen met een carbon hoofdframe en aluminium achterbrug, de eONE-FORTY in twee aluminium en twee varianten met carbon frame en aluminium achterbrug. Prijzen vanaf € 4.699,- voor de eONE-FORTY en € 5.699,- voor de eONE-SIXTY.

Meer informatie op: merida.nl

The post Merida eONE-SIXTY en eONE-FORTY, nu nog krachtiger appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

In Fiets 08 hebben we twee buitenbeentjes van gravelbikes getest. Alles over de Evil Chamois Hagar gravelbike lees je hier, maar dit artikel gaat over de Ritchey Outback. “Bij het wegrijden met de Ritchey bekruipt me direct een vakantiegevoel.”

Na een ronde op de meest vooruitstrevende gravelbike op aarde is het alsof we tijdreizen wanneer we vervolgens op de Ritchey Outback springen. Fijn van staal, gewoon een rechte 1 1⁄8 balhoofdbuis en gespoten in avontuurlijk matgroen. De fiets is opgetrokken uit Ritchey’s eigen Logic-legering en bestaat uit traditionele dunne buizen. Groot voordeel: ondanks dat er in de achtervork brede banden passen tot 650b x 2.0 blijft het frame redelijk smal. Hierdoor schuur ik niet met mijn voeten langs het frame. Een pijnpunt bij bijna alle moderne gravelbikes.

Op papier is de Ritchey modern. Hij is geschikt voor enkele of dubbele setup, grote of kleine wielen. Eigenlijk past bijna alles. Bij het wegrijden bekruipt me direct een vakantiegevoel, zoals ook een Kona Libre of willekeurige Mason mij bezorgt. Ik begin mijn Outback-avontuur op de weg. De vaart zit er goed in en de fiets belemmert niet om mee door te trekken.

Lees ook

Getest: Evil Chamois Hagar gravelbike, van alles meer

Perfecte fiets voor in de winter komt in me op. Zeker omdat de volledige Ritchey-afmontage onder andere bestaat uit banden van 35 millimeter breed. Een schelpenpad overleven met die dingen is geen probleem. Voor het echte gravelwerk monteer ik toch snel wat breders. De fiets verandert in een meer crossfietsachtig geheel. Het lekkerst rijdt de fiets op voorspelbaar terrein. Lange, brede gravelstroken waar de vaart erin blijft. Een singletrack lukt best, maar dan het liefst zonder wortels.

Doordacht frame

Bekijken we de Outback, dan zien we vooral een heel doordacht frame. Ondanks dat alles relatief simpel is – want staal – blijkt toch alles aanwezig. Een bracket met schroefdraad (dat we dat ooit nog eens een feature gingen noemen), nokjes op de staande achtervorken uit grootmoeders tijd en kabelgeleiding gewoon buitenom. In de tijd dat je een Outback opbouwt zou je ook de piepers kunnen jassen. Diverse nokjes die de kabels in het gareel houden zijn slim geplaatst, zodat alles soepel op elkaar aansluit en de kabel zo eenvoudig mogelijk kan bewegen.

Onze testfiets is opgebouwd met een Rival-groepset van SRAM. Niet direct de meest populaire set schakelcomponenten, maar misschien ook wel de meest ondergewaardeerde. Zo’n groepset werkt namelijk prima. Ja, de hendels voelen wat ‘sponziger’ aan bij een bruuske remmanoeuvre. Ook is het gewicht niet bepaald laag. Maar onderhoud is eenvoudig en de schakelwerking niet minder dan bij de duurdere Force-groep.

Nokjes uit de tijd van Briek Schotte. 

Met de groetjes van Tom.

Bikepackfiets
Ritchey positioneert de Outback als de bikepackfiets. De rijdende reisplanner op twee wielen, waarmee je het ruime sop kunt kiezen zolang je maar aan wal blijft. We tellen mee en komen tot zes bidonhouderopties en bevestiging voor dragers op de voor- en achtervork. Tijdens de testritten met de Ritchey sliep ik gewoon thuis. Niet eens op de bank. Niet dat ik die nachtrust nodig had. Na een rit op de Outback ben je niet gebroken.

Ritchey heeft het voor elkaar gekregen een modern sturende gravelbike te maken met de looks en het bijbehorende comfort uit vervlogen tijden. Bij het bestijgen van deze fiets wil je het liefst een Tom Ritchey look-a-like plaksnor op doen met bijbehorende ruitjesblouse en genieten van een countrynummer in je AirPod.

The post Getest: Ritchey Outback gravelbike, direct een vakantiegevoel appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Als wielerliefhebber heb je na een lange aanloopfase inmiddels al kunnen genieten van de tour, Milaan San Remo en veel andere koersen. De mountainbikefans hebben pas echt lang op hun tanden moeten bijten. Pas deze week staat de eerste, en tevens laatste wereldbeker op het programma. Niet enkel dat. Ook diverse kampioenschappen worden er in sneltrein vaart doorheen gedrukt.

Morgen al, begint het feest in Tsjechië. Met een short-race wordt de startvolgorde van de cross-country wedstrijd bepaald tijdens de eerste manche in Nové Město na Moravě. De XC worldcup start op woensdag. Een dag later staat de volgende Short race alweer op het programma. Met een dag pauze ertussen word de 2e en laatste World Cup in gang geschoten. Op hetzelfde parcours. Met nagenoeg dezelfde startlijst. Voor de cross-country rijders betekend dat dus vier maal prijs schieten binnen één week! Een mini marathon op een technisch lastige omloop.

Publiek is niet welkom dit seizoen. Foto: Redbull contentpool

Tussen de wedstrijden door zal het zaak zijn om te rusten, en om te testen. Want wie een week later in het Oostenrijkse Leogang mee wil strijden om de wereldtitel zal met een negatieve Covid test de grens over moeten steken. Op zoek naar Oranje shirts hoef je niet. Doordat Nederland Tsjechië als risicogebied beschouwt mogen enkel renners en renster met een professionele status afreizen. Dat betekent dat bij de heren Elite enkel Milan vader in Tsjechië in actie komt. Bij de dames zijn het Anne Tauber en kersvers Nederlands kampioen Anne Terpstra. Vooral die laatste verkeerd ondanks een periode noodgedwongen op de bank als corona patiënt in de vorm van haar leven. Op tijd de livestream aanslingeren dus.
Schema World Cup met link naar livestream:

XCC short race –  dinsdag 29 september 16:30 livestream
XCO cross country – dames donderdag 1 Oktober 12:00 livestream
XCO cross country –  heren donderdag 1 Oktober 15:30 livestream

XCC short race – vrijdag 2 Oktober 16:50 livestream
XCO cross country  – dames zondag 4 Oktober 11:30 livestream
XCO cross country –  heren zondag 4 Oktober 15:00 livestream

Slechts één wedstrijd heeft Loic Bruni dit jaar gereden in zijn kampioenstrui. Foto: Redbull contentpool

Met twee reisdagen is het een strakke planning. Gelukkig is de afstand tussen beide locaties niet te groot en makkelijk te doen per auto. Waar Nové Město sowieso sneeuwvrij is, licht er momenteel in Leogang al een mooi wit laagje. Nu kan het in deze tijd van het jaar per dag verschillend zijn, maar de renners zullen het weerbericht nauwlettend in de gaten houden.

Het cross-country parcours loopt vanaf de start-finish area rondom de dal-skilift zo’n 200 hoogtemeters naar boven. Geen probleem qua sneeuwgrens. De downhill piste is momenteel bedekt met zo’n 30 centimeter verse poeder. Aigh!

Schema WK Leogang:
XC-E Bike 7 oktober (Kjell vd Boogert & Jeroen van Eck)

XCO cross country 10 oktober dames (Anne Terpstra, Anne Tauber, Sophie van Berswordt)

XCO cross country 10 oktober heren (Milan Vader)

Downhill 11 oktober (Tristan Botteram)

EK mountainbike
Wanneer de Corona regelgeving het toe laat, en het evenement daadwerkelijk gaat plaats vinden (eerlijk is eerlijk. Wat is in deze tijd nog zeker) strijden de renners voor het laatst om de knikkers tussen 15 en 18 oktober in Monte Tamaro, Zwitserland. De renners selectie is hetzelfde. En het kan met Milan Vader en de eerder genoemde Terpstra zomaar een mooie dag worden voor Nederland. Het EK word online uitgezonden.

The post Het mountainbike seizoen gaat van start! appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Dat mooie fietsen niet altijd schreeuwend duur hoeven te zijn, bewijst Specialized met een vernieuwde versie van de Chisel. Een week nadat Giant zijn XTC al in het aluminium publiekelijk maakte. Is het nu de beurt aan Specialized.

Twee complete modellen en een los frame. De collectie is compact en de prijs behapbaar. Deze Chisel mag gezien worden als de aluminium Epic HT. Een geometrie die volledig is toegespitst op het moderne mountainbiken. Dat neemt natuurlijk niet weg dat een fiets als deze ook prima functioneert tijdens een lekkere zondagochtend-modder-toertocht. De balhoofdhoek is tot 68 graden gekanteld. De zitbuis is steiler, de reach langer. Het volledige ‘moderne geometrie’ pakket is toegepast.

De grootste vernieuwingen zijn met name ‘race&weight’ georienteerd. Zo zijn de buizen allemaal een stuk slanker. Zijn laspunten beperkt en lopen kabels fraai binnendoor.
De diameter van de zadelpen is gegroeid naar 30.9mm. Vooral zodat je hierdoor een lange dropperpost kunt monteren waardoor afdalingen een stuk leuker worden.

Uitvoeringen

Een frame – ook los verkrijgbaar – weegt 1400 gram. De ideale betaalbare basis voor een mooie strandfiets of betaalbare wedstrijdmachine. Zo’n frameset kost €899,- en wordt geleverd inclusief zadelpen en lagerset.

Chisel Base

Complete fietsen heten Chisel ‘Base’en ‘Comp’. Het basismodel verlaat de showroom voor €1499,- Beschikbaar in 5 maten en drie kleuren. Grotendeels is de fiets afgemonteerd met Shimano Deore onderdelen. 12 Versnellingen en bijbehorende Shimano remset. De voorvork is een RockShox Judy Silver.

Chisel Comp

Kies je voor het topmodel, de Comp, dan ben je genoodzaakt €1799,- achter te laten bij de fietsenwinkel. Het frame is gelijk. De kleurkeuze iets beperkter. Zwart en bordeaux rood. De afmontage is één niveau hoger. Deore, gemixt met Shimano SLX. Een Rockshox Judy Gold en luxere Shimano remmen maken het geheel compleet. De gehele Chisel collectie is nu bij de Specialized dealer verkrijgbaar.

Meer informatie op: specialized.com

The post Nieuw: Specialized Chisel. Mooi én betaalbaar appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Een heel seizoen in krap twee weken. Het gebeurt. In Tsjechië, Oostenrijk en als laatste Zwitserland. Ek’s, wk’s en om te beginnen de worldcups. Tweemaal in één week.

Na een stormachtige shortrace op het met modder besmeurde parcours van Nove Mesto was het gisteren toch echt tijd voor de eerste echte krachtmeting dit seizoen. De onbekende Mexicaan Jose Gerardo Ulloa Arevalo won bij de mannen na zeven rondjes alles of niets. De enige Nederlandse deelnemer, Milan Vader zat de gehele koers vooraan. Plek 3, 4 het leek een uitgemaakte zaak. Helaas brak vader bij het opdraaien van het laatste rechte eind zijn ketting. Vader bolde alsnog als 13e over de meet wat hem een startplekje op de 2e rij opleverde.

Vader in de modder… Foto: Bartek Wolinski/Red Bull Content Pool

Bij de vrouwen wist Evie Richards de winst naar zich toe te trekken. In een sprint finish met wereldkampioene Ferrand prevot en slecht een seconde voor de piepjonge Loana Lecomte uit Frankrijk.

Een dag later is het tijd voor het echte werk. Eerst de belofte met een overtuigende winst van Tom Pidcock. De Britt lijkt zijn koerskader moeiteloos in te ruilen voor een volgeveerd ros en rijdt vanuit de achterhoede volledig naar voren. Demarreert met veel sjoege en komt solo over de meet met zo’n 20 tellen voorsprong op de Zwitsers Alexandre Balmer en Vital Albin. Geen Nederlandse deelname in deze categorie. Doordat Tsjechië als risicogebied staat aangemerkt mogen enkel sporters met een proflicentie afzakken richting de wereldbeker.

Foto: Bartek Wolinski/Red Bull Content Pool

Bij de belofte dames daardoor wel een deelname met Nederlands vlaggetje achter de naam. Wereldkampioene veldrijden Ceylin del Carmen Alvarado komt in de mountainbikediscipline nog uit in de belofte categorie en claimde daarin afgelopen weekend haar tweede titel.

Na een spannende wedstrijd finisht Alvarado als tweede achter de Italiaanse Giorgia Marchet.

Foto: Bartek Wolinski/Red Bull Content Pool

Bij de vrouwen elite zijn vanuit Nederland de ogen vooral gericht op Anne Terpstra. Na winst met overmacht op het NK, lijkt de in Duitsland wonende Terpstra helemaal klaar voor de wereldbekers. Al snel na de start ontstaat er door natuurlijke selectie een kopgroep met snelle namen. Pauline Ferrand Prevot doet veel kopwerk en slaat een gaatje. Op kousenvoeten rijdt ze weg tot een halve minuut.

Foto: Bartek Wolinski/Red Bull Content Pool

De jonge Loana Lecomte, eveneens uit Frankrijk rijdt het gat dicht en kort daarachter volgt Terpstra. In de laatste twee rondes worden de kaarten opnieuw geschut. Lecomte wint haar eerste wereldbeker ooit. Anne Terpstra komt als tweede over de meet en PFP moet genoegen nemen met de 3e stek. Overige Nederlanders in koers zijn Sophie von Berswordt die na een goede start terugzakt tot plek 53. Vijf minuten daarvoor, op de 41e stek finisht Anne Tauber. Anne komt terug van een beenblessure, opgelopen bij een crash, kleine maand geleden.

Foto: Bartek Wolinski/Red Bull Content Pool

De Elite heren is een waar schouwspel van start tot finish. Nieuwe namen en oude rotten in het vak mengen zich in een grote kopgroep. Alle grote ploegen zijn vertegenwoordigd en één voor één grijpen renners hun kans om voorop te rijden. Henrique Avancini voert lange tijd de koppositie aan terwijl legende en wereldkampioen Nino Schurter achterop is geraakt in het geheel. Schurter kende een ongelukkige valpartij op het asfalt tijdens de shortrace en mocht pas op de 4e startrij opstellen.

Schurter in de achterhoede. Foto: Bartek Wolinski/Red Bull Content Pool

Vader volgt in het spoor van het Deense supertalent. Foto: Bartek Wolinski/Red Bull Content Pool

Na een uur koers dunt de kopgroep uit en uiteindelijk ontstaat een drietal met daarin ook Milan Vader. Routinier Maxime Marotte weet hoe hij een finale moet rijden en probeert rookie Simon Andreassen en Vader te lossen. Andreassen, inclusief Redbull helm heeft echter vleugels gekregen en pakt de overwinning. Marotte finisht op plek twee en Vader moet genoegen nemen met de 3e stek. Zijn eerste wereldbeker podium. Schurter komt in de laatste ronde nog sterk opzetten en rolt het halve veld op. Twintig seconde na de kopgroep komt de Zwitser als 4e over de streep.

Bekijk hier alle uitslagen, en zet vooral je tv op scherp. Vandaag is alweer de volgonde shortrace. Live te volgen via Redbull TV en op Ziggo.

Foto: Bartek Wolinski/Red Bull Content Pool

The post Nederlands succes bij wereldbeker mountainbike appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

In een wedstrijd om duimen en vingers bij af te likken is het Milan Vader gelukt om voor het eerst een plekje op het Wereldbekerpodium te veroveren. In de sprint versloeg hij wereldkampioen Nino Schurter. Enkel de Braziliaan Henrique Avancini moest hij voor laten gaan.

Na een bloedstollende short race op vrijdag waar Vader een alles-of-niets-poging in de laatste ronde moest bekopen met een 4e plaats was het zondag tijd voor de herkansing. Vanaf de eerste startrij zat de Zeelander er direct goed bij.

Foto: Bartek Wolinski/Red Bull Content Pool

In een wedstrijd die van begint tot eind de moeite waard was, ontstaat al snel een grote groep. Deze wordt langzaam kleiner en sterkt vanuit de achterhoede ook weer aan wanneer het tempo stil valt. Voorin zijn het Nino Schurter, Avancini, Vader en ploeggenoot Victor Koretzky die continue de forcing voeren.

Na een uur koers is er nog steeds een groep van ruim veertien man bij elkaar. Daarbij ook grote namen als Tempier, Fumic en de winnaar van de eerste wereldbeker Simon Andreassen. Bij een tempo versnelling in het begin van de laatste ronde is het Nino Schurter die probeert alles en iedereen te lossen. Avancini pareert en krijgt ook Vader mee. Als jonkie van de groep zet hij als eerste de lange afdaling in op weg naar de laatste klim. Avancini speelt het slim en versnelt op de B-Lijn, neemt de kop en gooit de koers op slot. Het tempo valt er volledig uit en terwijl de Braziliaan zijn benen los schut sluiten achteraan weer renners aan.

Foto: Bartek Wolinski/Red Bull Content Pool

Na een uur en 25 minuten nagelbijten sprint Henrique Avancini naar zijn eerste wereldbekerzege. In een bloedstollende strijd pikt Milan Vader zijn eerste podiumplekkie mee en klopt wereldkampioen Schurter.

Bij de vrouwen is het eveneens feest voor Nederland. In een minder spannende wedstrijd domineert Pauline Ferrand Prevot. Terpstra blijft de gehele koers op 15 a 20 seconde hangen en word 2e. Winnaar van de wereldbeker een aantal dagen eerder, Loana Lecomte finisht op de 3e plek.

Bij de belofte mannen wint veelvraat Tom Pidcock, bij de vrouwen is het Nederlands kampioen Ceylin del Carmen Alvarado.
Alle uitslagen bekijken kan hier. De wedstrijden terug kijken hier.

Foto: Bartek Wolinski/Red Bull Content Pool

The post Milan Vader tweede in wereldbeker na zinderende strijd appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Je hebt binnenbanden en je hebt hele lichte binnenbanden. Nu heb je ook doorzichtige binnenbanden: Aerothan. Lichter dan haast alles wat op de markt te vinden is en ook nog eens gewoon heel kicken om te zien. Ook al verstop je het in je zwart gekleurde buitenband.

Binnenbanden raken met uitsterven bedreigt. Mountainbikes van serieus niveau zijn haast standaard tubeless. Merken als Trek leveren tegenwoordig vloeistof en ventielen standaard mee. Geen reden om nog te twijfelen. Ook in het racesegment knabbelt de tubeless setup langzaam aan steeds een beetje markt op.

Wil je niet aan tubeless, of neem je voor de zekerheid toch een los binnenbandje mee onderweg (slim). Dan kun je een vier euro butyl bandje halen bij de lokale fietsenmaker. Fietsers die al even meedraaien kunnen zijn blijven hangen bij de groengekleurde latex binnenbanden van Michelin. Soepeler. Lichter. Maar ook minder lekbestendig. Als antwoord hierop is sinds een aantal jaar een oranje gekleurde binnenband te koop. Turbolito heet het ding. Klein als een rolletje pepermunt. 23 gram voor de aller lichtste raceversie en met uitneembaar ventiel. De ultieme, peperdure thuiskomer of het perfecte cadeau om je ik-heb-alles-al-fietsmaatje mee te verrassen tijdens z’n verjaardag. Iets later kwam ook Revoloop met eenzelfde soort binnenbandjes.

Vanaf vandaag maakt ook Schwalbe binnenbanden die superlicht licht zijn. Ze stuurden ons een doosje op vol doorzichtige binnenbandjes. Aerothan.

Aerothan is niet enkel de naam van het idioot lichte binnenbandje. Het is ook de naam van het door Schwalbe zelf ontwikkelde materiaal. Dit is namelijk geen butyl of latex. Nee het is een soort kunststof. Aerothan is licht, maar ook vrij stug waardoor de lekbestendigheid hoog moet zijn. De doorprikkracht moet tot twee keer hoger zijn dan een Turbolito-band. In vergelijking met een normale binnenband is diezelfde doorprikkracht zelfs viermaal zo hoog. De rekbaarheid is dan weer gelijk aan een latex bandje.

De binnenband word in Duitsland. Met een extra seal word het bandje aan elkaar ‘gelijmd’

Ben je geen fan van tubeless, dan is zo’n Aerothan bandje een makkelijke manier om wat gewicht te besparen. Eens kijken wat de weegschaal zegt. Als mountainbiker stuurt Schwalbe mij enkel de 29” mtb binnenbanden op. Edwin kreeg de dunnere maten voor de racefiets en gravelbike. Er is keus uit twee modellen. Een 29 en 29+ versie. Fiets je met buitenbanden van 2.0 tot 2.3 inch breed, dan voldoet de 29” versie. Gebruik je 2.4 of breder, dan is de ‘+’ versie aan te raden.

Zoals op de foto’s te zien is bespaar je eenvoudig ruim de helft van het oorspronkelijke gewicht. Dat is al snel 200 gram winst. Wel is het gewicht van de band met 95 gram bijna 10 gram zwaarder dan de geclaimde 87 gram die op de doos staat. Klinkt niet veel, maar alsnog bijna 10 procent!.

Monteren van zo’n bandje gaat trouwens hetzelfde als je gewend bent. Al moet ik bekennen dat ik bij het oppompen wel drie keer heb gecheckt of alles goed zat. Zo’n doorzichtig bandje voelt toch wat fragiel.

Voor wie is Aerothan? Een fijne manier om voor relatief weinig geld 200 gram te winnen. Er zijn dagen dat ik meer geld heb uitgegeven om dezelfde winst te boeken (om vervolgens via de McDrive terug naar huis te rijden). Helemaal ideaal is de band als thuiskomer. Niet enkel omwille van het gewicht, met name omdat het formaat flink compacter is dan een gewone binnenband. De komende tijd rijden we rond met de doorzichtige bandjes. Eens zien of die lekbestendigheid echt zo goed is.

Maten en prijzen

Schwalbe brengt de binnenbandjes uit in een ruime hoeveelheid maten. Dus ook voor de racefiets en gravelbike. In de tabel (stukje verderop) alle uitvoeringen en de door Schwalbe opgegeven gewichten. Net als bij de mtb-band van Rob, geeft ook mijn weegschaal wat meer aan dan door Schwalbe is gewogen. De dunste raceband zet 47 gram op de weegschaal, da’s geen 41, maar nog steeds erg licht.

Langere ventielen zitten er helaas (nog) niet bij, alles is 40mm. Eventueel op te lossen met ventielverlengers. Ook belangrijk om je even te realiseren is dat de ventielen geen schroefdraad hebben. Sommige mini-pompjes kun je daardoor niet gebruiken. Op de ventielkern (uitneembaar) zit wel een stukje schroefdraad. Mijn pompje heeft daar genoeg aan, die werkt dus prima. Schwalbe geeft zelf ook aan dat de bandjes uitrekken als je ze oppompt. Daarom mag je ze nooit harder dan 0,3 bar oppompen als ze niet gemonteerd zijn. Ook wordt afgeraden om ze, eenmaal gebruikt, in een smallere band te stoppen. Dus niet vanuit een 30mm naar een 25mm, dat komt de lekbestendigheid niet ten goede.

Wellicht de grootste reden om niet voor dit soort lichtgewicht binnenbandjes te kiezen is de prijs. Want ze kosten tussen de €27,90 en €29.90 per stuk! Een smak geld, zeker vergeleken met de prijs van een ‘normaal’ binnenbandje. Wij zien ze dan ook vooral als lichtgewicht reserveband, om mee thuis te komen. Het scheelt je wat ruimte en gewicht in je zadeltas of achterzakje. Op mijn gravelbike rijd ik sowieso altijd tubeless, dus dan is zo’n lichtgewicht en ruimtebesparend thuiskomertje wel welkom, mocht ik toch lek rijden.

Duidelijk verschil in grootte. De linker heeft wel een lang ventiel, maar toch…

Schwalbe levert ook een speciaal plaksetje voor dit materiaal. Daar heb je geen lijm bij nodig. Gewoon je band goed vetvrij en droog maken, doorzichtige plakker er op en je kunt weer door.

Meer info: schwalbe.com/aerothan/nl

The post Schwalbe Aerothan, als het echt niks mag wegen appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Het is al eventjes geleden dat we nog wat hoorde van BYB en de bijbehorende telemetrie systemen om je demper instellingen te optimaliseren. Blijkbaar hebben ze niet stil gezeten in Italië want inmiddels is er een volledig vernieuwde versie. Betere hardware. Nieuwe sensoren en ver verbeterde software. Dat beloofd!

De eerste versie van BYB Telemetry kwam tot leven door een succesvolle kickstarter campagne. Een jaar na de aftrap werden de eerste kits uitgeleverd. Tijdens de productie werden diverse verbeter punten opgemerkt. Sommige werden direct opgemerkt. Andere kwamen op de ‘to do’ list voor een volgende versie. Die versie 2.0 is nu daar. Een volledig nieuwe kit die niet enkel beweging sensoren voor de achterdemper en voorvork bevat. Nee, ook een ‘brake sensor’ is beschikbaar. De remdetector meet de balans in de fiets en waarna dit in de afstelling van de dempers kan worden verbeterd.

Ook nieuw is een wielsensor. Deze is gekoppeld aan de bijgeleverde GPS-antenne. Samen vormen ze het controlecentrum en slaan precies op, waar op de tracks welke bewegingen worden gedetecteerd. Een nieuwe, maar zeer nuttige feature voor wedstrijdrijders. Na een aantal testrondes en aanpassingen is het mogelijk te vergelijken met welke instelling je waar op de track het snelste bent. Geanalyseerd in eenvoudige gekleurde grafiek hoef je geen raketgeleerde te zijn om hier mee uit de voeten te kunnen.

Sowieso is de bedienbaarheid één van de grootste verbetering vergeleken met versie 1.0. Er is een smartphone app beschikbaar voor Android en iOS. Maar ook een softwareprogramma voor windows en mac worden meegeleverd.

Wil je als beginner met BYB Telemetry aan de slag dan is er de ‘automatic-tuning’ functie. Hiermee krijg je direct feedback en suggesties hoe je de desbetreffende dempers het beste van een basis tuning kan voorzien. Om ervoor te zorgen dat het systeem zo goed mogelijk met de input kan omgaan zijn van zeer veel fietsen de veerkarakteristieken en leverage curve ratio’s ingelezen. De software kan zo specifiek voor jou type frame finetunen.

Het BYB systeem komt met stevige universele bevestigingsmaterialen en is compatibel met de meeste merken suspension. Het systeem is voor de zondagsrijder natuurlijk zwaar over de top. Heb je enige kennis van vering en wil je wat aanklooien met je systeem dan adviseren we de ‘Shockwiz’ van Sram. Een veel simpelere tool die makkelijk in gebruik is en een vrij duidelijke aanwijzing geeft als het gaat om het finetunen van je dempers. Diverse fietsenwinkels in het land verhuren de Shockwiz.

Rijd je downhill of enduro. Of ben je gewoon een ongelooflijke tech en mountainbike-nerd zoals ik zelf. Dan is BYB telemetry helemaal je ding. Telemetrie word normaliter enkel gebruikt voor het ontwikkelen van nieuwe fietsen of in de World Cup downhill scene. Een minimale markt waarbij menig merk zijn eigen systeem heeft ontwikkeld. BYB is klein, relatief eenvoudig om te begrijpen en heeft alle functies die je nodig hebt om echt specifiek te tunen.

Na iedere run is het mogelijk draadloos je gegevens uit te lezen. Het systeem is (natuurlijk) waterdicht en houd in een logboek je volledige instelgeschiedenis bij. Binnenkort gaan we op pad met het systeem en proberen we onze fietsen tot in detail af te stellen.

Meer informatie: bybtelemetry.com

Prijzen? Vanaf €1399,-

The post Nieuwe versie BYB telemetrie beschikbaar appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Het Vlaamse Prorace kennen we vooral van zijn racefietsen in alle soorten en maten. Aero, lichtgewicht klimfietsje of een allround racer met schijven. Ze hebben het allemaal. Nu is er ook de ‘Vicco SL’. Een hardtail mountainbike met als slogan ‘the power to ride more trails’. Dat dezelfde slogan ook word gebruikt door een zeker Amerikaans merk met een grote Rode S laten we even buiten beschouwing.

De Vicco SL dus. Een volledig carbon hardtail in diepe parelmoerkleur en opvallend ronde vormen. De fiets is opgebouwd met onderdelen van bekende merken. Schwalbe banden, DT-Swiss wielset en een Shimano XT groepset. Prorace mikt met deze fiets met name op de Vlaamse en Hollandse markt en bijbehorende parcoursen. Tijd voor een nadere inspectie en testrit.

Frame

In een tijd waar volledig geveerde fietsen meer en meer de standaard worden is het leuk weer eens met een lekker ouderwetse hardtail op pad te mogen. De Vicco SL is Prorace’s eerste mountainbike en dat hebben ze direct goed aangepakt. Een carbon monocoque  frame. Kabels intern met de mogelijkheid om een voorderailleur te monteren wanneer je dat wilt.

Het frame is gespoten in een bijzondere groengele kleur. De parelmoer versie van olijfolie scoort goed in het veld met veel positieve reacties tot gevolg. Bekijken we de geometrie dan zijn we een vrij allround maatvoering. De bovenbuis is voor hedendaagse normen vrij kort. De balhoofdhoek met 69.5 graad mooi gemiddeld. In alles heeft Prorace de middenweg gekozen. Waar de achtertrein een ‘boost’ passing heeft, blijft dit bij de voorvork uit en is een vork met 100 millimeter inbouwbreedte gekozen. Een feitje dat we opmerkten toen we een wielwissel wilden uitvoeren.

De bracketlagers zijn van het type ‘PF92’. Met name geschikt voor Shimano cranks. De zadelpen meet 31.6 en is daardoor geschikt om eventueel te vervangen door een dropperpost. Monteer je geen voorderailleur, dan kan deze kabelpoort gebruikt worden om de telescopische zadelpen intern te geleiden. Wij testen de complete fiets. Een Vicco SL frameset is ook los verkrijgbaar in 4 maten. 15,5 tm 21 inch en kost je €1549,- De kleur van zowel het frame als de decals zijn volledig vrij te kiezen.

Onderdelen

Onze testfiets is afgemonteerd met Shimano XT 12 speed groepset. Ook de schijfremmen zijn van XT-niveau. Genoeg remkracht dus. Prorace monteert een 160 millimeter schijf achter tegen 180 millimeter aan de voorzijde.

Shimano XT is eigenlijk altijd goed. Met de 10-51 vertanding achter in combinatie met een 32 tands voorblad kun je eigenlijk overal vooruit. De overige componenten als stuur en zadel zijn een mix van diverse merken. Fizik mag het zadel leveren.  De Andrea is een smal en relatief hard zadeltje. Nu is dat niet zo erg, waren het niet dat deze gemonteerd is op een zadelpen die eigenlijk niet voor deze fiets geschikt is. Het zadel kan niet ver genoeg met de punt naar beneden gemonteerd worden waardoor deze altijd een beetje omhoog wijst. Geen pretje kun je jezelf voorstellen.

De Rockshox Recon voorvork is al jaren goed. Eenvoudig qua instellingen en heel prima als het gaat om de werking. Ook in deze samenstelling een goede vork. Wel is het er – zoals al gemeld – eentje in niet boost uitvoering. Een misser.

Wielen en banden

Prorace heeft geprobeerd de fiets zo onderhoudsvriendelijk mogelijk te maken. Dt-swiss wielen met lagers waar je nauwelijks omkijken naar hebt en een ‘ratchet’systeem in de achternaaf zorgen voor en probleemloos geheel. De set is tubeless ready en dat raden we op een hardtail -of eigenlijk in het algemeen– zeker aan. Helaas is er gekozen om een Schwalbe Smart Sam te monteren in een smalle 2.1 versie. Lekbestendig absoluut. Soepel? Niet echt.

Praktijktest

Genoeg feitjes en statistieken. We schroeven pedalen op de fiets en duiken het bos in. Gewoon vanuit huis, zo de paden op. De Prorace is niet de meest vooruitstrevende hardtail die op de markt is. Geen ultralicht frame zoals een Specialized Epic. Ook geen hypermoderne geometrie als de nieuwe BMC. Prorace is dan ook een relatief klein merk ook met lekker normale waarden stuurt de fiets heel prima. Singletracks verteert hij goed. Wanneer je aanzet ben je snel op gang. Wel zijn er allerlei kleine zaken die wat finetuning vereisen. De banden, die je voor 15 euro online kunt bestellen horen niet op een fiets met een adviesprijs van net geen 3000 euro. Het stugge rubber is niet tubeless compatibel en heeft een hoge rolweerstand. Het is simpelweg geen band voor dit niveau fiets. Ook zijn bijvoorbeeld de grips te eenvoudig waardoor ze niet stevig rondom het stuur blijven zitten. Als laatste het vervelend omhoog wijzende zadel.

Kleine puntjes die het totale rijgevoel van de fiets absoluut beïnvloeden. We wisselen de zadelpen en het zadel. Monteren andere wielen en gaan opnieuw het bos in. Een verademing. De fiets rolt vele malen beter. (Ik kies voor Maxxis ikon banden) De algehele indruk is totaal anders. De afwerking van het frame is netjes. Kabels rammelen niet en ik het frame spiegelt zo dat ik s’ochtends m’n haar kan kammen in de bovenbuis.

Conclusie

Na een drietal weekjes op de Prorace blijft vooral bij dat iets wat niet 200% up-to-date is helemaal niet slecht hoeft te zijn. De Vicco is een prettige fiets, vooral geschikt voor ritten binnen Nederland. Gewoon, lekker flowtrails rijden en toertochten op zondagochtend. Er is genoeg ruimte tussen frame en band voor een dikke laag modder. De Shimano XT groepset is goed als altijd en de bijbehorende remset zorgt voor het broodnodige vertrouwen. Ben je geïnteresseerd in een fiets als deze maar dan liever met een andere afmontage? Bij Prorace is bijna alles mogelijk.

Een Prorace koop je via de dealer of op prorace.be. Prijs? €2999,-

The post Getest: Prorace Vicco SL appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.