Soms blijven er op de Fiets-redactie testfietsen iets langer hangen dan de bedoeling was. Van die fietsen die te leuk zijn om in te leveren of juist modellen waar nog veel meer in zit dan je er tot dan mee hebt kunnen doen. De Rose Backroad is zo’n fiets.

Einde zomer 2020. De Backroad is mijn favoriete fiets uit de vergelijkende graveltest. Rap, enigszins betaalbaar en doordacht. Foto’s maken, artikel publiceren en klaar. Maar het einde van de zomer betekent ook het begin van het crossseizoen. Althans, dat dachten we. Vorig jaar mocht ik ook al een fiets van Rose uitproberen, en wel Rose’ eerste echte gravelfiets, die dubbel inzetbaar zou moeten zijn. Net zoveel gravel als cyclocross. De fiets voldeed prima als snelle gravelbike, maar in een pelotonnetje modderige wolven kon de fiets niet goed mee. Te lui, niet vinnig genoeg.

Deze nieuwe Backroad is volledig ‘gravel dedicated’ als we Rose moeten geloven. Mijn testritten bestonden dan ook uit rondjes Veluwe, Brabants klapzand en een lokale singletrack. Tot ik aanhaakte bij de Pathfinder giro. Een ongeorganiseerde toertocht rondom Eindhoven. 25+ graden, geen strook hard zand te vinden en ploegen all-the-way. Inclusief kilometers singletracks.
Niet het terrein waar je met een gravelbike wilt zijn, maar oh: wat knalde die Backroad er probleemloos doorheen. Was het mijn jaarlijkse goede dag? Of heeft Rose iets bijzonders gemaakt en is deze gravelbike wel cross-proof? Genoeg nieuwsgierigheid om hem een winter lang te ontvoeren.

Lang verhaal kort. Verder dan de wekelijkse training is de fiets niet geweest. Er is geen enkele koers georganiseerd. Neemt niet weg dat de Rose in de tussentijd braaf zijn kilometers voor de kiezen kreeg.
Eerst even terug naar het begin. De Backroad is een full carbon gravelbike die alle opties open houdt. Je kiest hem in pimpelpaars of olijfgroen. SRAM of Shimano? Het kan allebei. Ook heb je de keus uit 1×11/12 of een versie met voorderailleur en in tussentijd is er ook een versie met ‘classified’ achterwiel. Hierbij zitten de versnellingen deels in de achternaaf verstopt.

Wij testen een versie met Shimano 1×11 GRX Di2 schakelgroep en 700c wielset. Gedurende de test wisselen we de 42mm banden voor een setje crosswielen, maar ook proberen we de kleinere 650B wielmaat. Mijn testfiets in maat 58 weegt 8,7 kilo. Iets zwaarder dan opgegeven en voor een carbon fiets niet bepaald een lichtgewicht. Grote gewichtswinst is te boeken in de wielen. Daarover later meer.

Zoals gezegd is het frame volledig van carbon. Buizen zijn geprofileerd of zelfs volledige kokers. Alle kabels lopen binnendoor en vinden zijn weg naar binnen via de afdekkap van het balhoofd. Dit maakt onderhoud iets eenvoudiger en het frame vooral meer stealth.

De liggende achtervork loopt flink laag door. Hierdoor ontstaat er ruimte voor grote kettingwielen aan de voorzijde. Dit in combinatie met brede banden. Voor gravel geldt tenslotte: hoe breder, hoe beter. Of in ieder geval comfortabeler.

De zitbuis heeft een open achterkant. Afgedekt met rubber cover. Dit zorgt ervoor dat de carbon zadelpen behoorlijk op en neer kan bewegen. Een systeem wat voelbaar werkt. Je flext lekker op en neer wanneer je een passage vol kuilen of gaten voor je kiezen krijg. De zadelpen laten zakken of wat hoger zetten? Dat kan met een inbusboutje in de schuine achtervork.

Stijf en snel

Het frame is ruim voldoende stijf. Een echt rappe fiets. Een model met aanstootgevend gedrag. Je wilt graag een tandje harder. Met 40×11 als maximum komen we behoorlijk vooruit als er wind mee voorspeld is. Wat de fiets zo prettig maakt is de aangepaste geometrie. Zoals gezegd hadden we wilde plannen met de Backroads. 40 minuten modderen, week in week uit. Waarom kan dat met deze Rose wel goed en met andere gravelfietsen niet? Om het maar meteen te melden. De Backroad is geen volbloed crosser. Daardoor is de wielbasis te lang en belangrijker: het bracket ligt te laag. Schrik niet wanneer je bij korte bochten even de grond raakt. Die geometrie, daarvoor moeten we vooral de voorkant van de fiets bekijken. De reach is aan de lange kant vergelijkbaar met andere gravelbikes. De vorkhoek een fractie luier en het balhoofd behoorlijk laag. Een beetje de moderne geometrie make-over zoals we dat bij het mountainbiken zien. Dit zorgt ervoor dat de fiets zeer prettig de bocht door te sleuren is. Singletracks lust hij wel!

Ons model met Di2, extra schakelknoppen boven op het stuur en natuurlijk schijfremmen is erg onderhoudsarm. Na maanden gebruik en niet veel meer onderhoud dan de tuinslang en een drupje olie heeft de fiets nauwelijks iets geleden. Kabels kunnen niet meer schuren en remmen werken eigenlijk altijd. De investering voor een luxere (elektronische) groep loont wat dat betreft.

De gemonteerde onderdelen zijn goed, mooi, maar niet erg bijzonder. Het korte Selle Italia-zadel zit comfortabel en heeft een flinke gleuf. De afwerking daarentegen is niet bijster goed. De Ritchey WCS cockpit is al jaren een vaste waarden bij Rose fietsen. Altijd goed, nooit problemen. Perfect als je graag gebakken zit.

Het minst zijn we te spreken over de eigen Rose wielen. De vrij zware set met halfhoge aluminium velgen en Newmen-naven heeft een aantal nadelen. Het gewicht is met 1790 gram (nagewogen) niet erg licht. Nu is dat te overzien, zeker wanneer je de set tubeless maakt en de binnenband eruit haalt. De Newmen-achternaaf heeft een vrijloopsysteem met een beperkt aantal aangrijppunten. Dit zorgt ervoor dat je behoorlijk veel ‘vrije slag’ hebt tussen het kracht zetten op de pedalen en de daadwerkelijke overbrenging. Vooral in het bos, op bochtige stukken waar je geregeld de benen even stil houdt is dit bijzonder vervelend. Elke keer weer hoor je een ‘kloink’, flinke knal wanneer de body begint aan te drijven. Dat kan echt beter. De kwaliteit van de naven is verder degelijk, maar niet heel bijzonder.

Rose heeft de fiets erg goed doorontwikkeld. Zo zijn er strategisch bevestigingspunten voor rekjes of dragers voorzien. Maar ook interne voornaafverlichting is mogelijk. De liggende achtervork heeft een stevige rubber cover. Zowel boven als onder om het frame te beschermen tegen klapperen van de ketting.

Tijdens het testen wisselden we voortdurend tussen de 42 millimeter WTB banden, een set 650B wielen met 47mm en 2,25” banden en een set 33 millimeter cross banden.
Met het dunne rubber is de fiets vliegensvlug. Ook op de weg, met 32 millimeter slicks rijden we zonder problemen onze kilometers. De brede 650B banden laten de fiets het minst lekker door de bocht gaan. Een probleem wat we herkennen van onze bandentest afgelopen jaar. De te brede banden maakt de fiets zoekende. WTB 47 millimeter banden lossen dit probleem op en rollen licht en snel.

Conclusie

Na langere tijd op de Backroad gereden te hebben mogen we concluderen dat een gravelfiets nooit een crossfiets wordt en andersom. Wel is de Backroad een heel prima back-up wanneer je in de winter eens aan het veldrijden wilt ruiken. Sowieso is het een waanzinnig strak sturende fiets waarmee je op de weg in het peloton, met tassen over gravelwegen of over singletracks kunt sturen. De uitvoering met Di2 is luxe, maar in vergelijking met diverse andere merken nog steeds behoorlijk aantrekkelijk. De fiets is met mechanische GRX uitvoering beschikbaar vanaf ruim €2600.

Het is voor mij een van de meest allround gravelfietsen waarbij je niet direct in standje toermodus vervalt. Het is een model dat je uitdaagt en meedenkt. Een goed ontwikkelde fiets die nog wel een tijdje mee kan. Pluim voor Rose!

*door de enorme vraag naar fietsen is de levertijd momenteel meer dan 10 weken. Rose verhoogt vanaf eind maart net als veel andere fietsen de prijzen met zo’n 10%.

Meer informatie: rosebikes.nl

The post Getest: Rose Backroad, de snelle alleskunner appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Fietsen volgen zich in rap tempo op de laatste jaren. Zeker als we het over e-bikes hebben. De techniek verandert snel en de industrie moet mee. De afgelopen weken mocht ik proeven van het rijgevoel op de derde generatie Specialized Levo. Buitenaards goed als we de heren van Specialized zelf moeten geloven.

De eerste Specialized Levo waar ik op mocht rijden komt uit in 2015. E-biken is al even in opkomst en Specialized blijft zijn elektrisch ondersteunde fietsen maar uitstellen. Maar dan is er op een zonnige zomerdag toch de Levo. Een all-mountain fully met 27,5” wielmaat en als één van de eerste een echt geïntegreerde accu. Specialized werkt samen met Brose en werkt zich vrij rap op richting de top van de apenrots. De Levo is de benchmark. Simpel in gebruik, stil en met serieus goede rij-eigenschappen.

Specialized Levo Gen1

In 2018 volgt de Levo zichzelf op. 29er wielen, flinke upgrade in het veerconcept en afgeslankte eigen ontwikkelde motor. Specialized neemt afscheid van Brose en neemt het heft in eigen handen. De fiets ziet er clean uit en zet de concurrentie op scherp. Het topmodel is dan één van de eerste fietsen die onder de 20 kilo duikt. Bijzonder aan de Levo is vooral de ‘clean cockpit’ policy en haast geruisloze motor.

Specialized Levo Gen2

Ruim een jaar geleden fiets ik voor het eerst op de Levo SL, een beduidend lichtere fiets met vrijwel dezelfde looks. De helft van het vermogen en daarmee bijna meer ‘fiets’ dan e-bike. De Levo SL is de fiets die je wilt hebben in de lage landen. Fast forward naar 2021. De pandemie op volle sterkte en daarom ga ik niet naar de Levo, maar komt de e-bike naar mij. Als gevolg stoom ik met bus en koffer een week lang het land door van trail naar trail om een goede indruk op te doen van de nieuwste generatie Levo. Generatie 3. Een fiets met nagenoeg dezelfde looks als zijn voorganger. Wel zijn er grote veranderingen in geometrie en motormanagement toegepast. Ook zien we een verandering in wielmaat. Na een 27,5 en 29er model is er nu gekozen voor een mixed-wheelsize concept. 29 aan de voorzijde. 27,5 aan de achterkant. Controle voorop, wendbaarheid bij het achtersteven.

Specialized levo SL

Geometrie

Geen maat small, medium of large meer. De Levo krijgt na de Enduro, Kinevo en nog wat andere modellen ook ’S-Sizing’.  Maar liefst zes maten, waarbij de fiets vooral in de lengte groeit. Zo kies je de framemaat niet enkel passend bij je lichaamslengte. Ook de bijbehorende rij-eigenschappen zijn te kiezen. Maatje kleiner voor een wendbaarder geheel. Een maat groter voor meer controle. De cijfers zijn zeer modern. De S5 die ik test is vergelijkbaar met een XL fiets en meet een reach van 502 millimeter. De balhoofdhoek is 64 graden en met verwisselbare cups aan te passen. Luier of juist steiler. Van 63,5 tot 65 graden. De zitbuis meet 76,2 graden. Nabij het scharnierpunt bij de achteras zien we een flipchip. Hiermee kan het bracket in hoogte versteld worden.

De open frame constructie met a-symetrische demperophanging is gebleven. Wel is de kinematica volledig op de schop gegaan. Als voorbeeld is gebruik gemaakt van het Stumpjumper Evo platform. De do-it-all trailbike zonder ondersteuning. Een progressieve veercurve, met veel gevoel aan het begin van de veerweg en behoorlijk wat ondersteuning halverwege. Hier komen we zo nog op terug.

Buiten een progressieve veercurve is er ook een flinke aanpassing gedaan aan de ‘axlepath’, zeg maar de weg die het achterwiel aflegt tijdens het inveren van de achterdemper. Met opgedane kennis van het Demo downhill platform zijn aanpassingen verwerkt die ervoor moeten zorgen dat het achterwiel tijdens het inveren beter zijn spoor volgt. Doordat het achterwiel eerst naar achter beweegt en dan pas omhoog rolt het wiel veel natuurlijker over obstakels in plaats van dat het er tegen aan ‘botst’. Dit, samen met het sensitieve eerste deel van de veerweg moeten de Levo Gen3 met 160 millimeter veerweg voor en 150 millimeter achter razendsnel maken op oneffen terrein.

Gekozen is voor dempers van Fox. Natuurlijk uit het topsegment. De 38 Factory Grip2 voorvork en X2 Factory achterdemper hebben alle instelmogelijkheden die je kunt wensen. Overweeg je een fiets als deze aan te schaffen en ben je geen held met suspension? Zorg dan dat je iemand raadpleegt die wel van de hoed en de rand weet. Met luchtdruk, high-speed & low-speed compressie, high-speed & low-speed rebound en de mogelijkheid tot het aanpassen van de luchtkamer met tokens is de keuze reuze en raak je snel in de war.

Motor

De Specialized 2.2 motor is grotendeels gelijk gebleven aan het systeem dat gebruikt werd bij de Levo Gen2. Wel is de interne riemaandrijving en vooral de waterdichtheid van het systeem aangepakt. De motor is beter geseald en de laadpoort is volledig opnieuw ontwikkeld om indringen van water tegen te gaan.

De grootste verandering zien we bij de TCU, het brein van de fiets en alle kabels die daaraan vast hangen. De kabelboom is verder versimpeld en de TCU opnieuw ontwikkeld. Deze bevat nu een scherm dat dienst doet als compacte fietscomputer. De velden zijn naar wens vorm te geven via de Mission control app en bevatten een aantal mooie features. Zo kun je een hartslag sensor koppelen. Deze communiceert met de vermogensmeter in de motor en bepaalt zo afhankelijk van je hartslag of je meer of minder ondersteuning ter beschikking krijgt.

Ook is er de “Live Consumption” functie welke je met lichte dwang laat weten hoe je de actieradius kan vergroten. Het controlepaneel is relatief klein, maar de cijfers zijn zeer duidelijk en makkelijk afleesbaar. Ook kun je ze zelf groter dan wel kleiner maken. Scrollen door het scherm doe je met de knop op de +/- ring langs het handvat. Alles bedienbaar tijdens het rijden met de handjes aan het stuur.

Afmontage

Ik mag rijden met het topmodel. De S-Works. Natuurlijk uitgerust boordevol ‘jaw-dropping’ onderdelen. Gekleurde cassette en draadloos elektronisch schakelen van SRAM XX1 AXS. Ook de dropperpost is draadloos bedienbaar. Veel andere onderdelen zijn van Specialized zelf. Denk aan een licht carbon Roval stuur, bijpassende Roval Traverse SL wielset en Specialized Butcher/Eliminator banden combinatie. Grips en stuurpen komen bij Deity vandaan. Vooral omdat het cool is.

De Traverse SL wielset heeft een carbon velg met 30 millimeter binnenbreedte. Een stijve doch vergevingsgezinde wielset die duidelijk tegen een stootje kan. Intern lagerwerk komt bij DT-Swiss vandaan, net als de spaken. De banden met nieuwe T9/T7 compound is een verhaal apart. Hier duiken we later nog eens in voor je, maar de moraal van het verhaal is vooral dat we bakken grip hebben. Veel mensen kiezen bij deze fietsen standaard voor Maxxis, maar dat hoeft zeker niet meer zo te zijn met de Butcher en Eliminator als alternatief.

De banden hebben een breedte van 2.6” en dat is bij een machine als deze geen overbodige luxe.

Praktijk

Het bos in dan. Zoals al aangehaald is het niet erg makkelijk om de achterdemper naar wens te tunen. De afstelling komt precies en de instellingsmogelijkheden zijn gigantisch. Na een aantal ritten heb ik het voor elkaar en rijdt de fiets zoals ik dat zou willen. Hoe fietst dat dan? Laten we beginnen met de klimmen. Daar, waar het e-bike gedeelte aangesproken wordt. De motor is fluisterstil en idioot soepel. Eigenlijk nooit krijg je de ‘duw in de rug’ die sommige andere systemen geven wanneer je op lage snelheid over de paden laveert. Het systeem voelt goed en zeer natuurlijk aan en zeker in Eco modus is het absoluut nog fietsen. De trailmodus zal in de praktijk verreweg het meest gebruikt worden. Hierbij is de actieradius ruim voldoende terwijl de fiets je zeer goed helpt wanneer dat nodig is. Wel moet je nog steeds echt blijven klimmen. Als een zak zand in het zadel jezelf omhoog laten slepen gaat niet. Dan kom je simpelweg niet boven. Heb je een uurtje vrij en wil je gewoon zo vaak als kan naar boven dan kies je via de app ‘shuttlemode’. Alle registers gaan open en binnen no-time sta je weer boven.

Het grootste pluspunt is vooral dat de fiets zeer goed aanvoelt wat je doet. Je hebt nooit het idee dat de fiets er met je vandoor wilt. Klimmen is mooi, maar je rijdt omhoog om naar beneden te kunnen. En eerlijk is eerlijk. Deze fiets blinkt niet uit op een vlak parcours. Het gewicht is ten opzichte van generatie 2 duidelijk toegenomen. 23,7 kilo meten we na. De forse vork en bijvoorbeeld banden zijn hier deels de oorzaak van.

Inklikken en rijden. Wat valt op? Vooral dat hoe harder je rijdt, des te beter de fiets aanvoelt. We rijden zo veel als we kunnen over wortelpaden en ruwe afdalingen vol sprongetjes en drops. De achterdemper en het bijbehorende veersysteem zijn echt flink verbeterd vergeleken met de vorige versie. De manier waarop de demper aanspreekt in het eerste deel van de veerweg is smullen. Worteltapijten worden vlak getrokken en je houdt snelheid op plaatsen waar andere haperen. Letterlijk.

Ook valt op dat op lage snelheid het gewicht duidelijk voelbaar is. De fiets ‘drukt door’ tijdens het remmen. Een typisch e-bike ding. We klokken een kleine 1500 hoogtemeters in turbomodus en zo’n 2000 in gemixte eco/trail mode. Ruim voldoende voor een dagje fun. Een range extender of batterijwissel is niet aan de orde. De batterij zit in de onderbuis weggewerkt. Eerder zat deze ook echt verstopt achter de motor, nu is deze met 1 inbusboutje los te draaien. Wisselen lijkt me trouwens niet nodig. 4 a 5 rijplezier is geen enkel probleem.

Sommige onderdelen zoals de aangepaste Magura MT7 hendels, de banden en AXS zadelpen zijn een luxe, maar maken de fiets echt beter. De rechte hendels voelen veel directer aan en geven meer remkracht. De banden hebben we al aangehaald. De wielen waar ze op gemonteerd zitten zijn vooral zijdelings erg stijf. Dit zien we wanneer we wat slowmo filmpjes maken waarbij zowel de achterbrug als het achterwiel nauwelijks vervormen bij impact.

Prijs

Het stuurgedrag, de idioot goede vering, de haast geruisloze motor en makkelijke te bedienen TCU met zijn slimme functies. Eigenlijk is deze fiets echt helemaal af. Er is nauwelijks iets op aan te merken, behalve dat ik liever een iets afgeslankte versie zou zien. 20, 21 kilo maximaal. Blijft over de prijs. Want eigenlijk is dat het enige wat echt buitenaards is aan deze fiets. Leverbaar in een pro en sworks versie. Waarbij de laatste, en geteste versie €13.999 moet gaan kosten. Hiermee is het de duurste massa-productie e-mtb die je kunt bestellen. In mijn ogen een prijs die nauwelijks te rechtvaardigen is als je het vergelijkt met de concurrentie. Want ja, een eigen motor, volledig ontwikkelingscentrum in Zwitserland met bij ieder kopje koffie een stuk Toblerone. Maar ook SRAM AXS en een carbon stuur. Iets waarvan ik me heel erg afvraag of je dat op een e-bike echt nodig hebt. Ik denk het niet.

Nu is Specialized niet de enige die idiote prijzen vraagt voor zijn fietsen. Ik zocht er een paar op om het in perspectief te plaatsen.

Een goede e-bike moet niet altijd tienduizend euro kosten. Dat kan ook voor een iets redelijkere prijs. Ook wanneer het een topmodel betreft. Inclusief vergelijkbare onderdelen als bovenstaande fietsen. Kijk maar:

Conclusie

Ja, dit is echt één van de beste e-bikes die er op de markt is. Alles is superslick, naadloos afgewerkt en haast geruisloos, maar toch ondersteuning. Helaas blijft elke rit de idiote vraagprijs als een soort duiveltje op mijn schouder zitten. Want als deze fiets bijna 14k moet kosten, wat vragen we dan voor Gen4 en 5? Hoe goed moet een fiets zijn om die prijs te rechtvaardigen? Zolang deze S-Works verkocht wordt zullen dit soort prijzen blijven of zelfs stijgen. Buiten de S-Works en Pro versie welke in beperkte oplage en rondom eind april leverbaar zullen zijn komen er naar verwachting later in het jaar nog betaalbaarder versies zoals we van Specialized gewend zijn. Generatie 3 voor de normale mens zeg maar. Want ja, je wilt hem. Het is nu eenmaal de benchmark. Nog steeds.

Specialized Levo Gen3 S-Works €13.999. Meer informatie: specialized.com

Groetjes vanuit het bos. Aldus je favoriete stukjestyper.

The post Getest: Specialized Levo Gen3, duurste e-bike ooit? appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Waarschijnlijk heb je het al gezien. Je lokale fietsenmaker heeft al een week of twee een klein houten kistje op de toonbank staan. Slotje erop en niemand weet wat erin zit. Of ja, sommige geheimen zijn zo wijdverspreid dat we allemaal al weten wat er in zou zitten. Maar toch nog even officieel: SRAM GX Eagle AXS is er!

SRAM AXS is de tweede generatie elektronische schakelgroep van SRAM. Niet enkel elektronisch, ook volledig draadloos. De onderdelen laten zich zeer makkelijker koppelen. Het is compact en werkt zeer eenvoudig. Enig nadeel: de prijs. AXS is niet heel aantrekkelijk in de losse verkoop. Hoeft ook niet, topmateriaal mag iets kosten en na het paradepaardje volgt vanzelf het werkpaard. En dat is nu verkrijgbaar.

SRAM GX Eagle AXS komt beschikbaar als complete upgradekit (€ 620) Hierin zit een derailleur (met batterij), shifter en lader. De producten zijn ook los verkrijgbaar. Namelijk de achterderailleur (€ 385) en shifter (€155). Daar komt dan nog een batterij en lader bij. Dat kost je zo’n €50 (batterij) en €45 euro (lader). Hiermee zijn de prijzen fors lager dan het al beschikbare XO1 en XX1 AXS. Ter vergelijking: voor een achterderailleur op XX1 niveau betaal je online al snel zo’n €600 (adviesverkoopprijs €749). De batterij is hetzelfde als de batterij die wordt gebruikt in de andere groepsets en AXS zadelpen.

De prijzen zijn dus een heel stuk aantrekkelijker, maar wat is dan het grote verschil? Eigenlijk vooral het gewicht. Zo weegt de derailleur ± 470 gram vergeleken met 350 gram voor de XX1 versie. Dit komt vooral doordat er eenvoudiger materiaal is gebruikt voor bijvoorbeeld de derailleurkooi, body en derailleurwieltjes.

Goed om te weten is dat zowel de motoren, elektronica en software in de derailleur gelijk zijn aan de luxere modellen. Ook de werking is identiek. Even koppelen met de app, knoppen instellen naar voorkeur en rijden maar. Want die schakelknoppen, die kun je precies laten doen wat jij graag wilt. Op- en afschakelen omwisselen? Je draadloze dropperpost koppelen? Geen probleem. De achterderailleur is bovendien compatibel met alle Eagle-cassettes. Dat betekent, de vertandingen 10-50 en 10-52.

De upgradekit bevat buiten de achterderailleur en shifter ook een beschermkap voor de batterij. Dit is nieuw en de cover is ‘backwards compatible’ met eerdere AXS groepsets. Nu heb ik nog nooit last gehad van een verloren of beschadigde batterij tijdens mijn fietsavonturen. Maar hij zit erbij of is los verkrijgbaar voor €20.

Door de pandemie zal de introductie wat rommeliger zijn dan anders. Nu heeft je fietsenwinkel waarschijnlijk nog maar één groepset op voorraad en is de beschikbaarheid beperkt zijn. GX Eagle AXS is SRAM’s antwoord op de keiharde aanval van Shimano, twee seizoenen terug. Met hun robuuste en betaalbare Deore/SLX/XT groepsets vochten zij zich binnen no-time terug op de oem-markt, daar waar ze bijna totaal verdwenen waren. Met deze groepset focust SRAM op draadloos schakelen voor de massa. Een mooi begin. Daarmee hinten we op onlangs uitgelekte patenten en aanwijzingen dat SRAM druk bezig is om ook hun RockShox-vering draadloos te laten communiceren. Dat klinkt veel belovend.

The post SRAM GX Eagle AXS, draadloos schakelen voor de massa appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Garmin heeft de collectie vermogenmetende pedalen op de schop gegooid. Per direct zijn er drie verschillende Rally pedalen beschikbaar. Voor Shimano SPD-SL, LOOK KEO en de XC serie voor Shimano SPD (offroad).

Meest opvallend zijn de dual-sensing Rally XC-pedalen. Speciaal ontworpen voor offroad-rijders en compatibel met Shimano SPD schoenplaatjes. Omdat ook veel gravelrijders met SPD rijden, zal dit een populaire optie worden voor hen die ook op de gravelbike hun wattage willen meten. Garmin geeft aan dat de pedalen een nauwkeurigheid hebben van 99%. Cadans wordt natuurlijk standaard gemeten. Als je de twee-zijdig metende pedalen koopt, krijg je er ook de optie bij om te zien hoe je links-rechtsbalans is en toegang tot de geavanceerde fietsdynamiek. Dat levert mooie plaatjes waarbij je kunt zien waar in de omwenteling je optimaal kracht zet, en waar je misschien wel kansen laat liggen.

Garmin Rally, simpel in gebruik

De pedalen werken uiteraard naadloos samen met het hele Garmin-ecosysteem. Je Edge fietscomputer of Garmin horloge verbind je via ANT+ of Bluetooth moeiteloos met de Rally’s.  De output kun je vervolgens uitgebreid analyseren in Garmin Connect of op andere trainingsoftware als Strava, Trainingspeaks of TrainerRoad. Overigens geldt datzelfde voor de meeste andere merken vermogensmeters.

Enkelzijdig of dubbelzijdig meten

Je kunt ook kiezen voor een set pedalen waarbij maar 1 pedaal vermogen meet. Die waarde wordt dan gewoon verdubbeld om tot een juist wattage te komen. Voor de meeste fietsers is dit een prima, en veel voordeliger, optie. Het scheelt ook een boel euro’s, zie het prijsoverzicht verderop in dit artikel. Mocht je later toch liever dubbelzijdig willen meten, dan is er een upgrade setje beschikbaar.

Lees ook

Review: Favero Assioma Duo, wattage meten via je pedalen

Specificaties en prijzen

Zoals gezegd, er zijn 3 soorten en die zijn er allemaal in dual en single uitvoering. 200 Slaat op dual, 100 op singlemeting. De q-factor is bij alle pedalen 53mm (55 met de 2mm tussenring). Ze zijn allemaal te gebruiken tot een rijdersgewicht van maximaal 105 kilo.

De RS serie is voor Shimano plaatjes

Garmin Rally RS200, 1099,99 euro, 320 gram, stackhoogte 12,2mm
Garmin Rally RS100, 649,99 euro, 328 gram

De RK serie is voor de Look plaatjes

Garmin Rally RK200, 1099,99 euro, 326 gram, stackhoogte 12.2mm
Garmin Rally RK100, 649,99 euro, 334 gram

De XC serie tenslotte, is er voor de 2-bouts SPD plaatjes

Garmin Rally XC200, 1199,99 euro, 444 gram, stackhoogte 13,5mm
Garmin Rally RK100, 699,99 euro, 451 gram

The post Garmin Rally, nieuwe vermogensmeters (ook voor de mountain- en gravelbike) appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Trek organiseerde in samenwerking met Fiets Magazine een epische challenge. Dat veel mountainbikers wel toe waren aan een mooi fietsdoel bleek uit de vele reacties. Jullie reden massaal jullie eigen N-Epic en deelden jullie foto’s, video’s en epische verhalen met ons. We hebben genoten van al jullie inzendingen. Een greep uit de inzendingen vind je op Instagram onder de highlight ‘#nepic8’.

Op de site van Trek meer foto’s en de bekendmaking van de winnaars, check ‘t hier.

Hieronder nog de fraaie aftermovie om nog even na te genieten. Hopelijk inspireert het je om zelf ook weer lekker op pad te gaan!

The post Dit was de N-Epic, de aftermovie appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Hoe mooi je eigen fiets ook is, voor je gevoel is het gras bij de buren vaak net even groener. En groen is deze nieuwe Canyon! Wij hebben de Canyon Stoic 4 getest…

Een LTHT (long travel hardtail) is niet alleen bedacht om zonder al te hoge onderhoudskosten over de meest idiote paden te rijden. Het is sowieso een betaalbare fiets. In een landschap dat Bob Ross geschilderd had kunnen hebben, bekijken we de Stoic eerst eens van alle kanten. Hij heeft een aluminium frame met een stevig balhoofd, waarbij de boven- en onderbuis lang samenblijven om extra stevigheid te bewerkstelligen. Interne kabels lopen slim rondom het bracket met schroefdraad.

De achterkant is zo kort mogelijk gemaakt. In mijn hoofd hoor ik al commentator Rob Warner op Redbull. TV: “He’s flickin the backwheel!” Want ja, dat gaat heerlijk met dit apparaat. De verhoudingen bij een LTHT liggen net even anders dan gebruikelijk. De voorkant is lang: de Rockshox Pike-vork in Select- uitvoering heeft een flauwe hoek en is in staat om behoorlijke impact vrij eenvoudig op te vangen.

Canyon Stoic 4

Het stuur is breed, zoals we kennen van endurofietsen, en de Guide T-remmen kunnen heel behoorlijk mee. En dan is er de achterkant: een kort kontje dat alle kanten op huppelt. Als een varkentje in de modder, als Shrek in de drek. En dat voel je. De enige demping komt uit de achterband, de rest moet je grotendeels zelf opvangen. Niet voor niets zijn de meeste Engelse LTHT-fietsen van staal. Het liefst met een flinterdunne achter- kant: spaghettibuisjes die al dente door- buigen bij flinke impact. Dat doet deze Stoic niet. Rijden met binnenbanden is om die reden not done. Doe je dat wel, dan sta je in no time te plakken.

“De fiets stuurt en voelt als een fully, tot de eerste sprong… Klappertandend dalen we verder”

Gebruik je de Stoic waarvoor hij bedoeld is, dan wil je de stevigste en breedste achtervelg die je kunt vinden. Daarom- heen leg je een downhillproof achterband, met binnenin een flinke tire-insert. Zo’n ding dat ervoor zorgt dat je gewoon met je velg over de rotsen kunt raggen. Zo’n bombproof setup zorgt ervoor dat je niet continue met samengeknepen billen naar beneden glibbert.

Want dat is wat we deden. Nou ja, niet voortdurend. Iedere afdaling met de Stoic begint hetzelfde: heerlijk, flowy. De fiets stuurt en voelt als een fully, tot die eerste sprong. Klappertandend dalen we verder. Fietsen met een LTHT moet je willen. En dat doe je alleen als je het leuk vindt om jezelf uit te dagen.

Of als je budget een rol speelt en je de mountainbikesport al duur genoeg vindt. Want de Canyon Stoic heb je al ruim onder de duizend-eurogrens. Lang niet slecht! Maar drink voor je het bos in gaat wel een kopje groene thee. Sluit je ogen, sit back en relax. Je zult het nodig hebben.

30 millimeter brede velgen houden hem op zijn pad.

Kabels komen ongezien weer naar buiten piepen.

The post Getest: Canyon Stoic 4, niet al te dure hardtail appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Het wegseizoen loopt al even op volle toeren. De mountainbikers mogen dit weekend voor het eerst ‘echt’ aan de bak. De wereldbeker in Albstadt is de traditionele seizoensopener. De eerste clash of the titans, inclusief Mathieu!

In aanloop naar de wereldbeker zijn er inmiddels al de nodige UCI-wedstrijden gereden. In de categorie 1.1, 1.2 en met name in Italië en Spanje werden de nodige omlopen uitgezet. Waar deze wedstrijden normaal bezet zijn met een handje vol toppers leek nu iedere wedstrijd een wereldbeker. Renners zijn hun seizoen niet zeker en pakken iedere kans om koersritme op te doen of de sponsor in het zonnetje te zetten. Dit leidt ertoe dat we al meermaals hebben mogen smullen van een veld met dik 150 rappe mannen en bijna de hele top van het XCO-wereldje aan het vertrek.

Zo zagen we Nino Schurter in Elba al een duel uitvechten met Avancini. De Braziliaanse raket die vorig jaar voor het eerst een wereldbeker won. Het parcours in Elba was trouwens meer dan wereldbekerwaardig. Bekijk de video hieronder.

Parcours en omstandigheden

Albstadt is al jaren ‘de eerste’.  Een beetje nattigheid zijn we in Duitsland dan ook wel gewend. De laatste jaren is er hard gewerkt om het parcours meer ‘blubberproof’ te maken. Veel paden kregen een granulaat verharding en bochten werden met houten hindernissen verstevigd. Buiten dat dit de wedstrijd leuker en mooier maakt om naar te kijken is het ook noodzakelijk. De ondergrond in Albstadt verandert bij het vallen van de eerste regendruppels namelijk direct in een soort ijsbaan. Groene zeep, netjes glimmend opgepoetst met een Zamboni uit Heerenveen. Spiegelglad kan het daar zijn.

Een beetje regen zijn we wel gewend inmiddels…

De shorttrackwedstrijd die vanavond op het programma staat wordt waarschijnlijk een blubberfestijn van jewelste. De temperatuur schommelt tussen 0 en 5 graden. Regen wisselt sneeuw af en van groen gras tussen de linten kunnen we inmiddels niet meer spreken. Tijdens het weekend zal de temperatuur zo’n 20 graden stijgen en ook de zon zijn werk doen. Prima kans dat het zondag dus totaal anders is.

Ook dit jaar geen publiek helaas…

Wie maken er kans?

Omdat de keuze aan wedstrijden momenteel niet reuze is zien we een overvolle startlijst. 183 mannen en 135 vrouwen kleuren de startlijst. De beste 30 mogen vanavond aan de bak in de shorttrack, een korte wedstrijd op aangepast parcours waarbij de uitslag de startpositie voor de wedstrijd van zondag bepaald.

Bij de mannen is een breed veld aanwezig. Blijft het regenen dan zijn namen als Mathias Fluckiger (winnaar in Albstadt 2019, ook in de modder) en Jordan Sarrou mannen om in de gaten te houden. Sarrou fietsten afgelopen najaar in modderige omstandigheden naar zijn eerste wereldtitel in Leogang.

Fluckiger in Albstadt 2019…

Blijft het droog, dan kan het een tactisch steekspel worden. Er zijn te veel kanshebbers op dit niet heel selectieve parcours. De klimmen zijn redelijk breed, en vrij egaal qua stijgingspercentage. De afdalingen mogen voor wereldbekerbegrippen niet tot de lastigste gerekend worden.

Voor Nederland komt bij de elite natuurlijk Mathieu van der Poel aan de start. Buiten Mathieu mogen we onze ogen richting op Milan Vader, momenteel 5de op de UCI-ranking. Vader liet al diverse mooie prestaties zien de afgelopen weken. Die is er klaar voor!

Andere namen die niet op de bingokaart mogen missen zijn Henrique Avancini, Nino Schurter, Maxime Marotte, Stephan Tempier, Gerhard Kerschbaumer, Ondrej Cink, Victor Koretzky en nog minstens vijftien andere namen die hoge ogen kunnen gooien. Denk aan Andreassen, Braidot, Valero of Cooper. Outsiders? Hebben we ook. Vlad Dascalu van het Trek Pirelli Team is in goede doen momenteel. Net als natuurlijk Tom Pidcock. Het crossende World Tour-winnende multitalent van INEOS-Grenadiers maakt zijn wereldbekerdebuut bij de elite mannen. Pidcock won vorig jaar nog in Nove Mesto bij de beloften, net als het WK e-bike in Leogang.

Wordt het Mathieu? Of wellicht één van de andere toppers…

Andere ‘darkhorses’? Jose Ulloa Arevalo, een Mexicaan die we vorig jaar mochten ontdekken en direct podium wist te rijden in Tsjechië. Maar ook Lars Forster, de tweede man van Scott is altijd goed in Albstadt.

Dames

Bij de vrouwen is de kans op Nederlands succes wellicht nog groter dan bij de mannen. We hebben dan wel Mathieu, we hebben ook Anne Terpstra en Anne Tauber. Beide Anne’s deden het al goed in het voorseizoen. Van de vier wedstrijden die Terpstra dit jaar al fietsten finishte ze slecht één keer buiten het podium. In Haiming (HC) en de Bundesliga in Obergessertshausen wist ze al te winnen. Buiten deze twee grote motoren start ook veldrijdster Ceylin del Carmen Avarado voor het eerst tussen de elite dames. Afgelopen seizoen wist ze bij de belofte nog de nodige prijzen binnen te harken. De vraag is wel of ze met haar startpositie (ze mag als 99ste opstellen) ver genoeg naar voren kan rijden.

Word het geen Nederlandse, dan dichten we kansen toe aan wereldkampioen Pauline Ferrand-Prévot of de eveneens Franse Loana Lecomte. Andere snelheidsduivels zijn Kate Courtney, Jolanda – witte krullen – Neff en Evie Richards.

Ook bij de dames hebben we een rijtje dames die zo maar voor veel knaken kunnen zorgen bij het wedkantoor. Isla Short, Haley Smith en Elisabeth Brandau hebben we aangestipt als underdog. Net als olympisch kampioene van de Spelen in Rio Jenny Rissveds.

Isla Short weet wat blubber is…

Waar kijk ik het?

De shortrace is vanaf 17:20 te volgen op redbull TV. Op zondag schakel je om 11 uur in voor de dames XCO finale. Na een flinke lunch mag je jezelf rond 14:15 opnieuw in de zetel zetten voor een potje apenrots knokken bij de heren. De wedstrijden zijn ook te volgen via Ziggo TV.

Zaterdag wordt er ook gekoerst. Dan rijden de junioren en belofte heren en dames. Ook hierbij rijden een aantal sterke Nederlandse dames en heren. Deze wedstrijden zijn te volgen via de UCI livetiming website.

Namen om in de gaten te houden? Puck Pieterse en vooral Fem van Empel bij de dames. Voor de heren mag je een kruisje zetten rondom Frits Biesterbos. Bij de Junioren zijn het Tom Schellekens en alleskunner Tibor del Grosso die zo maar eens vooraan kunnen zitten.

The post Wereldbeker mountainbike gaat van start, alles voor Mathieu? appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Waar we in de voorbeschouwing nog de sneeuw en temperaturen tot het vriespunt aanhaalden, is daar op zondag nog maar weinig van over. Ruim 25 graden, een perfect geplaveid parcours en een recordaantal deelnemers aan de start.

Foto’s: Redbull contentpool

Bij de jongeren categorieën op zaterdag een aantal fraaie uitslagen van de Nederlanders. Chris van Dijk finisht als 8e bij de Junioren. Puck Pieterse doet het bij de belofte dames één plekje beter en finisht als 7e.

Tijdens de shortrace op vrijdagavond worden de kaarten voor het eerst geschud en daarmee de startpositie voor zondag bepaald. Bij de dames wordt de Zwitserse Indergand naar voren geschoven. Tot de laatste ronde gaat ze solo aan de leiding. Een enkele versnelling van Pauline Ferrand-Prévot blijk echter voldoende om het gat te dichten en de koppositie over te nemen met winst tot gevolg.

De mannenwedstrijd is beduidend meer gevuld met actie. Diverse speldenprikken met al in de eerste ronde Mathieu van der Poel. Dat houdt geen stand. In de laatste ronde opnieuw een verschroeiende demarrage en nu houdt het wel stand. MVDP vs. N1no 1-0.

Covid

De rijkgevulde startlijst is iets uitgedund. Zo missen we Malene Degn en ook Daniele Braidot is afwezig. Beiden zitten met een positieve testuitslag op de bank. Voor veel renners is het ‘pakken wat je pakken kunt’ en daardoor een zeer goedgevulde startlijst. Diverse toppers uit het marathoncircuit komen de conditie testen. Verder zien we een aantal goede crossers, zoals Daan Soete, op de startlijst.

Dames Elite

Bij de vrouwen kwam, zag en overwon Loana Lecomte. De 21-jarige Française gaat er na de eerste ronde waarin vooral Anne Terpstra erg actief is alleen vandoor en wordt niet meer terug gezien. Ogenschijnlijk makkelijk en zonder enig foutje fietst ze lachend richting de finish.

Een minuut hierachter volgt Pauline Ferrand-Prévot op haar BMC. Daarachter wisselt de samenstelling geregeld. Eerst zijn het dames als Jenny Rissveds en Laura Stigger voorop. Later Haley Batten en Yana Belomoina. Kate Courtney zit er continu tussen en wordt uiteindelijk 4e.

1. Loana Lecomte
2. Pauline Ferrand-Prévot
3. Haley Batten
4. Kate Courtney
5. Yana Belomoina

Anna Terpstra komt uiteindelijk als 6e over de finish. Andere Nederlanders zijn: Lotte Koopmans: 32, Anne Tauber: 37, Sophie von Berswordt: 51e

Heren Elite

Vandaag zijn alle ogen vooral gericht op Tom Pidcock. Starten op rij 11 met nummer 100. Kan hij ver genoeg naar voren rijden om de aansluiting te maken? Het antwoord is ja. Terwijl al in de eerste ronde Mathieu van der Poel iedereen probeert te verrassen en enkel Avancini met zich meekrijgt rijdt Pidcock stabiel naar voren. Vooraan troept het weer samen en nemen Nino Schurter en Mathias Flueckiger het commando over.

Halfweg koers sluit Pidcock aan bij de kop van de wedstrijd. Mathieu heeft de rol moeten lossen en diverse versnellingen volgen. De slim koersende Koretzky blijft samen met Schurter en Flueckiger over. Kort daarop volgt Ondrej Cink samen met Pidcock.

In de laatste ronde is het vooral sprinten bergop om als eerste bij de laatste afdaling aan te komen. Flueckiger heeft een weigerende zadelpen en moet de laatste ronde volledig staand fietsen. Hierdoor blijven Nino en de Fransman over. Koretzky weet de ultieme demarrage van Schurter af te slaan en de koppositie over te nemen. Dan kan het eigenlijk niet meer fout gaan en zo wint Victor Koretzky zijn eerste wereldbeker.

1. Victor Koretzky
2. Nino Schurter
3. Mathias Fluckiger
4. Ondrej Cink
5. Tom Pidcock

Mathieu van der Poel finisht als 7e. Milan Vader, aan het begin van de wedstrijd goed vooraan zakt er wat door en wordt 25e.

Opvallend, Koretzky fietst op een Orbea hardtail, zonder dropperpost en met relatief smalle banden. Albstadt staat bekend als een klimparcours met langere beklimmingen. Enkel Loana Lecomte won dit weekend met een full-suspension fiets. De rest greep naar een ouderwetse hardtail.

The post WB mountainbike in Albstadt, de koers die Mathieu niét won appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Iedereen die op een mountainbike rijdt heeft vast weleens zo’n dag gehad. Zo’n dag waarop alles exact goed ingesteld staat. De bandendruk is precies goed, de ketting hoor je niet, versnellingen werken perfect en je doet wat je wilt met de bike. Je houdt de snelheid in de bochten en je hoeft niet te remmen in de afdalingen en dat ene kleine klimmetje waar je anders te voet staat vlieg je nu op. Naar dat ultieme goede gevoel ben ik als wedstrijdrenner altijd op zoek. Met de komst van mijn nieuwe fiets was het gevoel nog niet daar en ging ik ten rade bij een specialist op gebied van demping.

Het is altijd rond de feestdagen in december dat het bij mij thuis extra feest is. Een nieuw jaar als wedstrijdrenner betekent ook altijd nieuwe spulletjes. Nieuwsgierig als een nieuweling zit ik bijna voor de deur te wachten op de koerierdienst. Dit jaar was het extra spannend. Ik verhuisde van een Italiaans team naar een nieuw Spaans team. Voor 2021 kreeg ik een prachtige Scott Spark onder mijn kont. Een bewezen concept dat al een aantal jaren onveranderd is. Mijn positie stond al snel goed, maar toch had ik moeite met de overstap. Ik miste het gevoel…

De Spark had ik afgesteld volgens het boekje, maar tijdens het eerste trainingskamp in Spanje moest ik mijn teamgenoten laten rijden in de afdaling en zakte het vertrouwen. Collega Rob, allesweter op gebied van mountainbikes en vering schreef een goed artikel hoe je meer haalt uit de vork en demper. Deze informatie hielp, maar met een aantal belangrijke wedstrijden op komst zocht ik de perfectie.

Dave Van de Pol werkte jaren lang als mechanieker van SRAM en RockShox tijdens de wereldbekerwedstrijden mountainbike en weet als geen anders wat renners willen. Hij heeft nu zijn eigen atelier #Demarrage en werkt daarnaast nog als mechanieker bij Lotto Soudal. Ik trok naar zijn atelier in Poppel net over de grens in België.

Gelukkig zijn er vakmensen zoals Dave. Ikzelf, net als het gros bikers, kan prima vertellen dat er iets mis is met mijn fiets, maar om te achterhalen wat het is zijn kenners als Dave nodig. Ik word gelijk volledig ondervraagd over mijn setup en mijn rijgedrag. In mijn oppervlakkige antwoorden liggen voor de specialisten al veel aanwijzingen.

Ondertussen noteert Dave de luchtdruk van mijn vork en demper en de instelling van mijn rebound, zodat we altijd de standaard setting hebben. Een paar vragen later ligt mijn voorvork al volledig uit elkaar. Hij maakt een paar kleine aanpassingen die ik niet allemaal mag delen. Het blijft zijn keuken en iedere chef heeft zijn geheimen. Het vet dat er standaard in zit wordt vervangen door een ander vet dat net iets beter is.

Dave maakt op uit mijn antwoorden dat ik vooral in het eerste deel van mijn vering niet teveel weerstand wil zodat kleinere schokken heel goed worden geabsorbeerd. Eenmaal als mijn rijstijl omslaat van rustig zittend trappend, naar rechtstaand sprinten en in de bochten gooien wil ik mijn voorvork iets harder. Net zoals Rob in zijn artikel aangeeft is de oplossing voor mij een extra token.

Dave monteert een extra token van 1 centimeter en hiermee verkleint hij de luchtkamer waardoor er minder lucht in gaat. In het begin veert hij soepeler, maar hoe verder hij inveert hoe harder hij wordt door de kleinere luchtkamer. Allemaal ingrepen die voor Dave kinderspel zijn, maar voor mij een groot verschil maken.

Voor de demper geldt hetzelfde verhaal. Hier veranderen we voorlopig niet teveel, maar ik krijg van Dave een duidelijke en goede uitleg over wat er mogelijk is en nog belangrijker wat het doet aan het rijgedrag.

Na een uur of twee sleutelen trek ik het bos van Poppel in om nog wat te spelen met de luchtdruk. Dave deelt graag zijn ervaring en raadt aan 5 psi minder in de vork te doen. Hoe klein ook de ingrepen waren, het gevoel op de fiets is anders en beter. Het gevoel is er weer. Ik durf weer alles met de fiets en ben blij dat ik Dave opgezocht heb.

Het nut van een bezoekje aan een expert op zijn vakgebied is bewezen. We kopen allemaal fietsen van veel geld, maar ik durf bijna met zekerheid te zeggen dan meer dan de helft van de mensen de demping verkeerd hebben afgesteld. Dit stuk lijkt wellicht een advertentie voor #Demarrage, maar dat is zeker niet het geval. Mountainbiken is populair en met behulp van vakmensen kunnen we veel meer plezier halen uit onze sport. Ook hier schuilt een stukje veiligheid. Denk maar eens aan iemand die zich aan een sprongetje waagt, maar zijn voorvork staat veel te hard opgepompt. Een bezoekje aan een specialist zoals Dave kost je wellicht een eurootje of 100, maar wat een return.

In mijn geval was dat geld snel terug verdiend, want de wedstrijd nadien was het gelijk prijs!

The post Waarom het handig is om demping te tunen door een specialist appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Dikke banden, robuust frame en beschikbaar in alle denkbare configuraties. De Grizl is het nieuwe gravelbeest van Canyon. Gemaakt om alles mee te doen wat tussen race en mountainbike in zit.

Foto’s: Stan Koolen

In 2018 mocht ik als één van de eerste kennismaken met de Grail. Volgens Canyon de fiets waarmee gravel opnieuw uitgevonden werd. Inclusief wenkbrauw-fronsend dubbeldekker stuur. Een beetje zoals de Wright brothers en hun eerste vlucht. Ook dat was een dubbeldekker. Inmiddels is de nieuwigheid er wel van af en komt er een fiets bij in de collectie van het Duitse Canyon, de Grizl.

Canyon Grizl

Waar de Grail wat meer racy is, moet de Grizl de avontuurlijkere gravelbikers aanspreken. De fiets heeft een carbon frame, ruimte voor dikke banden én een normaal stuur. Ook dit keer mag ik als een van de eerste in Nederland met de fiets op pad. Gewoon binnen de landsgrenzen. Een zonnige vrijdagavond, de zonsondergang tegemoet. Fietsend over schelpenpaadjes, zandstroken en weilanden. Overal en nergens doorheen. Precies waar de Grizl voor bedoeld is.

De Grizl komt beschikbaar in maar liefst zeven verschillende maten. Hierbij hebben de twee kleinste framematen standaard 650B wielen. De grotere maten zijn voorzien van 700C wielen. Canyon kiest ervoor de fiets niet dubbel inzetbaar te maken. Dat kan natuurlijk wel, maar het frame is duidelijk geoptimaliseerd voor grote wielen. 650B wordt bij gravelfietsen vooral gekozen omwille van de dikkere banden die voor meer comfort en eventueel grip zorgen. De Grizl kan in 700c banden tot 50 millimeter kwijt. Zo is er eigenlijk geen reden meer om nog voor 650B te kiezen. Jippie! Standaard komen de fietsen trouwens met 45 millimeter rubber uit de doos. Zo blijft er altijd nog wat te upgraden.

De Grizl is niet de opvolger van de Grail, maar een concept ernaast. De Grail is racy, rammen en trappen. Onlangs testten we de Grail nog in het magazine met als belangrijkste vraag: kun je van een gravelbike een racer maken. De Grail is hier behoorlijk goed voor geschikt. Wel heeft de Grail een aantal kanttekeningen. De wielbasis is bijvoorbeeld vrij lang. Ook is het stuur niet zomaar aanpasbaar en wat minder makkelijk te behangen met tassen, opzetsturen of verlichting. Dit maakt de fiets minder geschikt voor langere gravelavonturen.  De Grizl vult dit gat. De lange wielbasis blijft, maar bredere banden en een kortere stuurpen veranderen de complete rijbeleving. Het stuur is opgestegen en vervangen door een ‘normaal’ exemplaar. Verder zijn er op diverse plaatsen nokjes voor bagagedrager, spatborden of anycages te vinden. Genoeg opbergmogelijkheden om te besparen op de euromovers bij een eventuele verhuizing. Over die spatborden, hiervoor heeft Canyon eigen passende modellen beschikbaar. Fijn is dat het een ‘simpele’ fiets is. Geen gecompliceerde sturen, makkelijk uitwisselbare onderdelen en overal standaard maten. Iets wat nu niet opvalt maar wat pas van belang is na een jaar intensief gebruik.

Snel en racy, of bikepackproof. Het is aan u…

Je kunt de Grizl niet met veel gravelbikes vergelijken. De meeste fietsen houden een maximale bandbreedte van 45 millimeter aan. Modellen als een Open Wi.de gaan een stapje verder, net als ook een Specialized Diverge (47mm). Langzaam komen er steeds meer gravelbikes die flink bredere banden toelaten in de grotere wielmaat. Een mooie ontwikkeling.

We vergeten te melden dat de Grizl net als de Grail gemaakt is van carbon. Een aluminium versie komt later beschikbaar. Nu moet je het doen met 4 SL en 2 SLX modellen. Die laatste twee hebben een lichter frame en zijn officieel Di2 compatibel. Het SLX frame komt met batterijbevestiging in de onderbuis, iets wat de SL niet standaard heeft. Prijzen van de fietsen variëren van €1999 voor een fiets met Shimano GRX 400 tot €4499 voor het topmodel met Campagnolo Ekar 1×13 groepset. Deftige prijzen! Hierbij moeten we zeker nog vermelden dat de Grizl SLX frameset met 950 gram bijzonder licht is. Kies je hem als basis om op te bouwen met lichte carbon wielset, hoogwaardige groepset en wat fancy carbon componenten, dan kun je zomaar een heel lichte en speelse fiets tussen de benen hebben.

Op pad

We rijden ons rondje over de hei. De Strabrechtse heide onder Eindhoven. Genoeg mogelijkheden om de potentie van deze Grizl te ervaren. Ik mag fietsen op de CF SL 8. Een fiets met Shimano GRX 800 1×11 versnellingen, Schwalbe G-One Bite banden en DT-Swiss G1800 wielen. Even de afstelling finetunen, banden op standje brommeren en rijden maar. De fiets voelt beduidend speelser aan dan de Grail. Het frame is desondanks stijf en nodigt uit om aan te zetten. De kortere stuurpen tactiek – overgewaaid uit het mountainbiken – gaan we meer en meer zien. Het stuur daarentegen is niet breder dan normaal en dat mis ik een beetje. Op mijn maat L zit een 44 centimeter stuur gemonteerd. Dit had best 46 centimeter breed mogen zijn. Qua sturen, alsook de montage van stuurtassen gaat dit een stuk prettiger zijn.

Zoals gezegd zijn de G-One Bite banden van Schwalbe standaard 45 millimeter breed. Voor mij mag dit direct worden opgeschaald naar 50 millimeter. Bigger is immers better. Gelukkig rijdt dit ook al zeer prettig. Je hebt beduidend meer grip en meer comfort, zonder het gevoel te hebben dat je trager gaat.

Alles is groter en grover bij de Grizl. Zo komt de fiets standaard met 2×160 millimeter remschijven. Maar, ook 180 millimeter past. Nu is 160mm voor nagenoeg alle omstandigheden meer dan ruim voldoende bij dit soort fietsen. Maar zo’n grote rotor, dat staat wel erg cool. Downsizen naar 140mm gaat trouwens niet.

Tijdens onze testrit zoeken we een aantal singletracks op. Even de gashendel een beetje open. De fiets herinnert mij qua rijgedrag aan de Rose Backroad. Een fiets die ondanks zijn rappe en stijve rijgevoel erg makkelijk de bochten in te gooien is. Dit geldt ook voor de Grizl. Het brede rubber dempt aardig. Comfortabel is het nog steeds niet, maar de fiets is duidelijk beter te beheersen, en op hogere koerssnelheid over de kruip-door-sluip-door-paden te jagen dan andere gravelbikes. Plusje erbij!

We passeren een zandbak. Even het crossgevoel boven halen voordat we pauzeren op de Brabantse savanne. De steile zitbuishoek en bijbehorende zitpositie herinneren mij er subtiel aan dat we niet aan het veldrijden zijn. Daarvoor is een Inflite nog steeds de beste keus.

Vavavroem!

Pakezel van dienst is Niels, marketing coördinator bij Canyon. Hij sleept de beloofde biertjes mee in de gloednieuwe Apidura-tassen. Canyon heeft samen met Apidura een reeks bijpassende tasjes gemaakt om het concept compleet te maken.

Een 5 liter zadeltas, twee maten frametassen en een mooi nieuw tassie voor op de bovenbuis zijn beschikbaar. Die laatste heeft een handige magnetische sluiting waardoor je eenvoudig en snel met één hand je haribo’s uit de ton kunt grabbelen.

Is het wat?

Eerlijk is eerlijk. De testrit was kort en uitgesloten van hoogtemeters. Wel gaf het een inzicht van wat deze fiets kan. Gravel is en blijft een breed benaderbaar concept. De Grizl is zeker zo breed inzetbaar. Wil je hem gebruiken als een Grail? Klets er een paar smallere slicks onder. Eventueel een langer stuurpennetje en gooi het stuur omlaag. Racen maar! Even aanpassen is zo gedaan. Andersom geldt hetzelfde. Wil je dwars door de UK trekken behangen met tassen? Kies dan de 2×11 uitvoering zodat je met voldoende bereik op pad gaat. Tassen erop en rijden maar. Bijna alle opties liggen open. Maak wel altijd je banden tubeless. De stijfheid is dik in orde. De fiets is niet zo comfortabel als bijvoorbeeld een Open Wi.de. De Open frameset is dan ook duurder dan een complete Grizl. Wel is de fiets zó speels, goed te sturen en rap bij de eerste aanzet. Binnenkort gaan we er zeker eens wat langer mee op pad en kijken hoe het geheel rijdt met tassen. Bergop, bergaf.

Gone Grizling. Doei!

Meer informatie op canyon.com

Koop nu de Gravelspecial! Bestel nu en je krijgt hem direct na verschijning (18 mei) opgestuurd. Bestellen doe je hier.

The post Nieuw en getest: Canyon Grizl gravelbike appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Deze zomer moet de grote droom van Milan Vader uitkomen: olympisch eremetaal winnen. Goud, bij voorkeur. Is zijn Orbea Oiz medaille-waardig? We testen de fiets in Milans eigen uitdagende speeltuin.

Al van kinds af aan rijdt Milan Vader (25) op de mountainbike. Vaker met dan zonder Nederlandse driekleur om de schouders. Enkele jaren geleden stroomde hij in bij het KOTC-programma van de KNWU. Zes jonkies, samen in een huis in Sittard, met als enige doel: succes op de Spelen van Tokyo. Van al die talenten bleef Milan als enige over. En dat olympische ticket heeft hij in zijn achterzak. Nog steeds woont Milan in Sittard, even verderop, op het Watersley Sports & Talentpark. Hij werd er afgelopen zomer voor de tweede keer op rij Nederlands kampioen, letterlijk in zijn voortuin. Daar hebben we vandaag afgesproken. Het is een parcours vol met ‘olympische obstakels’, bergen stenen, een wallride die niet zou misstaan op de kermis, en drops die bij menig mountainbiker zorgen voor mentale blokkades. Genieten dus.

Mooi stukje techniek

Voor deze test krijg ik hetzelfde model fiets mee als waar Milan zijn wedstrijden op rijdt. De Orbea Oiz is misschien wel de meest favoriete ‘underdog-fully’ van het afgelopen seizoen. Wil je geen Epic of Scalpel, dan kijk je naar de Oiz. Het is een fiets die op papier vrij behoudend is. Geen idioot lange reach, ook geen lui balhoofd of lange achtervorken. Een braaf rapport. Het frame is volledig uit carbon vervaardigd, dus zowel de voor- als achterkant. Ook de link die de achterdemper aanstuurt is van carbon. Een mooi stukje techniek. Dit levert een strak sturend geheel op, met prima stijfheidswaarden. Kabels lopen natuurlijk binnendoor en door de hoge demper kun je twee bidonhouders monteren. Deze teamversie is opgebouwd met louter luxeproducten, zoals een volledige Shimano XTR-groepset en carbon DT-Swiss-wielset. Maar kom, genoeg gepraat: op pad met dat ding.

Vermageringskuur

Deze Oiz is de derde generatie fully die ik van Orbea te leen krijg. De fiets ziet er nagenoeg exact hetzelfde uit als de vorige versie. De grootste verandering is het OMX-carbon en de daarbij behorende vermageringskuur. Ook is door de jaren heen de vering een stuk progressiever geworden. Dit maakt het instellen lastiger: het moet allemaal heel nauwkeurig gebeuren. De achterdemper spreekt soepel aan, maar wordt zeer progressief naarmate de demper verder inveert. Aan de voorkant kunnen we dit finetunen door de compressie een paar klikken open of dicht te draaien. In theorie is dit de sleutel tot succes.

Combineren we de veereigenschappen met de huidige geometrie, dan zijn er toch ook wel wat kanttekeningen. De reach en balhoofdhoek zijn redelijk kort en vrij steil. Op mijn testfiets zit dan ook een vrij lange (100 millimeter) stuurpen. Dit alles zorgt voor een tikkie zenuwachtige fiets, met behoorlijk wat druk op het voorwiel. Bergaf is dat nadelig. Het komt de voorspelbaarheid en het vertrouwen niet ten goede.

Mooie details op de Orbea Oiz.

Squidlock. 

Milans aanpassingen

Vergelijk ik mijn wit-zwarte bolide met de blauw-oranje raket van Milan, dan zie ik dat hij een Fox voorvork met 34 millimeter binnenpoten heeft gemonteerd, ten opzichte van mijn standaard 32 mm-vork. Ook is de veerweg opgetrokken van 100 naar 120 millimeter. Dat maakt zijn balhoofdhoek een tikkie luier, de stijvere vork houdt de fiets beter op het rechte pad en de extra vering verhoogt de controle. Een slimme zet. Om de zithouding gelijk te houden heeft Milan een stuurpen gemonteerd die een fractie verder naar beneden duikt.

Aan de achterzijde van Milans fiets zien we een demper zonder logo’s. Die is langer dan mijn standaardmodel en heeft een grotere luchtkamer: dit verbetert de veereigenschappen. Op de Oiz waarmee ik rijd zit dan weer een Squidlock, de eigen hendel van Orbea waarmee je de vork en demper eenvoudig aan of uit kunt zetten. Een tussenweg is ook mogelijk, iets in de trant van Fox’ oude Propedal- functie: de stand om rap te klimmen zonder energieverlies, maar met behoud van tractie. Blokkeer je de demper volledig, dan merk je direct dat het achterwiel minder grip heeft. Milan geeft niet veel om de Squidlock, ik gebruik hem continu. Bij lange afdalingen, zeker op bochtige parcoursen, mis ik een dropperpost. Direct uit de doos weegt deze fiets nog geen 10 kilo: zeer netjes. Maar 200 gram extra voor een dropper had ik er graag voor over gehad. Je positie op de fiets blijft meer tussen de wielen, de fiets kan platter door de bocht en airtime wordt een stuk veiliger en leuker. Ook bij Milan spot ik een lichtgewicht dropper. “Die gaat er niet snel meer af”, verzekert de Zeeuw me.

Een prima klimmer

Een grote verbetering ten opzichte van de vorige Oiz die ik testte zijn de wielen. De carbon velgen van de DT-Swiss-set hebben 30 millimeter binnenbreedte. Langzaam wordt dit gemeengoed. De brede velg maakt de band veel stabieler in bochten, je kunt harder de bocht in en de kans op lekrijden is kleiner. Een xc-fiets moet niet alleen rap bergaf gaan, bergop is minstens zo belangrijk. De Squidlock, het stijve carbon voorframe en de brede banden maken van de Oiz een prima klimmer. Wel mis ik een beetje het ‘supercargevoel’ bij de eerste aanzet. De fiets schiet niet direct vooruit, zoals een Cannondale Scalpel bijvoorbeeld wel doet. Qua zithouding en daaleigenschappen lijken deze twee fietsen trouwens wél erg veel op elkaar.

Net als veel andere fietsmerken kiest Orbea ervoor om componenten uit eigen fabriek te monteren. Aan een stuur- en zadelpen kan weinig misgaan. De grips verdienen een upgrade. Het stugge foam heeft een afgeplatte kant, maar mijn hand heeft dat niet. Niet fijn. De eigen kettinggeleider is dan weer wel slim ontworpen. De fiets zit sowieso slim in elkaar. Onderhoud is vrij eenvoudig.

Op veel plaatsen worden dezelfde bouten gebruikt. Kabels zijn eenvoudig door grote openingen te voeren en vrijwel nergens zien we afwijkende producten of maatvoeringen. Hopelijk heeft de volgende generatie Oiz ook weer gewoon een BSA-bracket met schroefdraad.

Conclusie
Met de Orbea Oiz koop je een echte xc-fiets. Maar standaard is het geen model dat je uitdaagt om harder en leuker bergaf te fietsen, zoals sommige concurrenten dat wel doen. Een 120 millimeter-vork zoals Milan die gebruikt, is dan ook een heel logische keuze. Zeker als je tegen die concurrentie moet koersen. Ik lever de Oiz in met gemengde gevoelens. Niets aan de fiets is slecht, maar ik krijg er ook geen ‘wauw-gevoel’ bij. Hij doet wat beloofd wordt, is betrouwbaar, stijf en capabel genoeg om overal uit de voeten te kunnen. Maar dat is het dan ook. Een luxe Volkswagen GTI, zonder spoiler of spinners. Inmiddels heb ik 26 juli ook omcirkeld in de agenda. Dan zit ik klaar, met nootjes, chips en een heel groot spandoek. Succes in Tokyo, Milan!

The post Getest: Orbea Oiz, de mountainbike van olympiër Milan Vader appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Advertorial – Oberpinzgau, in het westen van het SalzburgerLand, is ’s zomers een geweldig fietsgebied. Het afwisselende landschap komt tegemoet aan iedere moeilijkheidsgraad. Maak een duurrit langs de Tauernweg. Baan je een weg over de Bürglhütte trail. Of klim naar boven en laat je verrassen door de spectaculaire panorama’s van natuurpark Hohe Tauern.

Oberpinzgau staat vooral op de bucketlist van gravelbikers. En dat is niet zo gek, want dit gebied is een fietsparadijs met spannende offroad trails. Natuurlijk heb je als wielrenner genoeg aan de prachtige routes over geasfalteerde wegen die zich langs de bergen omhoog slingeren. Maar als je tijdens je tocht van de gebaande paden af wil, is een gravelbike beter geschikt. Welke tweewieler je ook kiest, overal vind je spannende afslagen die je verrassen met nieuwe vergezichten.

Om wegwijs te worden uit de wirwar van routes begin je in het dal, in Mittersill, Hollersbach en Stuhlfelden. Deze gemoedelijke dorpjes vormen het hart van de regio: je kunt er aan je fietstocht beginnen, een tussenstop maken of terugkeren na een enerverende trail. De Tauernweg komt hier langs; het is de bekendste fietsroute in het gebied. Deze 300 km lange tocht begint bij de Krimmler watervallen in het zuiden en voert je via zeven etappes naar Salzburg en zelfs over de grens naar Passau.

Stuhlfelden is ook het startpunt voor de Bürglhütte trail, een must voor mountainbikers die niet wakker liggen van zes haarspeldbochten bergop. Heb je deze 1.700 meter hoge berg bereikt en voel je nog kracht in de benen, dan kun je de Gaisstein beklimmen. Dat is de hoogste grasberg van Europa.

Wil je meer, dan zijn de imposante bergtoppen van Hohe Tauern jouw doel. In dit grootste beschermde natuurgebied in de Alpen vind je de 3.798 meter hoge Grossglockner en zijn kleinere broertje, de Grossvenediger. De Grossglockner Hochalpenstrasse kun je zowel met de auto als met de fiets bestijgen. Alleen de echte stoempers durven het aan om de 36 haarspeldbochten te bedwingen, maar de beloning is het waard.

Voordat je nu je mountainbike of racefiets op het fietsenrek van je auto zet, bespaar je de moeite! In Oberpinzgau kun je overal een gravelbike huren. De Oostenrijkers doen het zelf ook. Een gravelbike is perfect om te mountainbiken én te wielrennen. Hij is robuust en heeft dikkere banden, dus geschikt om rotsen en kiezels mee te bedwingen. En hij is wendbaar en licht, zodat je er een vlotte etappe mee kunt rijden.

Mountainbike, gravelbike, e-bike of wielrennen: in Oberpinzgau hebben ze voor elke route de juiste fiets.

The post Mittersill-Hollersbach-Stuhlfelden, het best bewaarde geheim van gravelfans appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

’s Winters vormt Saalbach-Hinterglemm een populair wintersportgebied, maar ’s zomers zijn het mountainbikers en gravelbikers die hier de dienst uitmaken. Het netwerk aan fietspaden is maar liefst 400 km groot! De trails en parcoursen in Saalbach zijn net zo gevarieerd als de drie plaatsen die ze verbinden: Hinterglemm, Leogang en Fieberbrunn.

Foto’s: Bjoern Haenssler

Saalbach is de grootste fietsregio van Oostenrijk. Wie zijn geheimen nog niet kent, kan nu zijn kans grijpen. In het afgelopen jaar is er flink geïnvesteerd in het onderhoud en de uitbreiding van bestaande trails en zijn er nieuwe routes bijgekomen. Met meer dan 80 km aan lines en trails, 9 liften op 7 bergen en oneindig veel kilometers aan gravel en asfaltwegen, is de enige limiet je eigen conditie. Fietsen in Saalbach kan ook heel goed met z’n tweeën of met het hele gezin. Voor de recreatieve fietser zijn er korte routes, eventueel met begeleiding. Je kunt ook deelnemen aan een fietskamp.

Saalbach wordt omsloten door hoge bergen. ’s Zomers is het er rustig en liggen de pistes er maagdelijk bij. Omdat Saalbach synoniem is aan wintersport, hebben fietsers het gebied pas sinds kort omarmd. Je hoeft er maar een week door te brengen om te begrijpen waarom. Steeds meer mountainbikers en gravelbikers trekken er naartoe, want er zijn uitdagende klimmen (tot wel 15%), haarspeldbochten en onverwachte zijpaden over de rotsen, hellingen en alpenweiden. Hoe hoger je komt, hoe spectaculairder het uitzicht over het dal, dat als een miniatuurlandschap onder je verdwijnt.

Wat een uitzicht!

Ook voor liefhebbers van stunts en spektakel is er van alles te doen. Het Glemmtal staat bekend om zijn grote MTB-netwerk van trails, routes en natuurlijke wegen. Je kunt met een kabelbaan naar boven. Maar je kunt de vallei ook verkennen op de downhill-lines. Saalbach heeft een groot netwerk van bikeparks en trails, waar iedereen zijn skills kan laten zien. Elk jaar komen duizenden downhillers en freestylers naar één van de 5 bikeparks. 

Bikepark Leogang, een van de bekendste bikeparken van Europa, bestaat twintig jaar. Dit park is de afgelopen twee jaar aanzienlijk uitgebreid. De riders playground, een oefenterrein van 10.000 m², is uitgebreid met nieuwe attracties. De World Champs Pumptrack is een hit onder BMX’ers, mountainbikers, stuntsteppers en skaters. Met de prachtige natuur als decor geeft de frisse berglucht je de energie om je lekker uit te leven.

Bekijk hier meer.

The post Saalbach Hinterglemm Leogang Fieberbrunn, de grootste fietsregio van Oostenrijk appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Rapha heeft al veel, héél veel, maar mountainbikekleding ontbrak nog in de collectie. Tot vandaag, want voor het eerst in de zeventienjarige geschiedenis van het bedrijf komt Rapha nu met Rapha Performance Trailwear, speciaal voor de liefhebbers van off-road.

“In het begin concentreerden we ons op het wegwielrennen, maar we hebben de lat hoger gelegd in technische kleding voor avonturen tot ver buiten het asfalt”, schrijft Rapha in een persbericht. De nieuwe collectie omvat een driekwarts shirt voor mannen en vrouwen, een trail short voor mannen en vrouwen, een bib voor mannen en vrouwen en een t-shirt, ook voor mannen en vrouwen. Daarnaast komt er een tanktop op de markt, een helm en een bril. Maar meer informatie daarover vind je hier.

De prijzen variëren, maar voor bijvoorbeeld een trail 3/4 sleeve jersey leg je 90 euro neer, voor een tanktop 60 euro, trail shorts 135 euro, een lightweight jacket 155 euro en een trailshirt 65 euro.

The post Rapha introduceert kleding voor mountainbikers appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Hij is de meest succesvolle cross-country atleet ooit. Nino Schurter. Misschien wel de enige renner waar Mathieu VDP ooit nare dromen over heeft gehad. Dit seizoen loopt het nog niet zoals we van de Zwitser gewend zijn. Ereplaatsen te over, maar de dikke vis blijft tot nu toe uit. Gelukkig heeft N1no een nieuwe troef om uit te spelen. De gloedjenieuwe Spark!

Begin 2019 kondigt Scott aan te gaan samenwerken met Bold. Een bescheiden Zwitsers merk met klein maar indrukwekkend assortiment. De Bold fietsen zijn anders dan andere door hun totaal geïntegreerde kinematica en weggewerkte demper. Dit ziet er bijzonder slick uit. Ook het onderhoud komt het ten goede. Na de aangekondigde samenwerking was het slechts een kwestie van wachten tot we Nino en zijn Scott-Sports team zouden zien op iets wat totale integratie uitstraalt.

Tot op heden bleef het verdacht stil. Nieuwe enduro en downhill fietsen bleken een vertrouwde look te hebben en andere nieuwigheden bleven uit. Maar nu is er, met nog zo’n anderhalve maand tot de spelen de nieuwe Spark en Spark RC. Belangrijkste focus is, niet geheel verrassend: snelheid. Scott smijt meermaals met ‘de lichtste xc fully beschikbaar’. Een gewicht moeten we je helaas schuldig blijven.  Wel weten we dat een frame 1870 gram weegt. Snelheid komt gelukkig niet alleen voort uit een licht gewicht. Wendbaarheid, goede geometrie, vering. Het is allemaal belangrijk.

Eerst even het verschil tussen de ‘normale’ Spark en de RC versie. Waar veel merken tegenwoordig een 100 en 120 millimeter versie van hun racefully op de markt brengen schakelt Scott alweer een niveau hoger. De snelle fiets heeft standaard 120 millimeter voor én achter. De ‘RC’ krijgt een 130 millimeter vork en is daarmee al echt trailwaardig.

Waar is de demper?

Het meest in het oog springende is natuurlijk de demper. Of ja, de missende demper. De demper ‘staat’ rechtop in de zitbuis. Net boven het bracket wat zorgt voor een zeer laag zwaartepunt. De beperkte draaipunten zijn allemaal voorzien van extra seals wat de levensduur moet verbeteren. Ook zijn de draaipunten flink van grote, des te groter de lagers, des te langer ze mee gaan.

Doordat de demper in het frame is weggewerkt is deze uitsluitend bedienbaar met een hendel op het stuur. Aan en uit zoals we inmiddels gewend zijn. De extra knop voor een dropperpost zit er direct bij.

Instellen van de demper gaat door de ‘motorkap’ open te schroeven. Een enkel schroef is voldoende waarna lockout, luchtdruk en rebound eenvoudig toegankelijk zijn.

Ook handig is de ‘Sag hulp’ bij het bovenste draaipunt. Doordat dit niet zichtbaar is op de demper heeft Scott een handig hulpmiddeltje bedacht. Dit zagen we ook al eerder bij de Trust voorvorken.

Geometrie

Qua geometrie en maatvoering liep de huidige Spark duidelijk richting zijn houdbaarheidsdatum. Doordat de gekozen cijfers jaren geleden behoorlijk vooruitstrevend waren kon de fiets een flinke tijd mee. Na deze update zijn we weer helemaal bij. Zo zakt de balhoofdhoek nog verder onderuit tot 67.2 graden. De reach groeit met gemiddeld anderhalve centimeter tot 471mm in maat L. De zitbuis wordt fors steiler. Zo’n drie graden tot +/- 76graden. Hierdoor is de fiets niet alleen een rappe klimmer, maar op papier ook een raket berg af. Zeker omdat we dit soort waardes momenteel net zo vaak bij trail en enduro fietsen zien als in de cross-country. Het frame van de meer trail gerichte RC is gelijk aan de standaard versie. Enkel de vork is forser en hierdoor zakt de balhoofdhoek nog verder tot 65.8 graden. Erg lui!

We hebben helaas nog niet met de Spark kunnen fietsen, maar de techniek, gecombineerd met de cijfers en reputatie van zowel Scott als Bold doen ons nu al watertanden. Een lichte competitiefiets die klimt als een hardtail en daalt als een enduro fiets. Zodra we er één te pakken hebben melden we ons weer.
Fietsen zijn beschikbaar vanaf €3699,- Het topmodel haal je in huis voor €12999,-

Meer informatie hier: scott-sports

The post Nieuw: Scott Spark. Het wapen van Schurter appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Oké, je hebt besloten. Je gaat geld uitgeven aan een fiets waar alles aan moet kloppen. Volledig naar wens. Exact zoals jij hem in gedachten hebt. Grote kans dat je in Nuenen bij Pilot je slag kunt slaan. Daar hebben ze namelijk de Scram. Een kruising tussen Barbapapa en een Zwitsers zakmes. Je bouwt hem zoals je wilt en kunt er alle kanten mee op.

De Scram is in basis een gravelfiets. Maar ook als endurance racer, toerfiets of crosser is de Scram bruikbaar. Marketingmanager Tim Blankers neemt me mee door alle mogelijkheden voordat ik niet één maar twee Scrams in de ‘fietsbus’ schuif.

Goed om te weten is dat je bij Pilot uitsluitend titanium frames krijgt aangeboden. Complete frames met ‘standaard’ geometrie of maatwerk zijn beide mogelijk. Net als keuze in kleur van decals, extra kabeldoorvoering en opbouw. Ik mag fietsen met de Scram, opgebouwd met Shimano GRX 1×11 groepset. Maar niet alleen dat, ook een versie met Pinion versnellingsbak staat klaar. Pilot is één van de weinige merken die gravelbikes met een gearbox én beltdrive aan bied. Zo’n versnellingsbak komt namelijk met een keerzijde. Het systeem is in basis bedoelt voor mountainbikes en trekking fietsen. Beide fietsen met een recht stuur. De shifter die Pinion, het merk van het schakelsysteem levert is dan ook uitsluitend bruikbaar met ‘rechte’ sturen. Intussen hebben een aantal kleine merken slimme ondernemer gespeeld en eigen verstellers gemaakt voor dit systeem. Cinq is er daar één van.  Het Duitse merk modificeert TRP hydraulische singlespeed remhendels waardoor schakelen eenvoudig word en wat weg heeft van Sram AXS. Maar dan met de ouderwetse Shimano ‘waslijntjes’. We verwijzen naar AXS vanwege het op en af schakelen. En tikje tegen de linker hendel betekend lichter. Klikje rechts en je trapt zwaarder. Twee nadelen kleven er aan dit systeem. De hendels zijn alleen geschikt voor de ‘C’ systemen van Pinion. Belangrijker, het systeem is met €699,- voor twee hendels behoorlijk prijzig en ook nog eens zeer mondjesmaat verkrijgbaar.

Pilot Scram met Pinion aandrijving

Omdat ze in Nuenen waar Pilot al sinds jaar en dag gevestigd is vooruit willen, hebben ze een compleet eigen shifter ontworpen. Een draaischakelaar die in delen rondom het gebogen race/gravel stuur geschoven kan worden. Een fraai ontworpen volledig aluminium shifter. 11 klikjes zorgen voor het bereiken van de 12 verschillende versnellingen, welke zo’n 600% spreiding geven. Een moeilijk term die laat zien hoe zwaar én licht je met een set versnellingen kan trappen. Om het wat inzichtelijker te maken, een Sram Eagle mountainbike setup, zo’n systeem met die idioot grote pannenkoek aan de achterkant heeft een spreiding van 500%. Het GRX-systeem op onze andere testfiets doet het met +/- 380%. De aller zwaarste en aller lichtste versnellingen bij het Pinion systeem liggen dus een stuk verder uit elkaar dan bij het conventionele systeem.

Klinkt als een groot verschil, is het ook. Gelukkig is de zitbuis van de Scram rond en past daar prima een voorderailleur rondom. Doe je dat, dan heb je een range van 585%. Bijna gelijk aan de Pinion bak dus.

Pilot’s eigen shifter

Genoeg Tech talk. Waarom zou je zo’n versnellingsbak willen en vooral. Fietst dat net zo lekker als de ‘normale’ fiets. Eerst even terug naar het koopproces. Pilot heeft nauwelijks ‘standaard’ fietsen. Alles is maatwerk en samengesteld zoals je wilt. Samen bespreek je jouw wensen, bekijkt of je uit kan met een ‘normale’ maat of dat eigen geometrie noodzakelijk is. Je maakt keuzes wat betreft afmontage en onderdelen. 700C of 650B wielen, met rekjes of zonder. Aero stuur of hip gravel stuurtje met veel flare, alles kan.

Mijn eerste testrondes rijdt ik op de Pilot met riemaandrijving. Qua onderdelen nagenoeg gelijk aan de Shimano versie, op de aandrijving na. Om de versnellingsbak kwijt te kunnen is de wielbasis en liggende achtervork een fractie langer dan de standaard fiets. Ook is de staande achtervork deelbaar zodat daar de riem ‘doorheen’ kan.

Buiten een deelbare achtervork ook een spansysteem. Fraai!

Titanium staat bekent om zijn relaxte en comfortabele eigenschappen. Om een niet nader te noemen reden lijken bijna al onze testrondjes in het water te vallen. Niet fijn voor ons, wel om het onderhoudsvrije systeem te testen. Waar de riem probleemloos -en belangrijker- geruisloos blijft werken, draaien de derailleursystemen van mensen met wie ik fiets vanzelf in de (modder)soep. Een groot voordeel wanneer je lange ritten of veel woon-werk verkeer rijdt. Fiets in de hoek, klaar.

Een nadeel is dan weer dat je moet schakelen op het vlakke deel van het stuur en dat je bij het schakelen de benen even ‘stil’ moet houden. Even een tandje lichter of zwaarder voor de bocht word zo niet één handeling maar een kort proces waar je best even over na moet denken. Op de weg geen probleem. Krijg je een bospad met wortel en bochten voor je kiezen dan is dat continue overpakken van stuurpositie niet fijn en minder veilig. Prima als je tijd hebt, niet in een groep op tempo.

Het Pinion systeem is in zijn geheel wat zwaarder dan het conventionele schakelsysteem. Ook ligt bijna al het gewicht centraal rondom het bracket. Iets wat je pas echt merkt wanneer we met de Shimano fiets op pad gaan. Aanzetten na de bocht, even uit het zadel. Ondanks dat beide fietsen dezelfde naam hebben rijden ze totaal anders. En dat laat ook zien dat de Scram heel breed inzetbaar is. Met de GRX groep schakelen we ons door bosgebieden en over landbouwpaden. We rijden delen van mountainbikeroutes en ordinair over de weg. Door het bos voelt de fiets een beetje als ouderwetse crosser. Lekker gooien en smijten. Behoorlijk comfortabel en prima allround. De fiets is niet heel stijf, vooral rondom het balhoofd valt dat op. Iets wat opvalt wanneer ik probeer hoe de fiets rijdt met bikepacktassen. Iets om rekening mee te houden bij het inpakken.

Zelfde fiets, ander schakelsysteem.

Met de derailleur-Scram laten we ons lekker uitdagen, en dat gaat goed. De OHR wielset met tubeless Vredestein banden geven geen krimp. Het Ritchey stuur pakt fijn vast en heeft voldoende flare om met vertrouwen te dalen. De details zijn mooi en ruimschoots aanwezig. We zien deze versie van de Scram vooral bedoelt voor fanatieke racers op zoek naar een sportieve gravelbike. Of voor mensen die een heerlijk comfortabele racer zoeken en daarbij graag wat bredere banden zien. Mooie spatbordjes erop en je bent klaar om het jaar rond te rijden. Wil je graag een fiets waar je nog maar zelden naar hoeft om te kijken, of gewoon omdat je graag wat anders dan anders wilt is de Pinion versie een mooi alternatief. De laatste is duidelijk duurder, minder wendbaar en qua rijeigenschappen niet direct beter dan de versie met derailleur. Wel koop je wat unieks zonder houdbaarheidsdatum. En dat is ook wat waard.

Pilot geeft aan beide modellen veel te verkopen. Als ik in de Showroom rond kijk naar fietsen die klaar staan om af te leveren word mij wel duidelijk dat er veel vraag is naar de Pinion optie. Niet vaak rijdt ik op twee dezelfde fietsen waarbij slechts onderdelen het verschil maken. Deze test was dan ook erg leuk om opnieuw te merken dat echt iedere fiets anders rijdt. En bovendien dat verschillen in geometrie op papier duidelijk voelbaar zijn in de praktijk. Want zeg eerlijk, 4 millimeter hier en 200 gram zwaarder daar. Hoe anders kan dat zijn? Nou, totaal anders dus. Bij Pilot geven ze je met plezier de uitleg die nodig is om een keuze te maken. Ik heb de karretjes intussen weer ingeleverd zodat ze klaar staan om door jou getest te worden.

Een Pilot Scram met Shimano koop je vanaf €4600,- Een los frame mag mee in de kofferbak voor €2200 en maatwerk voegt 500 euro toe aan de order. De prijs voor een Pinion versie ligt hoger, €5900 kost een complete fiets. Een frame moet €4000 in het laatje brengen.

Meer informatie scoor je via: Pilot cycles

The post Getest: Pilot Scram. één fiets, twee gezichten. appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Volgens de website van Cube is de Nuroad C:62 precies de alleskunner die we zoeken. Maar klopt dat ook? We gaan het checken en hebben de Cube Nuroad C:62 SL getest! (Dit is een artikel uit Fiets 06, hier te bestellen voor €6,95).

De bovenbuis van de Cube Nuroad is voorzien van een mooie glinsterende laklaag, die fraai contrasteert met het matzwart op de rest van het frame. Het uiterlijk van de fiets straalt pure snelheid uit, maar de geometrie vertelt een ander verhaal. Hij heeft een vrij lange wielbasis, die tot stand komt door onder andere een vrije lange liggende achtervork. Dit zorgt voor een lekker ontspannen rijgedrag – je zou het gerust een beetje loom kunnen noemen.

Zwart, paars en oil- slick zijn gemaakt voor elkaar.

De Nuroad C:62 is comfortabel en op veel terreinen inzetbaar. Bij snelle bochten op asfalt merk je wel dat hij minder scherp stuurt dan bijvoorbeeld de Scott. Die heeft dankzij zijn stijfheid een streepje voor. Daar staat tegenover dat de Nuroad dankzij die lange achtervork weer bredere banden kan behapstukken dan de Addict. Standaard wordt hij afgemonteerd met WTB Riddlers van 45 millimeter, wat precies de maximale breedte is. Het zijn lekkere banden met grote luchtkamers die veel oneffenheden wegfilteren. Op een natte ondergrond geven ze niet heel veel grip, daarvoor heb je wat hogere noppen nodig. Van de rolweerstand word je dan weer wel gelukkig – tijdens de fotoshoot was de fiets voorzien van Ere Tenaci TLR-bandjes. Op het frame zijn nokjes voor spatborden geplaatst en zelfs een bagagedrager is mogelijk. Fijn, maar dat zou zijn uiterlijk wel flink veranderen. Persoonlijk zou ik hem het liefst lekker houden zoals-ie is.

Die ene?
De Nuroad is een heel fijne offroadfiets, en een heel mooie ook. Maar hij is niet gemaakt om ook je racer te doen vergeten. Daarvoor is zijn geometrie simpelweg te ‘gravel’. En nog een belangrijk punt: met zijn 1x-groep kom je tijdens snelle ritten op de weg versnellingen te kort.

Eén kettingblad: voor op gravel is dat prima.

Standaard zitten er WTB Riddler-banden van 45 millimeter om. Maar nu dus even niet.

Dit is een artikel uit Fiets 06, hier te bestellen voor €6,95. 

The post Getest: Cube Nuroad C:62 SL, heel fijne offroadfiets appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Wil je beginnen met mountainbiken maar weet je niet welke mountainbike je moet aanschaffen? Tussen deze twaalf mooie instappers zit wellicht dé mountainbike voor jou. Check ze hieronder in willekeurige volgorde.

Cube Reaction C:62 One
Je wilt carbon, carbon, carbon. Het liefst snelle banden en dan ook nog een modern schakelgroepje. Deze Reaction heeft het allemaal. En voor een aardig bedrag. De zithouding is vrij comfortabel en de fraaie Suntour-vork is bedienbaar vanaf het stuur. Naast Ferrari-rood ook in klassiek zwart verkrijgbaar.

Prijs: €1499
Cube.eu

Lees ook

Beginnen met mountainbiken: 5 tips voor de starter

Radon Jealous Al 8.0
Luchtgeveerde vork, 12-speed Shimano Deore-aandrijving en vouwbaar Duits rubber. Aan de componenten zal het niet snel liggen, zeker niet voor deze prijs. Het aluminium frame is degelijk en basic. Kabels buitenlangs en een bracket met schroefdraad. Een tikkeltje ouderwets, maar vooral erg handig!

Prijs: €1049
Radon-bikes.de

Giant Terrago 29 1
Geschikt om mee te klimmen, te racen, je donderdagavondrondje of zware zondagochtendomloop mee te betwisten. Degelijk frame, luxe Shimano SLX & XT afmontage. Prima Maxxis Ikon-banden en lekker comfortabele maatvoering. Fijne instapmachine!

Prijs: €1299
Giant-bicycles.com

Rockrider XC 50 Eagle
Lock-out op het stuur. 12-speed afmontage en aluminium frame. Wat kost dat? Nou, niet veel dus. Monteer direct na aanschaf een setje soepele bandjes en je kunt zo een licentie aanvragen. De XC 50 is degelijk, prima bruikbaar voor sportief gebruik, maar dan zonder de hoge prijs.

Prijs: €849,99
Decathlon.nl

Merida Big Nine Limited
De Big Nine loopt al jaren mee in de collectie van Merida. Deze Limited heeft een zeer solide basis. Netjes afgewerkt frame met prima maatvoering. De 1×11 afmontage van Shimano is zoals het hoort. De Manitou-vork is bedienbaar vanaf het stuur en heeft 100 millimeter vering. Te koop in saai zwart of Rambo-rood.

Prijs: €1.199
Merida.nl

Superior XP 909
Een echte racebike. Deze Superior met Tsjechische roots mag dan wel betaalbaar zijn, een toerfiets is het verre van. De geometrie is supermodern, de afmontage degelijk. In de toekomst wil je wellicht een paar betere banden of luxere vork, maar de 909 is een heel snelle instapper.

Prijs: €1.099
Superiorbikes.eu

Orbea Alma M50-Eagle
Voor de starter met een ruim budget, of als eerste ‘echt’ vette bike. Een volledig carbon frame, kabels binnendoor en mooie onderdelen. Is de kleur niet je ding, dan kun je bij Orbea het frame in ontelbaar veel kleurcombinaties bestellen. Te koop in maatje S t/m XL.

Prijs: €1799
Orbea.com

Trek X-Caliber 9
Een X-Caliber is beschikbaar in drie uitvoeringen. De 9 is het topmodel. Een aluminium frame, RockShox-vork en Shimano- onderdelen. Trek bouwt zijn fietsen met veel eigen onderdelen zoals de wielen en banden. Niets mis mee! Verkrijgbaar in vijf maten en twee kleuren.

Prijs: €1349
Trekbikes.com

Canyon Exceed CF 5
Een wedstrijdklare fiets voor dit bedrag, dat zie je niet veel. Het frame van de Exceed is stijf als een racefiets en licht als een veertje. De vork is vrij eenvoudig in verhouding met de kwaliteit van het frame. Zo blijft er mooi iets over om te upgraden in de toekomst.

Prijs: €1799
Canyon.com

Rose Thrill Hill 1
Full carbon en volledig geveerd? Yep, deze Rose heeft het. En daarbij ook luxe dempers, degelijke wielen en dito schakelmateriaal. Natuurlijk ligt de aanschafprijs hoger dan van andere bikes op deze pagina. Volledige geveerde techniek is nu eenmaal complexe techniek. Onthoud bij een fully: goedkoop is absoluut duurkoop. Dat gaat voor deze Rose niet op.

Prijs: €2649
Rosebikes.nl

Focus Raven 8.6
Duitsland barst van de ‘prijsvechters’. Nu is Focus geen discountmerk, maar deze Raven hardtail met carbon frame is wel degelijk betaalbaar. Mooie details, eigen design en goede samenstelling van de onderdelen. Met de Raven kun je prima een paar jaar vooruit.

Prijs: €1849
Focus-bikes.com

Scott Scale 930
Mosgroen, hippe tanwall banden en Fox-voorvork met lock-out op het stuur. De Scale is bewezen goed, snel en licht van gewicht. Deze Scott is racegeoriënteerd en bovendien niet de meest comfortabele bike. Hierdoor voelt de fiets pijlsnel en ga je direct mee in het spoor van de concurrentie.

Prijs: €1999
Scott-sports.com

The post 12 mooie instapmodellen voor mountainbikers appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Het is weer tijd voor een overzicht van de mooiste fietsen op FindYourBike. Ditmaal hebben we de vijf mooiste full suspension mountainbikes voor je op een rij gezet. Meer mooie fietsen vind je natuurlijk op FindYourBike.

1. Specialized Epic
Deze tweedehands maar zeer goed onderhouden Specialized full suspension mountainbike wil iedereen toch meenemen op vakantie? Het frame is gemaakt van carbon, de banden zijn tubeless en de voorste tandwielen, de cassette en de ketting zijn nieuw. De derailleur en de remmen zijn afgemonteerd met Shimano XT en de rest van de fiets is afgemonteerd met Campagnolo Xenon. De fiets ziet er uit als nieuw en je valt zeker op met de kleur.

Prijs: €2450
Meer informatie vind je hier. 

2. Santa Cruz Blur
Ook met deze mountainbike kun je heerlijk downhillen op vakantie. De Santa Cruz is in 2020 gemaakt en momenteel op zoek naar een nieuwe eigenaar. Het frame is van carbon en maat L. De 29 inch wielen, de SRAM NX-afmontage en de schijfremmen maken het een fijne en betrouwbare mountainbike.

Prijs: €3200
Meer informatie vind je hier. 

3. Bianchi Methanol
Als je liever met een nieuwe mountainbike de bergen trotseert, dan is de Bianchi Methanol wellicht een perfecte fiets voor jou. Deze full suspension mountainbike is afgemonteerd met Shimano SLX en heeft schijfremmen voor betrouwbare remprestaties. De winkel waar hij verkocht wordt, heeft meerdere framematen beschikbaar, allemaal met 29 inch wielen.

Prijs: €4490
Meer informatie vind je hier.

4. Cannondale Scalpel SI 2
Deze mountainbike van Cannondale is naast een fully ook een lefty. Omdat de voorvork maar één been heeft, bespaar je gewicht en kun je dus sneller. De fiets komt uit 2017 en is zeer goed onderhouden. Hij is gemaakt van carbon en de framemaat is M. Daarnaast heeft de fiets 29 inch banden en is afgemonteerd met SRAM XX1. Een hele fijne mountainbike dus als je van cross country houdt.

Prijs: €2000
Meer informatie vind je hier.

5. Scott Spark RC 900
Wil je echt het maximale uit je fietsrit halen? Dan kan deze Scott Spark full suspension mountainbike je naar het volgende niveau tillen. De Sid voorvork is een van de beste voorvorken en zal je qua prestaties altijd datgene bieden wat je nodig hebt. De FOX Nude Evo demper doet hetzelfde aan de achterkant. Beiden bieden 100 mm veerweg. Ideaal voor een cross-country liefhebber.

Prijs: €3700
Meer informatie vind je hier. 

The post De 5 mooiste full suspension mountainbikes op FindYourBike appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.

Fietsen van de grote merken worden duurder en duurder. Het prijsverschil met merken die online direct aan de consument verkopen, is soms zo groot dat het nauwelijks nog uit te leggen is. Afgelopen maanden reden we met een stel hardtails waarvan de prijs op papier aardig in overeenstemming lijkt met wat je krijgt. Om te beginnen is daar de Rockrider XC 900, van die bekende wit-blauwe grootgrutter in sportartikelen – inderdaad, Decathlon, in één keer goed.

Je kunt je afvragen voor wie deze Rock­ rider precies bedoeld is. De beginner, zou je denken. Vooral omdat je voor een ‘kleine’ prijs ongelooflijk goede spullen krijgt. Maar mijn gevoel zegt dat de echte beginner beter naar een speciaalzaak kan gaan. Daar betaal je waarschijnlijk meer, maar de ‘opvoeding’ die je krijgt in de vorm van uitleg en advies is cruciaal om uiteindelijk goed op pad te kunnen. Denk daarbij aan simpele dingen als de afstel­ling van de zitpositie, de instelling van de voorvork, of in­ en uitklikken. Zaken waar je misschien niet bij stilstaat als je bij de zelfscankassa je nieuwe liefde afrekent.

Rockrider XC 900

De Rockrider XC 900 is in mijn ogen dan ook vooral bedoeld voor de ervaren fietser die weet wat hij nodig heeft en rationeel shopt in plaats van op emotie. De Rockrider is zeker een mooie fiets. Heel gewoontjes ook. 1749 euro kost­ ie. Daarvoor krijg je een volledig carbon frame en een zeer degelijke, complete SRAM GX Eagle­-afmontage – dus geen gesjoemel met een goedkope cassette of shifter. Ook op de overige onderdelen is niet bezuinigd. De RockShox Reba RL met eigen lock­-out behoort tot de betere vorken in zijn prijscategorie, en ook de Franse Mavic Crossmax­wielen zijn degelijk. Sommen we de kosten van de losse onderdelen op, dan krijg je het frame erbij voor een weggeefprijs. Net geen 11 kilo weegt de fiets: geen vlieggewicht, maar in deze categorie is het heel behoorlijk.

In het bos moeten we even wennen. Keith Bontrager, oprichter van het gelijk­ namige fiets­ en onderdelenmerk, sprak ooit de woorden: “Strong, light, cheap: pick two.” In dit geval is dat duidelijk cheap en strong. Het frame maakt een degelijke indruk. Ook de stijfheid is dik in orde. Als je uit het zadel komt, wil de fiets meteen naar voren. Een lichtere wielset gaat dit gevoel een extra boost geven. Tegenwoordig willen we graag dat een frame licht, comfortabel en stijf is. Maar ook hiervoor geldt dat je die combi bijna nooit in één frame tegenkomt. De basis van de XC 900 is vooral stijf, waardoor sturen heel direct gaat. Maar het comfort is laag. Fiets je over lekker lopende flowtrails, dan blijft de gang er goed in. Kom je remknippen of wortels tegen, dan kost het behoorlijk wat moeite om de fiets op het rechte pad te houden. De dikke buizen van de achtervork flexen weinig en dat voel je.

Decathlon staat erom bekend dat het op slimme wijze kosten bespaart op details. Zo hebben de Fransen zelf een eigen lock-out gemaakt: geïntegreerd in het handvat en los verkrijgbaar voor net 30 euro. Even draaien en de vork veert, of niet. Echt geraffineerd gaat het niet.

Eigen lock-out.

Het systeem heeft de nodige speling en verspringt nog weleens uit zichzelf. Maar met wat kleine aanpassingen is de lock-out toch een aanrader. De Level T-remmen van SRAM voelen krachtig aan. Ze zijn ‘aan’ of ‘uit’. Maar ondanks dit fijne gevoel is de remkracht beperkt. Prima in Nederland, niet voor Alpenervaringen. De Mavic-velgen zijn naar moderne normen behoorlijk smal. De achternaaf heeft een ratel zoals je die in deze prijsklasse eigenlijk zelden hoort. Mooi, weer een tientje bespaart op een bel. Andere componenten als zadel en grips zijn erg simpel en niet echt comfortabel.

Iets om goed op te letten is de maatvoering. De bovenbuis loopt flink af, ook bij het bevestigingspunt van de zadelpen. Hierdoor valt de zitbuis en dus ook de framemaat klein uit. In vergelijking met andere fietsen van dezelfde maat steekt de zadelpen zo’n 4 tot 5 centimeter verder uit. Neem bij twijfel een maatje groter.

Dit is een artikel uit Fiets 07. Bestel ‘m hier!

The post Getest: Rockrider XC 900, netgeprijsde Franse hardtail appeared first on Fiets.nl - Race en MTB website.